Дзед Фальера быў кавалём, бацька — каморнікам і судовым прыставам. У палітыцы з 1870-х, у 1883 годзе непрацяглы час быў прэм'ер-міністрам, затым на працягу 16 гадоў займаў розныя міністэрскія пасты. У 1899 годзе, пасля абрання Эміля Лубэ прэзідэнтам рэспублікі, змяніў яго на пасадзе старшыні Сената, а ў 1906 годзе стаў пераемнікам Лубэ і як прэзідэнт краіны, перамогшы на выбарах Поля Думера.
Актыўна браў удзел ва ўмацаванні Антанты, але быў праціўнікам вайны з Германіяй. Фальер сустрэў афіцыйна расійскага імператара Мікалая Аляксандравіча ў Шэрбуры ў 1909 годзе. Сыходзячы з пасады ў 1913 годзе (пасля 7-гадовага тэрміну не балатаваўся на наступны), ён сказаў, маючы на ўвазе жорстка антыгерманская пазіцыю свайго пераемніка Раймона Пуанкарэ: «Я саступаю месца вайне». І праўда, 1-я сусветная вайна пачалася ўжо ў 1914 годзе.
Фальер быў актыўным праціўнікам смяротнага пакарання і на пасадзе прэзідэнта памілаваў многіх асуджаных да смяротнага пакарання.
