Курт фон Шлейхер

Курт фон Шлейхер
Kurt von Schleicher
13-ы рэйхсканцлер Веймарскай рэспублікі 2 снежня 1932 — 28 студзеня 1933
Прэзідэнт	Паўль фон Гіндэнбург
Папярэднік	Франц фон Папен
Пераемнік	Адольф Гітлер
4-ы міністр абароны Веймарскай рэспублікі 1 чэрвеня 1932 — 28 студзеня 1933
Кіраўнік урада	Франц фон Папен
Папярэднік	Вільгельм Грэнер
Пераемнік	Фердынанд фон Брэдаў (в.а.)
9-ы міністр-прэзідэнт Прусіі 3 снежня 1932 — 28 студзеня 1933
Папярэднік	Франц фон Папен
Пераемнік	Франц фон Папен
Нараджэнне	7 красавіка 1882(1882-04-07) Брандэнбург-на-Хафелі, Патсдам, правінцыя Брандэнбург, Каралеўства Прусія, Германская імперыя
Смерць	30 чэрвеня 1934(1934-06-30)[…] (52 гады) Нойбабельсберг[d], Патсдам, Патсдам, правінцыя Брандэнбург, Вольная дзяржава Прусія, Германскі рэйх
Месца пахавання	Parkfriedhof Lichterfelde[d]
Жонка	Elisabeth von Schleicher[d]
Нацыянальнасць	немец
Веравызнанне	лютэранства
Партыя	беспартыйны
Адукацыя	Пруская ваенная акадэмія[d]
Ваенная служба
Прыналежнасць	Германская імперыя Веймарская рэспубліка
Род войскаў	Пруская армія
Званне	Генерал пяхоты Генерал пяхоты
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Курт фон Шлейхер (ням.: Kurt von Schleicher; Kurt von Schleicher^ⓘ, 4 красавіка 1882 — 30 чэрвеня 1934) — рэйхсканцлер Германіі са снежня 1932 па студзень 1933 года, папярэднік Гітлера на гэтай пасадзе і, такім чынам, апошні кіраўнік урада Веймарскай рэспублікі.

Курт фон Шлейхер на выхадзе з ваеннага міністэрства неўзабаве пасля сваёй адстаўкі з паста рэйхсканцлера. Люты 1933 года

Біяграфія

З сям’і ваенных. Удзельнік Першай сусветнай вайны. Генерал, зрабіў кар’еру ў рэйхсверы ў 1920-я гады, служыў сувязным звяном паміж арміяй і палітыкамі Веймарскай рэспублікі. Прытрымваўся кансерватыўных «прускіх» поглядаў на армію і дзяржаву, актыўна ўдзельнічаў у тайнай рэмілітарызацыі краіны, аднак у галіне эканомікі прытрымваўся больш ліберальных поглядаў. З 1930 года адыгрываў вялікую палітычную ролю дзякуючы ўплыву на прэзідэнта Гіндэнбурга, спрыяў фарміраванню кабінетаў урада Брунінга, а затым Папена, свайго сябра; быў пры іх ваенным міністрам. На пасадзе рэйхсканцлера, якую ён займаў меней двух месяцаў, працягваў палітыку пераўзбраення Германіі, аднак не атрымаў падтрымкі рэйхстага і ў выніку змовы Папена, Ялмара Шахта з Гіндэнбургам быў зняты, а на яго месца прызначаны Гітлер (30 студзеня 1933).

Застрэлены па загадзе Гітлера падчас Ночы доўгіх нажоў разам са сваёй жонкай Элізабет; трупы выявіла 16-гадовая дачка. Як апавядала потым кухарка, яна прывяла да яго ў кабінет двух мужчын у цывільным. Адзін з іх спытаў: «Вы генерал фон Шлейхер?» Пачуўшы сцвярджальны адказ, яны выстралілі: спачатку — у фон Шлейхера, затым — у яго жонку, якая выбегла на гук выстралаў. Асноўнымі падзеямі «Ночы» былі расправы з кіраўнікамі СА, але Гітлер загадаў заадно забіць таксама некалькіх сваіх палітычных ворагаў, да якіх СА не мелі адносінаў; сярод іх апынуўся і Шлейхер. Фюрар падазраваў яго (магчыма, небеспадстаўна) у спробах рэстаўрацыі дынастыі Гогенцолернаў. Версія пра сувязь паміж Шлейхерам і Ромам нават не разглядалася з прычыны яе відавочнай недарэчнасці: Шлейхер адчуваў такую моцную непрыязнасць да Рома, што нават не спрабаваў хаваць гэтага.

Пасля забойства Шлейхера арганізатары «Ночы доўгіх нажоў» асцерагаліся месці з боку ваенных. Аднак Вальтэр фон Райхенау развеяў іх страхі, выдаўшы камюніке:

За апошнія тыдні было ўсталявана, што былы ваенны міністр, генерал у адстаўцы фон Шлейхер падтрымліваў кантакты з варожымі дзяржаве коламі штурмавікоў і замежнымі дзяржавамі. Было даказана, што ён сваімі выказваннямі і дзеяннямі выступаў супраць нашай дзяржавы і яго кіраўніцтва. Гэты факт вызначыў неабходнасць яго арышту падчас правядзення чысткі. У момант затрымання супрацоўнікамі крымінальнай паліцыі Шлейхер паспрабаваў аказаць супраціўленне, ужыўшы зброю. Падчас узніклай перастрэлкі генерал у адстаўцы і яго жонка, якая ўмяшалася, былі смяротна паранены.

Пасля Герынг сцвярджаў, што жадаў толькі арыштаваць Шлейхера, аднак яго апярэдзіла каманда гестапа.

Літаратура

• Friedrich-Karl von Plehwe. Reichskanzler Kurt von Schleicher. Weimars letzte Chance gegen Hitler. — Berlin: Ullstein, 1990. — ISBN 3-548-33122-X. (ням.)

• Strenge I. Kurt von Schleicher: Politik im Reichswehrministerium am Ende der Weimarer Republik. — Berlin: Duncker & Humblot, 2006. — 242 с. — ISBN 3-428-12112-0. (ням.)

Спасылкі

• Кароткая біяграфія на сайце «Хронас» (руск.)
• Кароткая біяграфія на сайце нямецкага гістарычнага музея (ням.)