Амаркорд (фільм)

Амаркорд
італ.: Amarcord
Жанр	артхаус, гісторыя сталення[d], кінакамедыя і драматычны фільм
Рэжысёр	Федэрыка Феліні
Прадзюсар	Franco Cristaldi[d]
Сцэнарыст	Федэрыка Феліні Таніна Гуэра
У галоўных ролях	Bruno Zanin[d] Armando Brancia[d] Pupella Maggio[d] Giuseppe Ianigro[d] Nando Orfei[d] Ciccio Ingrassia[d] Magali Noël[d] Nella Gambini[d] Antonino Faà di Bruno[d] Alvaro Vitali[d] Aristide Caporale[d] Marcella Di Folco[d] Maria Antonietta Beluzzi[d] Josiane Tanzilli[d] Franco Franchi[d] Luigi Rossi[d] Francesco Maselli[d] John Karlsen[d] Paolo Baroni[d] Carolyn De Fonseca[d]
Аператар	Джузэпэ Ратуна[d]
Кампазітар	Ніна Рота
Працягласць	127 хв.
Краіна	Францыя  Італія
Мова	італьянская мова і старажытнагрэчаская мова
Год	1973 і 22 сакавіка 1974
IMDb	ID 0071129
Медыяфайлы на Вікісховішчы

«Амаркор́д» (італ.: Amarcord) — адзін з самых знакамітых фільмаў, знятых Федэрыка Феліні.

Сюжэт

Месца і час дзеяння

Карціна шмат у чым аўтабіяграфічная, заснаваная на ўспамінах рэжысёра пра уласнае дзяцінства і нясе значны зарад настальгіі. Месца дзеяння — правінцыйнае італьянскае мястэчка (у якасці асновы для яго паслужыў родны горад рэжысёра Рыміні, аднак ніякіх натурных здымак тут не рабілася); час дзеяння — 30-я гады XX стагоддзя, эпоха фашызму.

Структура фільма

Фільм не мае выразна выяўакрэсленага сюжэту. Хутчэй гэта калейдаскоп эпізодаў — часам лірычных, часам камічных, а то і непрыстойных. У цэнтры ўвагі — адна сціплая сям’я: хлопчык Ціта, яго бацькі, яго дзед, яго вар’ят дзядзечка Тэа. Перад гледачом разгортваюцца каларытныя сцэнкі са школьнага жыцця (тут асабліва вядомыя эпізоды з настаўнікам грэцкай мовы і з настаўніцай матэматыкі), з сямейнага побыту. Змяняюцца сезоны, але нязменнае каханне гараджан (і палкага Ціта) да выдатнай Градыскі, якая марыць пра свайго Гэры Купера, а па ходзе справы часам «абслугоўваючай» заезджых знакамітасцяў (мянушка яе — «Gradisca», літаральна: «частуйцеся» — звязана як раз з адной такой прыгодай). Але ўсяму прыходзіць канец, і фільм заканчваецца вяселлем Градыскі, якое як бы падводзіць вынік «часу жаданняў».

Калектыўнае несвядомае

Некаторыя эпізоды з сям’ёй Ціта амаль не звязаныя і як бы спароджаныя «калектыўным несвядомым» гарады (напрыклад, сцэна з прыбылым сюды ўсходнім уладаром, які ўразіў мясцовых жыхароў гарэмам, ці не меней знакаміты эпізод з пышным акіянскім лайнерам, які рэгулярна праплывае міма мястэчка — і ўсё жыхары выходзяць у моры на лодках проста каб яго павітаць: для іх гэта сімвал «вялікага жыцця» за межамі іх правінцыйнай нуды).

Антыфашысцкая тэма

«Амаркорд» — найбольш завостраны ў палітычным стаўленні фільм Феліні. Гэта абумоўлена збольшага эпохай, у якую ён ствараўся (сямідзесятыя гады дваццатага стагоддзя, эпоха росквіту палітычнага кіно), збольшага часам дзеянні карціны. У «Амаркордзе» ёсць выразна антыфашысцкія эпізоды (сцэна з запісам «Інтэрнацыянала», які раптам разносіцца па горадзе і прыводзіць у шаленства чорнасарочнікаў, або сцэна з касторовым алеем, якое чорнасарочнікі прымушаюць піць бацьку героя, каб яго прынізіць). Хаця сам Феліні прызнаваўся, што не планаваў паведамляць нейкім эпізодам фільма палітычную афарбоўку, і фашысты паказаны ў фільме толькі як абавязковы атрыбут таго часу. Аднак густыя карычняватыя клубы пылу і дыму, якія павалілі на гараджан з нары, з якой з’яўляецца Мусаліні ў эпізодзе з фашыстамі — зусім зразумелая метафара, якая ілюструе стаўленне Феліні да прадмета.

Узнагароды і намінацыі

Узнагароды

• 1975: Прэмія «Оскар»
  • Найлепшы фільм на замежнай мове
• 1974: Прэмія «Давід дзі Данатэла»
  • Найлепшы рэжысёр — Федэрыка Феліні
  • Найлепшы фільм
• 1974: Прэмія Нацыянальнай рады кінакрытыкаў ЗША
  • Найлепшы замежны фільм

Намінацыі

• 1976: Прэмія «Оскар»
  • Найлепшы рэжысёр — Федэрыка Феліні
  • Найлепшы сцэнарый — Федэрыка Феліні, Таніна Гуэра
• 1975: Прэмія «Залаты глобус»
  • Найлепшы замежны фільм