Максіміліян Бадэнскі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Максіміліян Бадэнскі
ням.: Maximilian von Baden
рэйхсканцлер Германскай імперыі[d]
3 кастрычніка 1918 — 9 лістапада 1918
Папярэднік Георг фон Гертлінг
Пераемнік Фрыдрых Эберт

Нараджэнне 10 ліпеня 1867(1867-07-10)[1][2][…]
Смерць 6 лістапада 1929(1929-11-06)[1][2][…] (62 гады)
Род Цэрынгены
Імя пры нараджэнні ням.: Maximilian Alexander Friedrich Wilhelm von Baden
Бацька Вільгельм Бадэнскі
Маці Princess Maria Maximilianovna of Leuchtenberg[d]
Жонка Princess Marie Louise, Margravine of Baden[d][5]
Дзеці Princess Marie Alexandra of Baden[d] і Prince Berthold, Margrave of Baden[d]
Веравызнанне пратэстанцтва
Партыя
Член у
Адукацыя
Дзейнасць палітык
Аўтограф Выява аўтографа
Званне генерал
Бітвы
Узнагароды
ордэн Святога апостала Андрэя Першазванага Order of Saint Stephen of Hungary ордэн Чорнага арла House Order of Hohenzollern ордэн Святога Губерта ордэн Святога Олафа Ордэн Святога Аляксандра Ордэн Князя Данііла I Вялікая стужка ордэна Леапольда I ордэн Серафімаў ордэн Слана Order of the Rue Crown Order of the Wendish Crown Order of the Crown (Württemberg) Order of the Zähringer Lion Order of Ludwig I
Жалезны крыж
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Максіміліян Аляксандр Фрыдрых Вільгельм, прынц Бадэнскі (ням.: Maximilian Alexander Friedrich Wilhelm Prinz von Baden; 10 ліпеня 1867, Бадэн-Бадэн — 6 лістапада 1929, Констанц) — нямецкі палітык і ваенны дзеяч, апошні канцлер Германскай імперыі (з 3 кастрычніка па 9 лістапада 1918 года). Абвясціў пра адрачэнне Вільгельма II і пакінуў сваю пасаду, перадаўшы паўнамоцтвы Фрыдрыху Эберту. Яго імем названы палац прынца Макса ў Карлсруэ.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і прынца Вільгельма Бадэнскага і Марыі, князёўны Раманаўскай і герцагіні Лейхтэнбергскай (з роду Багарнэ). Унук вялікага герцага Леапольда Бадэнскага, прынцэсы Сафіі Шведскай, герцага Максіміліяна Лейхтэнбергскага і вялікай княгіні Марыі Мікалаеўны.

У ліпені 1900 года Максіміліян ажаніўся з Марыяй Луізай, прынцэсай Гановерскай (18791948), дачкой Эрнста Аўгуста II Гановерскага. У іх нарадзіліся двое дзяцей:

Максіміліян Бадэнскі з сям’ёй

Прытрымліваўся ліберальных поглядаў і да, і падчас Першай сусветнай вайны. Увосень 1918 года Максіміліян быў прызначаны канцлерам Германіі, каб дамовіцца аб перамір’і з саюзнікамі і захаваць манархію. Сфарміраваў урад, які ўпершыню ўключаў прадстаўнікоў сацыял-дэмакратаў: Фрыдрыха Эберта і Філіпа Шэйдэмана. 1 лістапада 1918 года ён застудзіўся. «Празмерная доза снатворнага, — пісаў Дэвід Лойд Джордж, — пагрузіла яго ў забыццё на 36 вырашальных гадзін з 1 па 3 лістапада. Калі ён прачнуўся, апынулася, што апошнія саюзнікі Германіі — Турцыя і Аўстра-Венгрыя — ужо выйшлі з вайны. А беспарадкі, якія распальваліся бальшавіцкімі агітатарамі, успыхнулі па ўсёй Германіі»[6]. Высілкі дыпламатаў забяспечыць перамір’е былі перапынены ўспышкай рэвалюцыі ў Германіі ў першыя дні лістапада. Максіміліян, разумеючы, што кайзер не зможа захаваць трон, пераконваў яго адрачыся своечасова, каб прадухіліць грамадзянскую вайну. Вільгельм II адпрэчыў гэту прапанову і загадаў генералам рыхтавацца да паходу на Берлін. Аднак генералы запярэчылі, што армія не падпарадкуецца такому загаду. Кайзер вагаўся; не чакаючы фармальнага акту, Максіміліян Бадэнскі абвясціў у Берліне пра адрачэнне Вільгельма і пра сваю адстаўку. Адразу ж пасля гэтага Шэйдэман абвясціў стварэнне Веймарскай рэспублікі.

Максіміліян Бадэнскі адышоў ад палітычных спраў. Пасля смерці свайго стрыечнага брата, апошняга кіруючага манарха Бадэна — вялікага герцага Фрыдрыха II, у 1928 годзе ўзначаліў бадэнскі вялікагерцагскі дом. Памёр у Залеме 6 лістапада 1929 года.

Зноскі

  1. а б Lundy D. R. Maximilian Alexander Friedrich Wilhelm Prinz von Baden // The Peerage Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. а б Maximilian von Baden // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 10 снежня 2014.
  4. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 30 снежня 2014.
  5. (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
  6. Ллойд Джордж Д. Военные мемуары. М., 1938 г. Т. 6. с. 145

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]