Перайсці да зместу

Лужыцкія мовы

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Лужыцкая мова)
Лужыцкая мова
Саманазва serbšćina
Краіны Германія
Афіцыйны статус

Брандэнбург, Саксонія  Германія
Арганізацыі:

 Еўрапейскі Саюз
Агульная колькасць носьбітаў
  • 60 000 чал.
Статус ёсць пагроза знікнення[d]
Класіфікацыя
Катэгорыя Мовы Еўразіі

Індаеўрапейская сям'я

Славянская галіна
Заходнеславянская група
Пісьменнасць лацінка
Моўныя коды
ISO 639-1
ISO 639-2 hsb (верхнялужыцкая)
dsb (ніжнялужыцкая)
ISO 639-3 hsb (верхнялужыцкая)
dsb (ніжнялужыцкая)
ISO 639-5 wen
WALS srb
Atlas of the World’s Languages in Danger 384
IETF wen
Glottolog sorb1249
Вікіпедыя на гэтай мове

Лужыцкія мовы, сербалужыцкія мовы (саманазва: serbšćina) — заходнеславянскія мовы індаеўрапейскай моўнай сям’і, родныя мовы лужычан (лужыцкіх сербаў). Прадстаўлены дзвюма пісьмовымі мовамі: верхнялужыцкай і ніжнялужыцкай.

Двухмоўны дарожны знак

Лужыцкія мовы сфарміраваліся на заходняй мяжы арэалу славянскіх моў у выніку ізаляцыі часткі заходнеславянскага насельніцтва ад суседзяў, чэхаў і палякаў. У IX—X стст. іх землі былі далучаны да Германіі, пазней да Чэхіі. У 1635 г. большая частка Верхняй і Ніжняй Лужыцы была далучана да Саксоніі.

І нямецкія, і чэшскія ўладары стымулявалі перасяленне на землі лужычан нямецкага насельніцтва, абмяжоўвалі моўныя правы тубыльцаў. У 1293 г. была прынята першая афіцыйная забарона карыстання лужыцкімі мовамі ў нямецкіх гарадскіх судах. Рамесныя карпарацыі таксама патрабавалі ад членаў і падмайстраў ведання нямецкай мовы. У выніку, лужыцкія мовы развіваліся ў сельскай мясцовасці адасоблена ад гарадоў.

Сітуацыя змянілася ў XVI ст. у выніку Рэфармацыі, калі з’явіліся лужыцкія пратэстанцкія школы і пераклады свяшчэнных кніг на славянскія гаворкі. Тады ж была складзена лужыцкая пісьмовасць. Найбольш старажытным помнікам верхнялужыцкай мовы з'яўляецца прысяга гараджан Баўцэна, перакладзеная з нямецкай мовы ў 1532 г. У ніжніх лужычан першым пісьмовым тэкстам лічыцца трэбнік 1543 г. Вядомы таксама кароткі запіс у касцёле на ніжнялужыцкай мове, датаваны 1510 г. У XVII—XVIII стст. сфарміравалася арыгінальная лужыцкая рэлігійная літаратура.

Друкаваныя кнігі ў лужыцкіх сербаў з'явіліся ў 1573—1574 гг. Гэта Псалтыр і Катэхізіс А. Молера. Доўгі час лужычане карысталіся гатычным шрыфтам, які на працягу 19 ст. паступова выцесніўся лацінскім з дыякрытычнымі знакамі. У 17 ст. ствараюцца граматыкі ніжнялужыцкай (1640) і верхнялужыцкай (1673) моў. Тады ж пачынаюць складвацца і літаратурныя мовы.

Пісьменства лужычан плённа развіваецца толькі з XIX ст. (галоўным чынам, верхнялужыцкае). Садзейнічалі гэтаму творы класікаў літаратуры (верхнялужыцкай Г. Зэйлера, Я. Барта-Цішынскага, Я. Радысерба-Велі; ніжнялужыцкай М. Косыка), а таксама працы вучоных (Я.-А. Смолера, М. Горніка, К.-Б. Пфуля і інш.). У першай трэці XX ст. вядомасць сербалужыцкай літаратуры прынеслі верхнялужыцкія пісьменнікі Я. Лоранц-Залескі, Ю. Хежка, Я. Скала, а таксама верхнялужыцкія М. Домашкойц, Л. Домашкайц, Ф. Роха. У 1935—38 гг. усе лужыцкія арганізацыі і таварыствы скасаваны, выкарыстанне лужыцкай мовы ў школах забаронена.

