Карл VII Альбрэхт

Карл VII
ням.: Karl VII. Albrecht
Партрэт працы Джорджа Дэмарэ, каля 1766
Курфюрст Баварыі 26 лютага 1726 — 20 студзеня 1745 (пад імем Карл Альбрэхт)
Папярэднік	Максіміліян II Эмануіл
Пераемнік	Максіміліян III Іосіф
Кароль Чэхіі 7 снежня 1741 — 1743
Папярэднік	Карл VI
Пераемнік	Марыя Тэрэзія
Імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі 14 студзеня 1742 — 20 студзеня 1745
Папярэднік	Карл VI
Пераемнік	Франц I
Нараджэнне	6 жніўня 1697(1697-08-06)[…] Брусель, Іспанскія Нідэрланды
Смерць	20 студзеня 1745(1745-01-20)[…] (47 гадоў) Мюнхен, Баварскае курфюрства, Свяшчэнная Рымская імперыя
Месца пахавання	Тэатынеркірхэ
Род	Вітэльсбахі
Бацька	Максіміліян II
Маці	Тэрэза Кунегунда Сабеская[d]
Жонка	Марыя Амалія Аўстрыйская[d]
Дзеці	Maria Antonia Walpurgis of Bavaria[d], Maximilian III Joseph, Elector of Bavaria[d], Duchess Maria Anna Josepha of Bavaria[d], Марыя Язефа Баварская[d], Theresa Benedicta of Bavaria[d] і Franz Ludwig von Holnstein[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Дзейнасць	суверэн
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Карл VII Альбрэхт (ням.: Karl VII. Albrecht, 6 жніўня 1697, Брусель — 20 студзеня 1745, Мюнхен) — імператар Свяшчэннай Рымскай імперыі з 14 студзеня 1742 года, кароль Чэхіі з 7 снежня 1741 года, курфюрст Баварыі (Карл Альбрэхт) з 26 лютага 1726 года.

Да абрання імператарам

Нарадзіўся ў 1697 годзе, сын Максіміліяна II Эмануіла, курфюрста баварскага, у той час намесніка Іспанскіх Нідэрландаў; пасля заваявання баварскіх земляў (1704) імператарам Іосіфам I адведзены быў у палон; атрымаў свабоду паводле Раштацкага міру. У 1717 годзе камандаваў баварскай дывізіяй на вайне з туркамі, адрозніўся пры ўзяцці Бялграда. У 1731 годзе пратэставаў супраць прагматычнай санкцыі.

Сям'я

У 1722 годзе ажаніўся з Марый Амалій Аўстрыйскай (1701—1756), малодшай дачкой імператара Іосіфа I. Дзеці:

• Максіміліяна (1723);
• Марыя Антонія (1724—1780), жонка курфюрста Саксоніі Фрыдрыха Крысціяна;
• Тэрэза Бенедыкта (1725—1743);
• Максіміліян III Іосіф (1727—1777), будучы курфюрст Баварыі;
• Жазеф Людвіг (1728—1733);
• Марыя Ганна (1734—1776), жонка маркграфа Бадэн-Бадэна Людвіга Георга;
• Марыя Жазефа (1739—1767), жонка імператара Іосіфа II.

Вайна за аўстрыйскую спадчыну

Смерць імператара Карла VI (1740) прымусіла яго зноў выступіць са сваімі дамаганнямі і ўступіць у саюз з Францыяй і Іспаніяй (1741). З французска-баварскім войскам Карл увайшоў у Верхнюю Аўстрыю, заняў Лінц, прыняў тытул эрцгерцага аўстрыйскага, затым узяў у лістападзе 1741 года начным нападам Прагу і загадаў саслоўям прызнаць сябе каралём чэшскім.

Выбраны 24 студзеня 1742 года рымскім імператарам, ён адправіўся ў Франкфурт-на-Майне для каранацыі. Тым часам аўстрыйскія войскі зноў заваявалі Верхнюю Аўстрыю і Чэхію, занялі Баварыю і ўзялі Мюнхен. Перамогі імперскага генерала Секендорфа дазволілі Карлу вярнуцца ў Мюнхен (1743), але неўзабаве аўстрыйцы зноў уварваліся ў Баварыю, і імператар у чэрвені таго ж года павінен быў ізноў пакінуць сваю сталіцу. Калі яго саюзнікі, французы, былі разбіты Георгам II Англійскім, саюзнікам Марыі-Тэрэзіі, пры Дэтынгене (27 чэрвеня 1743) і адціснуты за Рэйн, яго выратаваў толькі новы саюз (Франкфурцкая унія), складзены 5 чэрвеня 1744 года з Фрыдрыхам II, які ўварваўся ў Чэхію і распачаў Другую сілезскую вайну.

Аўстрыйцы павінны былі пакінуць Баварыю, але Карл VII вярнуўся ў Мюнхен, толькі каб памерці. Ён быў цалкам перакананы ў сваім праве на Аўстрыю, але яму не хапала энергіі для паспяховай барацьбы за гэта права.

Літаратура

Яго дзённік за час вайны выдаў Heigel (Мюнхен, 1883). Ср. Heigel, «Der oesterr. Erbfolgestreit und die Kaiserwahl Karls VII» (Нердліген, 1877); яго ж, «Die Ansprüche des Kurfürsten Karl-Albert auf die österr. Erbfolge» (Нердліген, 1874); Uhde, «Die Kaiserkrönung Karls VII» («Historisches Taschenbuch», 1876).

Спасылкі

• Карл VII // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.

Імператары Свяшчэннай Рымскай імперыі (да Атона I — «рымскія імператары») (800—1806)

800 814 840 843 855 875 877 881 887 891    Карл I Людовік I  —  Лотар I Людовік II Карл II  —  Карл III  —

891 894 898 899 901 905 915 924 962 973 983    Гвіда Ламберт Арнульф  —  Людовік III  —  Берэнгар I  —  Атон I Атон II

983 996 1002 1014 1024 1027 1039 1046 1056 1084 1105 1111 1125 1133 1137 1155     —  Атон III  —  Генрых II  —  Конрад II  —  Генрых III  —  Генрых IV  —  Генрых V  —  Лотар II  —

1155 1190 1197 1209 1215 1220 1250 1312 1313 1328 1347 1355 1378 1410    Фрыдрых I Генрых VI  —  Атон IV  —  Фрыдрых II  —  Генрых VII  —  Людовік IV  —  Карл IV  —

1410 1437 1452 1493 1508 1519 1530 1556 1564 1576 1612 1619 1637    Жыгімонт — Фрыдрых III — Максіміліян I — Карл V Фердынанд I Максіміліян II Рудольф II Маціяс Фердынанд II

1637 1657 1705 1711 1740 1742 1745 1765 1790 1792 1806    Фердынанд III Леапольд I Іосіф I Карл VI  —  Карл VII Франц I Іосіф II Леапольд II Франц II

Каралінгі — Саксонская дынастыя — Салічная дынастыя — Гогенштаўфены — Вітэльсбахі — Габсбургі