Паводле Іаана Святое Дабравесце

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Паводле Іаана Святое Дабравесце

Эль Грэка. Евангеліст Ян.
Раздзел: Новы Запавет
Вікікрыніцы: Паводле Іоана Сьвятое Эвангельле

Тэкст на Вікікрыніцах

Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Паво́дле Іаа́на Свято́е Дабраве́сце[1], Ева́нгелле паво́дле Я́на[2], Паво́дле Я́на Свято́е Дабраве́сце[3] — адна з кніг Бібліі, якая ўвайшла ў спіс кніг Новага Запавету. Размяшчаецца пасля Евангелля паводле Лукі перад кнігай Дзеянняў Апосталаў.

Аўтарства[правіць | правіць зыходнік]

Як і ў астатніх Евангеллях, імя аўтара ў кнізе не згадваецца. Згодна з паданнямі, аўтарам Евангелля з’яўляецца Ян, сын Зевядзея, адзін з самых блізкіх вучняў Хрыста. З сінаптычных Евангелляў вядома, што Ян належаў да тых вучняў, якіх Ісус прызваў адных з першых. Ён таксама ўваходзіў у лік асабліва блізкіх і давераных сяроў Ісуса, так званую «тройку» апосталаў: Петр, Якаў і Ян. Гэтыя апосталы прысутнічалі пры ўсіх важных новазапаветных падзеях. Паданні называюць Яна любімым вучням Хрыста, якому і належыць чацвёртае Евангелле. Аднак нідзе ў Евангеллі Ян не названы па імю. З кнігі Дзеянняў апосталаў вядома, што Ян і надалей адыгрываў важкую ролю ў жыцці маладой царквы, апостал Павел называе Яна адным з слупоў царквы. Лічыцца, што Яну таксама належыць яшчэ тры лісты і кніга Адкрыцця.

Месца і час напісання Евангелля[правіць | правіць зыходнік]

Згодна з паданнямі, Ян дажыў да вельмі старога ўзросту - да пачатку праўлення імператара Траяна. Евангелле прызначалася для цэркваў Малой Азіі, дзе праходзілі апошнія гады жыцця апостала. Евангелле было напісана пазней за сінаптычныя Евангеллі, у канцы 1 ст., у 90-100 гг. Знойдзены старадаўні папірус Райлендса, які адносіцца да пачатку 2 ст., падцвяржае такі погляд. Пра позні характары напісання Евангелля сведчыць і развітое багаслоўе, так званая высокая хрысталогія. Месцам напісання Евангелля лічыцца Эфес.

Асаблівасці Евангелля[правіць | правіць зыходнік]

Евангелле значна адрозніваецца ад трох іншых, сінаптычных Евангелляў. Ян апісвае тры гады служэння Ісуса, прычым, у адрозненні ад сінаптычных Евангелляў, у Ерусаліме і Іудзеі, але не ў Галілеі. У чацвёртым Евангеллі няма многіх важных падзей трох Евангелляў, але ёсць другія падзеі. Так, у ім адсутнічаюць такія падзеі, як уваскрасенне дачкі Іаіра, Пераўтварэнне, Гефсіманская малітва, устаноўчыя словы імшы. З усіх цудаў, створаных Ісусам, у Евангеллі супадаюць з сінаптычнымі толькі два: павелічэнне хлеба і хаджэнне па вадзе. Таксама Ян нідзе не піша пра тое, што Ісус выганяў бесаў. Усіх жа цудаў у Евангеллі толькі восем, яны выключна выразныя і з’яўляюцца прарывам Божай рэчаістасці ў свет. Існуюць меркаванні, што евангеліст імкнуўся дапоўніць евангелістаў-сіноптыкаў ці хацеў выправіць іх.

Ян пачынае сваё апавяданне не з нараджэння Ісуса. Для аўтара Хрыстос мае адвечную гісторыю, месца дзеяння — Сусвет, гэта Логас, адвечнае Божае слова. Больш ніхто з евангелістаў не кажа так ясна і вызначальна пра Божую сутнасць Ісуса: Ён першапачаткова быў з Богам, Ён быў Богам, усё было створана праз Яго, Ён быў жыццём і светам для сусвету. Гэта Ён явіў Божую славу і Айца, як ніхто апроч Яго. Выява Ісуса велічная, Ён паўстае як Валадар, няхай толькі адзінкі і зразумелі гэта, завяршае Сваё служэнне, узносячыся на Трон, якім з’яўляецца Крыж, з магутным і пераможным крыкам: «Збылося!»

Папірус 125 г. з тэкстам Евангелля.