Пасля другой сусветнай вайны ў літаратуру прыйшлі Ю. Брэзан, М. Кубашац, К. Лоранц, Ю. Кох (верхнялужыцкая) і М. Віткойц (верхнялужыцкая). У гэты час канчаткова стабілізаваліся нормы верхнялужыцкай і ніжнялужыцкай моў, якія былі ўдасканалены дзякуючы вывучэнню дыялектаў. У ГДР Лужыца атрымала культурную аўтаномію (1950), лужыцкія мовы ўжываліся ў школах, друку, мастацкай і навуковай літаратуры, у розных галінах культуры, шэрагу ўстаноў і грамадскіх арганізацый.

Лужычане жывуць на ўсходзе Германіі ў басейне ракі Шпрэе. Ніжнялужыцкая пісьмовая мова (і дыялекты) выкарыстоўваецца на поўначы Лужыцы (галоўны горад — Котбус, н.-луж.: Chošebuz), верхнялужыцкая — на поўдні (галоўны горад Баўцэн, в.-луж.: Budyšin, ён з'яўляецца культурным цэнтрам усіх лужычан).

У нашы дні лужыцкія мовы маюць афіцыйны статус у Брандэнбургу і Саксоніі, вывучаюцца ў Лейпцыгскім універсітэце.

Лінгвістычныя асаблівасці

[правіць | правіць зыходнік]

Лужыцкія мовы маюць вялікую цікавасць для лінгвістаў. Іх перыферыйнае становішча ў славянскім моўным свеце спрыяе захаванню шэрага архаічных рыс. Вядомым прыкладам у лексіцы з'яўляецца верхнялужыцкае wowka — бабуля, якое, не маючы паралеляў у іншых славянскіх мовах, адпавядае лацінскаму avia, гоцкаму awo. Або на перыферыі паўночнага славянства фіксуецца рускае баган і ніжнялужыцкае bagan — балота каля крыніцы. У фанетыцы, напрыклад, захавалася асаблівае вузкае ě (slěd — след), у марфалогіі — наяўнасць парнага ліку, у сінтаксісе — канструкцыя accusativus cum infinitivo.

Разам з іншымі заходнеславянскімі лужыцкія мовы проціпастаўляюцца ў шэрагу істотных рыс усходнім і паўднёвым мовам. Параўнаем, напрыклад, у фанетыцы:

верхнялужыцкая ніжнялужыцкая польская харвацкая беларуская
dróha droga droga draga дарога
widły widły widły vile вілы

У лужыцкіх мовах націск у словах падае на першы склад, ёсць складаная сістэма мінулых часоў (выкарыстоўваецца аорыст і імперфект).

У беларускай і лужыцкіх мовах можна адзначыць шэраг агульных рыс. Паралелі назіраюцца ў тых выпадках, калі, па-першае, моўныя з'явы ўзыходзяць да агульнаславянскай эпохі (напрыклад, формы з чаргаваннем зычных); па-другое, у адпаведнасці з закладзенымі ў іх падобнымі тэндэнцыямі развіцця ў больш позні перыяд (напрыклад, выпадзенне галоснага пры скланенні, своеасаблівае змяненне ранейшага мяккага т); па-трэцяе, калі гаворка ідзе пра аднолькавыя запазычанні лужыцкімі і беларускай мовамі (напрыклад, нямецкай, а некаторыя паралельныя з'явы ў лексіцы ўзніклі пры пасрэдніцтвае польскай мовы). У лужыцкіх мовах, гэтаксама як і ў беларускай, на пачатку слова перад галоснымі часта ўжываюцца прыстаўныя зычныя, ёсць цалкам ідэнтычныя канчаткі пры скланенні некаторых назоўнікаў. Выяўляецца падабенства ў сінтаксісе: і лужыцкія, і беларуская мовы пазбягаюць канструкцый з незалежнымі дзеепрыметнікамі цяперашняга часу (напрыклад, з суфіксамі бел. -ач-, -уч-, луж. -ac-, -uс-), яны звычайна замяняюцца даданымі сказамі.

верхнялужыцкая ніжнялужыцкая беларуская
ruka — ručka — na ruce   рука — ручка — на руцэ
pisać — pišu pisaś — pišu пісаць — пішу
dźeń — dnja źeń — dnja дзень — дня
ćichi śichy ціхі
murja murja мур
kwet kwet кветка
woko woko вока
wuhlo wugle вугаль
wótřić wostśić вастрыць
Hana Hana Ганна
sowa — sowy — sowje — sowu   сава — савы — саве — саву

Паміж верхнялужыцкай і ніжнялужыцкай мовамі існуюць наступныя фанетычныя адпаведнасці. Сярод галосных верхнялужыцкаму a з папярэдняй мяккасцю адпавядае ніжнялужыцкае ě (галосны пярэдняга рада блізкі да i). Верхнялужыцкаму e з папярэдняй мяккасцю — ніжнялужыцкае a з папярэдняй мяккасцю. Сярод зычных верхнялужыцкаму h адпавядае ніжнялужыцкае g. Верхнялужыцкаму ć адпавядае ніжнялужыцкае ś (суфікс інфінітыву ć — ś); верхнялужыцкаму — ніжнялужыцкае ź і г.д.

