Ё: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Няма тлумачэння праўкі |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
{{Кірыліца|}} |
{{Кірыліца|}} |
||
'''Ё''' — сёмая [[літара]] [[беларуская мова|беларускага алфавіта]]. Мае паходжанне спалучэннем літары «[[е]]» з дыякрытычнымі (адметнымі) знакамі. У старажытнабеларускай пісьменнасці гук «о» пасля мяккіх зычных абазначаўся літарай «е» («меді»), спалучэннем «іо» («ліось»), а часамі па-свойму гучнай літарай «о» («всо»). У сучаснай беларускай мове абазначае лабіялязаваны галосны гук «о» задняга раду сярэдняга пад'ёму і мяккасць папярэдняга зычнага («вёска» – «в'оска), а ў пачатку слова, пасля галосных, «еў» і «ы» і апострафа – спалучэннем гукаў «йо» («ёрш» – «йорш»). Літара «ё» бывае вялікая і малая, мае адпаведную рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «сёмы» (група «ё»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для адрознівання прадметаў пад адным абазначэннем. |
'''Ё''' — сёмая [[літара]] [[беларуская мова|беларускага алфавіта]]. Мае паходжанне спалучэннем літары «[[е]]» з дыякрытычнымі (адметнымі) знакамі. У старажытнабеларускай пісьменнасці гук «о» пасля мяккіх зычных абазначаўся літарай «е» («меді»), спалучэннем «іо» («ліось»), а часамі па-свойму гучнай літарай «о» («всо»). У сучаснай беларускай мове абазначае лабіялязаваны галосны гук «о» задняга раду сярэдняга пад'ёму і мяккасць папярэдняга зычнага («вёска» – «в'оска), а ў пачатку слова, пасля галосных, «еў» і «ы» і апострафа – спалучэннем гукаў «йо» («ёрш» – «йорш»). Літара «ё» бывае вялікая і малая, мае адпаведную рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «сёмы» (група «ё»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для адрознівання прадметаў пад адным абазначэннем. |
||
[[Катэгорыя:Беларускі алфавіт|Ё]] |
Версія ад 14:22, 17 красавіка 2013
Кірылічны алфавіт | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
[[Выява:{{{Выява}}}|120px]] | |||||||
Кірыліца | |||||||
А | Б | В | Г | Ґ | Д | Ђ | |
Ѓ | Е | (Ѐ) | Ё | Є | Ж | З | |
Ѕ | И | (Ѝ) | І | Ї | Й | Ј | |
К | Л | Љ | М | Н | Њ | О | |
П | Р | С | Т | Ћ | Ќ | У | |
Ў | Ф | Х | Ц | Ч | Џ | Ш | |
Щ | Ъ | Ы | Ь | Э | Ю | Я | |
Гістарычныя літары | |||||||
(Ҁ) | (Ѹ) | Ѡ | (Ѿ) | (Ѻ) | Ѣ | Ꙗ | |
Ѥ | Ꙉ | ІѢ | Ѧ | Ѫ | Ѩ | Ѭ | |
Ѯ | Ѱ | Ѳ | Ѵ | (Ѷ) | Ын | Ꚉ | |
Літары неславянскіх моў | |||||||
Ӑ | Ӓ | Ә | Ӛ | Ӕ | Ғ | Ӷ | |
Ҕ | Ӗ | Ҽ | Ҿ | Ӂ | Җ | Ӝ | |
Ҙ | Ӟ | Ӡ | Ӥ | Ӣ | Ӏ | Ҋ | |
Қ | Ҟ | Ҡ | Ӄ | Ҝ | Ԟ | Ӆ | |
Ӎ | Ҥ | Ң | Ӊ | Ӈ | Ӧ | Ө | |
Ӫ | Ҩ | Ҧ | Ҏ | Ҫ | Ҭ | Ӳ | |
Ӱ | Ӯ | Ү | Ұ | Ҳ | Һ | Ҵ | |
Ӵ | Ҷ | Ӌ | Ҹ | Ӹ | Ҍ | Ӭ | |
Заўвага. Знакі у дужках не маюць статусу (самастойных) літар. |
Ё — сёмая літара беларускага алфавіта. Мае паходжанне спалучэннем літары «е» з дыякрытычнымі (адметнымі) знакамі. У старажытнабеларускай пісьменнасці гук «о» пасля мяккіх зычных абазначаўся літарай «е» («меді»), спалучэннем «іо» («ліось»), а часамі па-свойму гучнай літарай «о» («всо»). У сучаснай беларускай мове абазначае лабіялязаваны галосны гук «о» задняга раду сярэдняга пад'ёму і мяккасць папярэдняга зычнага («вёска» – «в'оска), а ў пачатку слова, пасля галосных, «еў» і «ы» і апострафа – спалучэннем гукаў «йо» («ёрш» – «йорш»). Літара «ё» бывае вялікая і малая, мае адпаведную рукапісную і друкаваную форму. Пры класіфікацыйным падзеле мае значэнне «сёмы» (група «ё»), пры лічбавай нумарацыі – дадатковае значэнне для адрознівання прадметаў пад адным абазначэннем.