Адрозніваецца Евангелле ад сінаптычных і стылем апавядання. У творы няма звыклых для сіноптыкаў кароткіх і яскравых прыпавесцяў, паэтычных параўнанняў і метафар, афарызмаў, прыказак і загадак. У Евангелле Ісус прамаўляе працяглымі гаворкамі са шматлікімі паўторамі, з логікай, не зразумелай для сучаснага чытача — яна не просталінейная і паслядоўная, а спіралепадобная. Стыль гэтага апавядання велічны і павольны, амаль літургічны. У ім Ісус кажа пра Сабе, адкрываючы такім чынам Божую сутнасць. У Евангеллі няма той эсхаталагічнай напружанасці, якая прысутнічае ў астатніх Евангеллях і творах Паўла. Згодна Яну, Суд, з аднаго боку, яшчэ будзе, але ён ужо праходзіць і зараз — тут і цяпер. Усялякі, хто паверыў у Хрыста, перайшоў ад смерці да жыцця. Божае Валадарства прыйшло разам з Ісусам, вернікі ўжо знаходзяцца ў Валадарстве; яны знаходзяцца разам з Ісусам, а Ён з імі.

Пачатак Евангелля ад Яна ў Астрамірскім Евангеллі

Усе гэтыя акалічнасці кнігі могуць тлумачыцца гістарычнымі абставінамі. Хрысціянства становіцца значна больш уплывовым і пазнавальным і адзяляецца ад іудаізму. Таму аўтар ставіць мэтаю падмацаваць веру тых хрысціян, якія парвалі з рэлігіяй бацькоў. Таксама ў той час з’яўляюцца шматлікія ерасі, якія адмаўлялі рэальнасць увасаблення і ўваскрэсення Хрыста, таму Ян жадае як падмацаваць веру, так і перамагчы ілжэвучэнні.

Структура кнігі[правіць | правіць зыходнік]

Евангелле складаецца з 21 раздзелу. З некаторымі адрозненнямі структура твора амаль тая ж, што і ў астатніх Евангеллях. Апавяданне пачынаецца з Яна Хрысціцеля і канчаецца смерцю і ўваскрэсеннем Хрыста. Пасля велічнага пралогу ідзе невялікае апавяданне пра дзейнасць Ісуса ў Галілеі, пасля якога падзеі пераносяцца ў Ерусалім і Іудзею. Асобную ролю ў апавяданні займаюць падзеі падчас святаў Аднаўлення Храма, дзе адбываюцца жорскія спрэчкі пра Асобу Хрыста (раздзелы 7-10). Амаль палову Евангелля займаюць падзеі апошніх дзён жыцця Ісуса. У раздзелах 13-17 апавядаецца пра апошнюю велікодную імшу, аповяд амаль цалкам складаецца з гаворак Ісуса, у іх Хрыстос настаўляе вучняў, якія праз невялікі час павінны застацца аднымі, без свайго Настаўніка. Вяршыняй Евангелля з’яўляецца Крыж — галоўная падзея дзейнасці Хрыста згодна з воляй Айца для ўратавання чалавецтва. Апошні (21) радзел апавядае пра з’яўленне ўваскрэслага Ісуса сваім вучням у Галілеі і адрозніваецца па стылю і мове ад астатняга Евангелля, што дало падставу некаторым даследчыкам лічыць, што раздзел мог быць напісаны вучнямі Яна пасля яго смерці.

Сціслы план Евангелля[правіць | правіць зыходнік]

  • Пралог (1:1-18)
  • Пачатак дзейнасці Ісуса (1:19-51)
  • Служэнне Ісуса ў Галілеі і Ерусаліме (2:1 - 7:9)
  • Служэнне ў Ерусаліме і Іудэі (7:10 - 12:50)
  • Апошнія дні ў Ерусаліме (13:1 - 17:26)
  • Укрыжаванне Ісуса (18:1 - 19:42)
  • Уваскрэсенне Хрыста (20:1-31)
  • З’яўленне Ісуса ў Галілеі. Эпілог (21:1-25)

Пераклады[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ Анатоль Клышка. Новы Запавет. — Мінск: Пазітыў-цэнтр, 2014. — 610 с. — 3 000 экз. — ISBN 978-985-6983-42-2.
  2. ↑ Уладзіслаў Чарняўскі. Біблія. Кнігі Святога Пісання Старога і Новага Запаветаў. — Мінск: Біблейскае таварыства ў Рэспубліцы Беларусь, 2012. — 1127 с. — 4 000 экз. — ISBN 978-985-6183-14-6.
  3. ↑ альтэрн.: Паво́дле Я́на Сьвято́е Дабраве́сьце згодна з Васіль Сёмуха. Біблія. Кнігі Сьвятога Пісаньня Старога і Новага Запавету. Кананічныя. У беларускім перакладзе. — DUNCANVILLE, USA: WORLD WIDE PRINTING, 2002. — 1538 с. — 10 000 экз. — ISBN 1-58712-085-2.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • В. Н. Кузнецова. Евангелие от Иоанна. Комментарий. Общедоступный Православный Университет. 2010. 480 с. ISBN 978-5-87507-282-6
  • Новый завет. Комментарий к Библии под ред. А. П. Лопухина. 2006. ISBN 978-5-9989-18087.
  • Аверинцев С. Собрание сочинений. - К.:Дух и литера, 2004. - 500 с. ISBN 9667888843.
  • Дюмулен П. Евангелие от Иоанна. Комментарий. Пер. с франц. Ю. Куркиной. - СПб: Изд-во св. Петра, 2003. — 184 с. ISBN 5-93247-017-8
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Паводле_Іаана_Святое_Дабравесце&oldid=4587342"