Галоўнае разведвальнае ўпраўленне (Беларусь)
| Галоўнае разведвальнае ўпраўленне | |
|---|---|
.jpg) .jpg) Геральдычны знак і сцяг разведкі УС РБ. | |
| Краіна |
 Беларусь |
| Падпарадкаванне |
 Міністэрства абароны Рэспублікі Беларусь |
| Уваходзіць у |
 Генеральны штаб Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь |
| Тып | упраўленне |
| Функцыя | ваенная разведка |
| Войны | Грамадзянская вайна ў Лівіі (2011) |
| Камандзіры | |
| Дзеючы камандзір | Руслан Касыгін |
Галоўнае разведвальнае ўпраўленне Генеральнага штаба Узброеных сіл Рэспублікі Беларусь — спецслужба, орган знешняй разведкі Міністэрства абароны Беларусі, цэнтральны орган кіравання ваеннай разведкай ва УС РБ. Падпарадкоўваецца начальніку Генеральнага штаба і міністру абароны. Упраўленне займаецца разведкай у інтарэсах беларускай арміі.
Падраздзяленні
На тэрыторыі Беларускай ваенная акругі ГРУ ГШ УС СССР размяшчаліся як фармаваннямі асаблівага (Аспрызн), так і спецыяльнага прызначэння (Спецпрызн). На момант распаду СССР у БССР дзейнічалі[1][2][3]:
- 255-ы асобны радыётэхнічны полк асаблівага прызначэння (в/ч 35823) — 28-я агульнавайсковая армія, г. Навагрудак.
- 682-ы асобны радыёпеленгатарны цэнтр асаблiвага прызначэння — месцазнаходжанне невядома;
- 153-я Кёнігсбергская ордэна Чырвонай Зоркі асобная радыётэхнічная брыгада асаблівага прызначэння — аг. Калодзішчы.
- 22-я асобная рота спецыяльнага прызначэння — 7-я танкавая армія, г. Барысаў.
- 5-я асобная брыгада спецыяльнага прызначэння (в/ч 89417) — г. Мар’іна Горка.
У складзе 5-й брыгады лічыўся 334-ы асобны атрад спецыяльнага прызначэння (в/ч 83506).
Усе гэтыя фарміраванне былі захаваны і ўключаны ў склад Узброеных сіл Рэспублікі Беларусь.
Падпарадкаванне
Усе падраздзяленні, як і ў савецкім ГРУ, наўпрост падпарадкоўваюцца Генеральнаму штабу. У 2007 годзе 5-я брыгада падчас аб’яднання з мабільнымі сіламі (103-я асобная гвардзейская паветрана-дэсантная брыгада і 38-я асобная гвардзейская дэсантна-штурмавая брыгада) увайшла ў склад сіл спецыяльных аперацый[4], але працягнула падпарадкоўвацца кіраўніцтву ГРУ і Генштаба. Падобная сітуацыя з часткамі осназа, якія аднесены да спецыяльных войскаў[3].
Кіраўніцтва
Начальнік Галоўнага разведвальнага ўпраўлення прызначаецца прэзідэнтам. Кіраўнік ГРУ па сумяшчальніцтве з’яўляецца адным з намеснікам начальніка Генеральнага штаба.
У перыяд з 2006 па 2020 год гэтую пасаду займалі:
- Віктар Казіміравіч Крашэўскі (17 мая 2006[5]—1 лютага 2013[6])
- Павел Віктаравіч Ціханаў (7 лютага 2013[7]—7 ліпеня 2020[8])
- Руслан Анатольевіч Касыгін (з 7 ліпеня 2020[8])
Дзейнасць
Пра ГРУ амаль нічога невядома, акрамя таго, што спецслужба займаецца знешняй разведкай. Перад камерамі журналістаў рэгулярна з’яўляецца толькі начальнік[9].
