Перайсці да зместу

Мікалай Мацвеевіч Грыбачоў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Мікалай Мацвеевіч Грыбачоў
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння 6 (19) снежня 1910 ці 19 снежня 1910(1910-12-19)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 10 сакавіка 1992(1992-03-10)[1] (81 год)
Месца смерці
Пахаванне
Грамадзянства
Альма-матар
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці пісьменнік, паэт, журналіст, сцэнарыст
Мова твораў руская
Грамадская дзейнасць
Партыя
Член у
Прэміі
Сталінская прэмія 1-й ступені Ленінская прэмія
Узнагароды
Герой Сацыялістычнай Працы
ордэн Леніна ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі ордэн Чырвонага Сцяга ордэн Айчыннай вайны I ступені ордэн Айчыннай вайны II ступені ордэн Дружбы народаў ордэн Чырвонай Зоркі медаль «У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння Уладзіміра Ільіча Леніна» медаль «За абарону Сталінграда» медаль «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» юбілейны медаль «Дваццаць гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» юбілейны медаль «Трыццаць гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» юбілейны медаль «Сорак гадоў Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.» медаль «За ўзяцце Берліна» медаль «За вызваленне Прагі» медаль «Ветэран працы» юбілейны медаль «50 гадоў Узброеных Сіл СССР» юбілейны медаль «60 гадоў Узброеных Сіл СССР» юбілейны медаль «70 гадоў Узброеных Сіл СССР»
Сталінская прэмія
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай Мацвеевіч Грыбачоў (6 (19) снежня 1910, сяло Лопуш, цяпер Выганіцкага раёна Бранская вобласць Расія — 10 сакавіка 1992, Масква) — расійскі пісьменнік (паэт, празаік, публіцыст), грамадскі дзеяч. Дэпутат Вярхоўнага Савета РСФСР, старшыня Вярхоўнага Савета Расійскай СФСР. Кандыдат у члены ЦК КПСС у 1961—1990 гадах[2].

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. Пасля заканчэння сямі класаў вучыўся ў гідрамеліярацыйным тэхнікуме (1927—1930). З 1926 года выступаў з газетнымі публікацыямі, з 1927 года — з вершамі. Працаваў у пошукава-будаўнічых партыях Карэліі, публікаваў, акрамя карэспандэнцый па спецыяльных пытаннях, вершы і фельетоны (у прыватнасці, у газеце «Чырвоная Карэлія  (укр.)», дзе з 1932 года ўзначальваў аддзел).

У 1934 годзе быў дэлегатам першага з’езда савецкіх пісьменнікаў. У 1935 годзе выйшла першая кніга «Северо-Запад». З 1936 г. працаваў у газеце «Рабочий путь» у Смаленску, дзе ў 1939 годзе выдаў зборнік «Стихи и поэмы».

Ваяваў за далучэнне Заходняй Беларусі да Савецкага Саюза. Удзельнічаў у савецка-фінскай вайне. У 1941 годзе пайшоў добраахвотнікам на нямецка-савецкую вайну: быў камандзірам стралкоў узвода сапёрнага батальёна, ваяваў за Дон і Сталінград. З 1943 года — спецыяльны карэспандэнт газеты «Боевой товарищ», дзе ўпершыню быў надрукаваны яго верш «Россия».

Член ВКП(б) з 1943 года.

Пасля заканчэння вайны працаваў у газеце Паўднёвай групы войскаў «Савецкі воін». У 1950—1954 і 1956—1986 гадах — галоўны рэдактар часопіса «Советский воин». У 1953—1954 і з 1959 гг — сакратар праўлення Саюза пісьменнікаў СССР.

У 1980—1990 гадах — старшыня Вярхоўнага Савета Расійскай СФСР.

Грыбачоў увайшоў у свядомасць сучаснікаў перш за ўсё як афіцыйны аўтар, які свядома ставіў сваю паэзію на службу ўладзе. Аднак часам займаў незалежную пазіцыю і дапамагаў апальным пісьменнікам (напрыклад, Аляксею Аджубею  (руск.)), дамагаўся ўзнагароджвання годных людзей.

У 1961 годзе ён узначаліў Усесаюзны камітэт па святкаванні 100-годдзя з дня смерці Тараса Шаўчэнкі. Аўтар артыкула пра Шаўчэнку «Пясняр братэрства народаў» (1964), верша «Тарас Шаўчэнка» (1964).

Напісаў (у сааўтарстве) кнігу падарожных нарысаў «Десна — краса» (1956). Некаторыя творы Грыбачова перакладзены на ўкраінскую мову.

Пераклаў на рускую мову раман П. Броўкі «Калі зліваюцца рэкі»[2].

Узнагароды і прэміі

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі