Воблака Хілса

Воблака Хілса (таксама — унутранае воблака Оорта ці унутранае воблака^[1]) яўяе сабой велізарны тэарэтычны калязорны дыск ўсярэдзіне аблокаў Оарта, знешняя мяжа якога будзе размяшчацца на адлегласці ад 20 000 да 30 000 астранамічных адзінак (а.а.) ад Сонцы. Калі Воблака Хілса існуе, то ў ім змяшчаецца прыкладна ў 5 разоў больш камет, чым у воблаку Оорта^[2].

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

У 1980-х гадах астраномы зразумелі, што галоўнае воблака можа мець унутраную частку, якая пачынаецца на адлегласці каля 3000 а.а. ад Сонца і працягваецца да класічнага воблака на адлегласці 20 000 а.а.

Асноўная мадэль «унутранага воблака» была прапанавана ў 1981 годзе астраномам Джэкам Хілсам з Лос-Аламоскай лабараторыі, які і даў назву гэтаму рэгіёну.

Характарыстыка[правіць | правіць зыходнік]

Структура і склад[правіць | правіць зыходнік]

Воблачныя каметы Оарта ўвесь час непакояць іх асяроддзе і аддаленыя аб’екты. Значная колькасць альбо пакідае Сонечную сістэму, альбо набліжаецца да Сонца. Такім чынам, воблака Оарта павінна было даўно распасціся, але яно ўсё яшчэ застаецца цэлым. Таму Джэк Хілс і іншыя навукоўцы мяркуюць, што воблака Хіла мог бы папаўняць каметы ў знешнім воблаку Оарта^[3].

Ёсць гіпотэза, што воблака Хілса з’яўляецца найбуйнейшай канцэнтрацыяй камет у Сонечнай сістэме^[2]. Воблака Хілса павінна быць значна больш шчыльным, чым знешняе воблака Оарта: калі яно існуе, то яго памер складае ад 5000 да 20 000 а.а. Наадварот, воблака Оарта мае памер ад 20 000 да 50 000 а.а. (0,3 і 0,8 ly)^[4].

Маса воблака Хілса невядомая. Некаторыя навукоўцы мяркуюць, што яно можа быць у пяць разоў больш масіўным, чым воблака Оарта^[2]. Марк Э. Бэйлі ацэньвае масу воблака Хілса у 13,8 масы Зямлі, калі большасць цел размешчаны на адлегласці 10 000 а.а.^[5].

Схематычны малюнак у маштабе вядомых астранамічных аб'ектаў у межах 4,5 светлавых гадоў ад Сонца. Воблака Хілса паказана тут у выглядзе блакітнай зялёнай лініі (папярочнае сячэнне яго формы тора)

Магчымыя хмарныя аб’екты воблака Хілса[правіць | правіць зыходнік]

Назва	Дыяметр (km)	Перыгелій (AU)	Апагелій (AU)	Адкрыццё
2012 VP₁₁₃	315 to 640	80,5	445	2012
(90377) Седна	995 to 1 060	76,1	935	2003
(87269) 2000 OO₆₇	28 to 87	20,8	1,014.2	2000
(308933) 2006 SQ₃₇₂	50 to 100	24,17	2,005.38	2006
(541132) Лелякухануа	200 to 248	64,94	2123	2015

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

↑ Villemin, Gérard. Astronomie, astéroïdes et comètes (фр.).
↑ ^а ^б ^в Duncan, Martin J.; Quinn, Thomas; Tremaine, Scott (1987). "The Formation and Extent of the Solar System Comet Cloud". The Astronomical Journal. 94: 1330. Bibcode:1987AJ.....94.1330D. doi:10.1086/114571.
↑ Fernández, Julio Ángel (September 1997). "The Formation of the Oort Cloud and the primitive galactic environment". Icarus. 129 (1): 106–119. Bibcode:1997Icar..129..106F. doi:10.1006/icar.1997.5754.
↑ Matt, Williams. What is the Oort Cloud? (англ.). Universe Today (10 жніўня 2015).
↑ Bailey, Mark E.; Stagg, C. Russell (1988). "Cratering constraints on the inner Oort cloud: Steady-state models". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 235: 1–32. Bibcode:1988MNRAS.235....1B. doi:10.1093/mnras/235.1.1.

[1] Villemin, Gérard. Astronomie, astéroïdes et comètes (фр.).

[SOA-2] а ^б ^в Duncan, Martin J.; Quinn, Thomas; Tremaine, Scott (1987). "The Formation and Extent of the Solar System Comet Cloud". The Astronomical Journal. 94: 1330. Bibcode:1987AJ.....94.1330D. doi:10.1086/114571.

[3] Fernández, Julio Ángel (September 1997). "The Formation of the Oort Cloud and the primitive galactic environment". Icarus. 129 (1): 106–119. Bibcode:1997Icar..129..106F. doi:10.1006/icar.1997.5754.

[4] Matt, Williams. What is the Oort Cloud? (англ.). Universe Today (10 жніўня 2015).

[Inner_oort_cloud2-5] Bailey, Mark E.; Stagg, C. Russell (1988). "Cratering constraints on the inner Oort cloud: Steady-state models". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. 235: 1–32. Bibcode:1988MNRAS.235....1B. doi:10.1093/mnras/235.1.1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]