Са слоў кіраўніка дзяржавы Аляксандра Лукашэнкі, яго старэйшы сын, Віктар, у перыяд знаходжання на пасадзе памочніка прэзідэнта па нацыянальнай бяспецы (2005—2021) быў на прамой сувязі з кіраўніцтвам упраўлення, а таксама іншымі напаўсакрэтнымі падраздзяленнямі (СПБТ «Алмаз», атрад «Альфа», АСАМ). Лукашэнка-малодшы вельмі многае зрабіў для гэтых структур, давёўшы іх да больш высокага ўзроўню[10].
Увесну 2011 года ўсплыла інфармацыя, што беларускія ваенныя саветнікі ўдзельнічаюць у лівійскім канфлікце на баку сіл Муамара Кадафі. Згодна з ваеннаму аналітыку Аляксандрам Алесінам[11] і выданнем «Комсомольская правда»[12], у Лівіі знаходзіліся і супрацоўнікі ГРУ.
Сімволіка
Геральдычны знак (эмблема) уяўляе сабой пяціпраменівую рыфлёную серабрыстую зорку, у цэнтры якой на залатым картушы размешчана чырвоная пяціканцовая зорка (зверху) і малюнак срэбнай лятучай мышы з часткай зямнога шара і пяццю зоркамі на блакітным фоне (у цэнтры). У сваю чаргу сцяг — чырвонае палотнішча з касым чырвоным крыжам, абрамленым белым, у цэнтры размешчаны геральдычны знак-эмблема[13].
Прафесійнае свята
5 лістапада ў Беларусі адзначаецца Дзень вайсковай выведкі. Свята прымеркавана да выдання загаду № 197/27 Рэўваенсавета РСФСР у 1918 годзе, якім у складзе Палявога штаба РСЧА было створана Рэгістрацыйнае ўпраўленне ў якасці цэнтральнага органа савецкай ваеннай разведкі[14].
Зноскі
- ↑ Феськов В. И., Голиков В. И., Калашников К. А., Слугин С. А. Глава 7. Воинские формирования Главного разведывательного управления Генерального штаба Вооружённых Сил (1950—1991) // Вооруженные Силы СССР после Второй мировой войны: от Красной Армии к Советской. Часть 1: Сухопутные войска. — Томск: Издательство Томского университета, 2013. — С. 143—145, 260—268. — 640 с. — 500 экз. — ISBN 978-5-89503-530-6.
- ↑ Сергей Козлов. Том 4. Безвременье. 1989—1999 гг. // Спецназ ГРУ: Очерки истории / под ред. Герасимова Д. М.. — Москва: Русская панорама, 2010. — С. 35. — 464 с. — 3000 экз. — ISBN 978-5-93165-137-8.
- ↑ а б Специальные войска Вооруженных Сил
- ↑ Краткая историческая справка
- ↑ Кадровые решения: Президент Республики Беларусь рассмотрел ряд кадровых вопросов // СБ. Беларусь сегодня, 17 мая 2006
- ↑ Лукашенко снял с поста начальника главного разведуправления генштаба // РИА Новости, 1 февраля 2013
- ↑ Павел Тихонов назначен начальником главного разведуправления – заместителем начальника Генштаба ВС Беларуси // БЕЛТА, 8 февраля 2013
- ↑ а б Александр Лукашенко провел кадровые перестановки в руководстве Вооруженных Сил // Пресс-служба Президента Республики Беларусь, 7 июля 2020
- ↑ Константин Купрейчик. Что известно о полусекретных спецподразделениях, которые курирует Виктор Лукашенко // UDF.BY, 22 ноября 2019
- ↑ Лукашенко рассказал о своих сомнениях, перед назначением старшего сына Виктора на должность вице-президента НОК // UDF.BY, 19 ноября 2019
- ↑ Летало ли белорусское оружие в Ливию и Кот-д'Ивуар? Архіўная копія ад 30 лістапада 2018 на Wayback Machine // TUT.BY, 2 марта 2011
- ↑ На стороне Каддафи воюют белорусские партизаны // Комсомольская правда, 6 апреля 2011
- ↑ Разведка Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь
- ↑ День военной разведки