Рэнэ Каці

Рэнэ Каці
Прэзідэнт Францыі 16 студзеня 1954 — 8 студзеня 1959
Папярэднік	Венсан Арыёль
Пераемнік	Шарль дэ Голь
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d] 21 кастрычніка 1945 — 19 лістапада 1948
французскі сукнязь Андоры[d] 16 студзеня 1954 — 8 студзеня 1959
Папярэднік	Венсан Арыёль
Пераемнік	Шарль дэ Голь
сенатар Францыі[d] 7 лістапада 1948 — 23 снежня 1953
Міністр рэканструкцыі і гарадскога развіцця[d] 24 лістапада 1947 — 7 верасня 1948
Папярэднік	Jean Letourneau[d]
Пераемнік	Eugène Claudius-Petit[d]
замяшчаючы член Парламенцкай асамблеі Савета Еўропы[d] 13 жніўня 1949 — 20 мая 1954
Нараджэнне	20 сакавіка 1882(1882-03-20)[…] Гаўр, супольнасць агламерацыі Ле-Гаўр[d], Францыя
Смерць	22 лістапада 1962(1962-11-22)[…] (80 гадоў) Гаўр, супольнасць агламерацыі Ле-Гаўр[d], Францыя
Месца пахавання	Cimetière Sainte-Marie[d]
Жонка	Germaine Coty[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Партыя	National Centre of Independents and Peasants[d] Рэспубліканская, радыкальная і радыкальна-сацыялістычная партыя[d] Дэмакратычны альянс[d]
Член у	Акадэмія маральных і палітычных навук[d] Парламенцкая асамблея Савета Еўропы
Адукацыя	Універсітэт Кан-Нармандыя
Званне	салдат
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Рэнэ Каці (фр.: René Coty; 20 сакавіка 1882, Гаўр — 22 лістапада 1962, Гаўр) — прэзідэнт Францыі ў 1954-1959 гадах.

Сябар Дэмакратычнага альянсу, а затым Нацыянальнага цэнтру незалежных і сялянскіх арганізацый, ён напераменку быў дэпутатам і сенатарам ад Ніжняй Сены ў перыяд з 1923 па 1953 год. Ён быў міністрам рэканструкцыі і горадабудаўніцтва з 1947 па 1948 год ва ўрадах Роберта Шумана і Андрэ Мары. Стаўшы віцэ-прэзідэнтам Савета рэспублікі (былога Сената), ён выйграў прэзідэнцкія выбары 1953 года ў трынаццатым туры галасавання ў парламенце пры падтрымцы правых і цэнтрыстаў.

Другі і апошні прэзідэнт Чацвёртай рэспублікі, яго знаходжанне на гэтай пасадзе адзначылася прыходам да ўлады радыкала П'ера Мендэса Франса, заканчэннем вайны ў Індакітаі і пачаткам вайны ў Алжыры. У 1958 годзе гэтыя Алжырскія падзеі заахвоцілі яго запрасіць на пасаду старшыні савета генерала дэ Голя, якога ён прадставіў як самага выбітнага з французаў. Апошні пазней стварыў Пятую рэспубліку і сам стаў прэзідэнтам.

Адхілены ад палітычнага жыцця пасля сыходу з Елісейскага палаца, ён працаваў у Канстытуцыйнай Радзе да сваёй смерці.