Шыман Марцін Казлоўскі

Шыман Марцін Казлоўскі
біскуп луцкі 15 сакавіка 1883 — 14 снежня 1891
Дыяцэзія	Луцкая дыяцэзія[d]
Папярэднік	Kaspar Borowski[d]
Пераемнік	Cyril Lubowidzki[d]
Архібіскуп-мітрапаліт Магілёўскі 14 снежня 1891 — 26 лістапада 1899
Дыяцэзія	Магілёўская архідыяцэзія
Папярэднік	Аляксандр Казімір Гінтаўт-Дзевалтоўскі
Пераемнік	Баляслаў Геранім Клапатоўскі
Адукацыя	Віленская каталіцкая духоўная семінарыя Віленская духоўная акадэмія Віленскі ўніверсітэт
Дзейнасць	архіепіскап, каталіцкі святар, каталіцкі дыякан, каталіцкі біскуп
Месца працы	Віленская духоўная семінарыя Імператарская Рымска-каталіцкая духоўная акадэмія
Нараджэнне	5 лістапада 1819(1819-11-05) Аліта, Кальварыйскі павет[d], Аўгустоўская губерня, Царства Польскае, Расійская імперыя
Смерць	14 лістапада 1899(1899-11-14) (80 гадоў) Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя
Пахаванне	Касцёл Адведзінаў Найсвяцейшай Дзевай Марыяй Лізаветы (Санкт-Пецярбург)[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Шыман Марцін Казлоўскі (польск.: Szymon Marcin Kozłowski; 5 лістапада 1819, Аліта, Кальварыйскі павет — 14 лістапада 1899, Санкт-Пецярбург) — рымска-каталіцкі дзеяч, біскуп луцка-жытомірскі, архібіскуп магілёўскі, бібліст, папулярызатар тэалогіі.

Біяграфія

Сын Яна і Магдалены з Лянкевічаў Казлоўскіх. Скончыў шляхецкую школу ў Кейданах, у 1839 паступіў у Віленскую духоўную семінарыю, ад 1841 у Віленскай духоўнай акадэміі, якую скончыў у Пецярбургу. Высвечаны на святара ў 1844. Майстар тэалогіі ад 22 чэрвеня 1845. У 1845—1848 выкладчык у ковенскай гімназіі, прафесар маральнай тэалогіі і гамілетыкі ў Віленскай духоўнай семінарыі. У 1848—1851 выкладаў гісторыю касцёлу і кананічнае права, у 1851—1863 рэктар семінарыі. Ад 1852 канонік, ад 1862 прэлат-кусташ віленскае кафедральнае капітулы. Ад 1866 асэсар Духоўнага калегіуму, а ад 1877 рэктар Духоўнай акадэміі ў Пецярбургу.

У 1883 прызначаны луцка-жытомірскім біскупам, быў вымушаны вырашаць праблемы, што паўсталі ў выніку 13-гадовае ссылкі папярэдняга біскупа. Хоць і быў лаяльны да расійскі ўладаў, у 1884 пазбавіў пасады пробашча, які прыняў у касцёле праваслаўнага мітрапаліта; за што быў пазбаўлены ўладамі (да 1885) паловы пенсіі. Ад 1891 архібіскуп магілёўскі. У 1892 спрычыніўся да канфлікту з расійскімі ўладамі праз сваё нежаданне ўводзіць дадаткровыя набажэнствы на рускай мове.

Быў адным з найпладавіцейшых рэлігійных аўтараў Расійскай імперыі. Аўтар падручнікаў рэлігіі. Папулярызаваў дзеі Каталіцкага Касцёлу. Хоць і не быў вучоным у 1862 стаў доктарам honoris causa Духоўнай акадэміі ў Пецярбургу. Да ХХ ст. уся моладзь навучалася на яго кніжках. Папулярызаваў тэкст «Вульгаты» ў перакладзе Якуба Вуйка, вядомы як «Біблія Казлоўскага». Рабіў вялікі націск на тое, каб ксяндзы чыталі Біблію і цікавіліся літургіяй. Пахаваны на Выбаргскіх могілках у Пецярбургу.

Літаратура

• Ks. Witold Józef Kowalów, Arcybiskup Szymon Marcin Kozłowski (1883—1891), [w:] «Wołanie z Wołynia» nr 1 (20) ze stycznia-lutego 1998 r., s. 33-34.
• Krzysztof Rafał Prokop, Sylwetki biskupów łuckich, Biały Dunajec — Ostróg 2001, s. 182—186.
• Інна Шостак. Луцько-Житомирська Римо-Католицька дієцезія наприкінці XVIII — у першій половині XIX століття, Білий Дунаєць — Острог 2005.