Сент-Кілда
| Сент-Кілда | |
|---|---|
| англ. St Kilda, гэльск. Hiort | |
 | |
| Насельніцтва |
|
| Размяшчэнне | |
| 57°48′54″ пн. ш. 8°35′15″ з. д.HGЯO | |
 Аб’ект Сусветнай спадчыны |
|
| St Kilda | |
| Спасылка | № 387 у спісе аб’ектаў Сусветнай спадчыны (en) |
| Тып | змешаны |
| Крытэрыі | iii, v, vii, ix, x |
| Рэгіён | Еўропа и Паўночная Амерыка |
| Уключэнне | 1986 (10-я сесія) |
| Пашырэнні | 2004, 2005 |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Сент-Кілда (англ.: St Kilda) — архіпелаг вулканічнага паходжання, размешчаны ў Атлантычным акіяне ў 70 км ад Гебрыдскіх астравоў і недалёка ад паўночна-заходніх берагоў Шатландыі, аб’ект са спіса Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
У яго ўваходзяць чатыры маленькія астравы: Хірта, Дан, Соўэй і Борэрэй. Гэты аб’ект славуты самымі высокімі ў Еўропе ўцёсамі. Акрамя таго, на архіпелагу размяшчаецца найбуйнейшая ў Паўночнаатлантычным рэгіёне калонія марскіх птушак. Напрыклад, на мясцовых скалах гняздуюцца болей за 60 тыс. пар паўночнага баклана.
Астравы Сент-Кілда ненаселеныя з 1930 г. Аднак на працягу каля 2000 гадоў на ніх жылі людзі, якія збіралі пух і яйкі марскіх птушак, разводзілі скот і займаліся земляробствам. Унікальная экасістэма архіпелага не пацярпела ад дзейнасці чалавека і захавалася ў непарушным стане. Для яе аховы ў 1986 г. на тэрыторыі архіпелага быў створаны запаведнік. Пазней па прычыне культурнай каштоўнасці ён быў аднесены да катэгорыі «культурны ландшафт».
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Тысяча чудес света. — СПб: ООО «СЗКЭО», 2007. — 336 с.
