Перайсці да зместу

Касцёл Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі (Асавая)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Касцёл
Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі
52°01′40″ пн. ш. 26°44′45″ у. д.HGЯO
Краіна  Беларусь
Вёска Асавая
Канфесія Каталіцтва
Епархія Пінская дыяцэзія
Благачынне Пінскі дэканат 
Тып будынка касцёл
Заснавальнік Род Карповічаў
Дата заснавання 1648
Будаўніцтва 19931999 гады
Статус Дзейнічае
Map

Касцёл Унебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі - каталіцкі храм у вёсцы Асавая Столінскага раёна Брэсцкай вобласці. З'яўляецца адзіным дзеючым касцёлам раёна.

Касцёл у пачатку 20 ст.

У 1648 г. намаганнямі сям’і Карповічаў і іншай асаўской шляхты быў пабудаваны першы драўляны касцёл з ліственніцы. Гэты касцёл быў філіяльным, над якім апекаваліся манахі-францысканцы з Пінска.

У час паўстання 1863 г. многія жыхары Асавой далучыліся да паўстанцаў. Пасля яго падаўлення на ўдзельнікаў гэтага паўстання і каталіцкі касцёл пачаліся ганенні. Касцёл у Асавой хацелі зачыніць і перарабіць у царкву, але праз супраціў вернікаў парафіі касцёл застаўся. У канцы ХІХ ст. у касцёле было тры разныя драўляныя алтары (галоўны і два бакавыя), шмат абразоў і скульптур, арган. Найбольш шанаваным сярод мясцовага насельніцтва быў абраз Маці Божай Асаўской.

У 30–я гг. ХХ ст. парафія ў Асавой налічвала 500 вернікаў. Пасля другога прыходу савецкай улады ў 1944 г. многія святары вымушаны былі выехаць у Польшчу. Касцёл быў зачынены, але вернікі самі час ад часу збіраліся ў касцёле на супольную малітву. Апошнім святаром, які прыязджаў у Асавую, быў кс. Казімір Свёнтак. Але адпраўляць імшу даводзілася ўжо патаемна ў адной з вясковых хат, бо ключы ад касцёла былі ў кіраўніка калгаса.

У 1968 г. праўленне мясцовага калгаса вырашыла разабраць будынак касцёла на гаспадарчыя патрэбы. У кастрычніку 1968 г. гэтае рашэнне было выканана. Усё ўбранства касцёла было вывезенае на сметнік да суседняй вёскі Відзібор, дзе было спалена, а часткова разабрана мясцовымі жыхарамі па хатах. Арган, які быў у касцёле, скінулі з хораў і разламалі. З разабранага касцёла у в. Асавая быў пабудаваны будынак праўлення калгаса.

Вядомыя імены некаторых святароў, што працавалі ў асаўскім касцёле ў ХІХ в.: кс. Караль Кашэўскі, Іахім Аляховіч, кс. Адрыян Кракоўскі і інш. На пачатку ХХ ст. у асаўскім касцёле працавалі кс. Барыс Ісідор, кс. Мечыслаў Петрыкоўскі, кс. Тэадор Рыло, кс. Антоні Янкоўскі, кс. Лопашко. Адным з апошніх пробашчаў касцёла да яго разбурэння быў кс. Люцыян Петранік (у 1932 – 1944 гг.).

Захавалася драўляная двух'ярусная чатырохгранная шатровая званіца, якая стаяла каля старога касцёла. Званіца збудавана ў XIX ст. Цяпер на ёй знаходзяцца два старыя званы (XVII і пачатку ХІХ ст.).

Сучасны будынак

[правіць | правіць зыходнік]
З боку апсіды

У 1990-ыя гг. па нядзелях людзі пачалі збірацца ў ацалелай і адноўленай званіцы, якая была перароблена ў капліцу, на супольную малітву. Пазней ў вёску стаў прыязджаць ксёндз з Пінска. Калі было цёпла, імшу служылі каля капліцы на могілках, а зімой набажэнствы адбываліся ў хаце Станіслава і Анелі Збарашэўскіх. Праз некаторы час было вырашана пабудаваць новы касцёл у Асавой. Будаўніцтва пачалося ў 1993 г. пад кіраўніцтвам кс. Тадэвуша Шэшка. У 1995 г. быў асвечаны фундамент і ўзведзеныя сцены новага касцёла.[1]

У ліпені 1999 г. адбылася ўрачыстая кансэкрацыя новага касцёла Ўнебаўзяцця Найсвяцейшай Дзевы Марыі кардыналам Казімірам Свёнтэкам.

Касцёл вырашаны прамавугольным у плане з пяціграннай апсідай аб'ёмам пад двухсхільным дахам. Плоскасны двухярусны фасад фланкіраваны чатырохграннымі шатровымі вежамі, прасла паміж якімі завершана двухгранным шчытом. Фасады рытмічна расчлянёны высокімі прамавугольнымі аконнымі праёмамі і плоскімі лапаткамі ў прасценках.[2]

12 і 13 ліпеня 2009 г. парафія разам з кс. біскупам Казімірам Вялікасельцам, святарамі і гасцямі з Польшчы і Амерыкі ўрачыста адзначыла 10-ю гадавіну асвячэння касцёла.

Зноскі

  1. Кс. Тадэвуш Шэшка: Кардынал Казімір Свёнтэн - гаспадар на сваім падворку
  2. Кулагін А. М. Каталіцкія храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік / А. М. Кулагін; фатограф А. Л. Дыбоўскі. — 2-е выд. — Мн.: БелЭн, 2008.— 488 с.