верхнялужыцкая ніжнялужыцкая
mjaso měso
mjeza mjaza
noha noga
brać braś
dźowka źowka

Выстаўляліся тры пункты погляду на месца лужыцкіх моў у класіфікацыі[1]:

Сучаснае мовазнаўства трымаецца трэцяга пункту[4].

Спрэчным з’яўляецца пытанне стасункаў ніжне- і верхнялужыцкага ідыёмаў: ці яны — дзве розныя мовы, ці два варыянты адзінай сербалужыцкай?[5] Першы погляд бароніць Г. Шустар-Шэўц[3], іншыя (Г. Фаска і большасць сучасных лужыцкіх лінгвістаў[6]) разглядаюць адзіную сербалужыцкую мову, што раздзяляецца на 2 групы дыялектаў, на базе кожнай з іх склаліся 2 літаратурныя нормы: верхнялужыцкая і ніжнялужыцкая[7].

Адпаведна, дыскусійным застаецца пытанне пралужыцкай мовы, на якое існуюць два адказы[8]:

  • Абедзве лужыцкія мовы існавалі незалежна аж да засялення багнаў і пушчаў, што раздзялялі іх носьбітаў (З. Штыбер, А. М. Трубачоў[9]);
  • Прамова існавала, бо існуюць шматлікія інавацыі, якія ахапляюць абедзве лужыцкія мовы.
Скарачэнне сербалушыцкага моўнага арэалу

Лужыцкія мовы звычайна падзяляюцца на верхнялужыцкую і ніжнялужыцкую. Акрамя таго, часам вылучаюць непісьменную ўсходнелужыцкую гаворку.

Ніжнялужыцкая мова

[правіць | правіць зыходнік]

Ніжнялужыцкая мова стала пісьмовай у XVI ст. Выкарыстоўваецца пераважна вакол горада Котбуса, дзе працуюць лужыцкая гімназія і музей, вядзецца праца па яе захаванні. Але гутарковая мова зведала значны ўплыў нямецкай мовы, што адлюстроўваецца ў асаблівасцях вымаўлення.

Літаратурная мова развіта значна лепей, чым верхнялужыцкая. Выкарыстоўваецца ў сродках масавай інфармацыі, школьным навучанні, на ёй выдаюцца літаратурныя творы.

Верхнялужыцкая мова

[правіць | правіць зыходнік]

Пісьмовасць на верхнялужыцкай мове з’явілася толькі ў XIX ст. Націск звычайна ставіцца на першы склад. Літары Q, V і X у алфавіце адсутнічаюць і ўжываюцца толькі пры напісанні іншаземных слоў, імёнаў і назваў. Гутарковая верхнялужыцкая мова выкарыстоўваецца рэдка і разглядаецца як выміраючая.

Зноскі

  1. Taszycki W. Stanowisko języka łużyckiego // Symbolae grammaticae in honorem J. Rozwadowski. — 1928. — Т. II. — С. 127.
  2. Taszycki W. Stanowisko języka łużyckiego // Symbolae grammaticae in honorem J. Rozwadowski. — 1928. — Т. II. — С. 128—135.
  3. а б Шустер-Шевц Г. Язык лужицких сербов и его место в семье славянских языков Архівавана 17 чэрвеня 2011. // Вопросы языкознания, № 6. — М.: Наука, 1976. — С. 70.
  4. Широкова А. Г. Западнославянские языки // Лингвистический энциклопедический словарь / Под ред. В. Н. Ярцевой. — М.: Советская энциклопедия, 1990. — 685 с. — ISBN 5-85270-031-2
  5. Sussex R., Cubberley P. The Slavic Languages. — Cambridge University Press. — Cambridge, 2006. — P. 95—96.
  6. Ермакова М. И. Функционирование серболужицкого языка // Язык. Этнос. Культура. — М., 1994. — С. 151—165.
  7. Енч Г., Недолужко А. Ю., Скорвид С. С. Серболужицкий язык Архівавана 24 снежня 2013.. — С. 1.
  8. Popowska-Taborska H. Wczesne dzieje języków łużyckich w świetle leksyki // Z językowych dziejów Słowiańszczyzny. — 2004. — С. 168—169.
  9. Трубачёв О. Н. О праславянских лексических диалектизмах сербо-лужицких языков // Сербо-лужицкий лингвистический сборник. — 1963. — С. 172.