Іван Альгімонтавіч Гальшанскі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Iван Альгімонтавіч Гальшанскі
«Гіпацэнтаўр»
«Гіпацэнтаўр»
Князь кіеўскі?!
1397 — 1401
Папярэднік Скіргайла
Пераемнік Іван Барысавіч
1-ы Князь гальшанскі
Папярэднік -

Нараджэнне невядома
Смерць 1401(1401)
Род Гальшанскія
Бацька Альгімонт Гальшанскі
Жонка Агрыпіна Святаславаўна
Дзеці гл. тэкст

Iван Альгімонтавіч Гальшанскі (у хрышчэнні Пётр; узг. з 1379 — 1401) — літоўскі магнат, першы пэўна вядомы князь Гальшанскі, герба Гіпацэнтаўр (Кітаўрус), сын князя Альгімонта з Гальшан. Паплечнік вялікага князя літоўскага Вітаўта[1].

Біяграфія

Актыўны прыхільнік Вітаўта[1] ў час яго барацьбы за велікакняжацкую ўладу, двойчы суправаджаў яго ў эміграцыю ў Прусію. Першы раз гэта адбылося ў 1382 годзе, калі Вітаўт уцёк з вязніцы Ягайлы, за што апошні канфіскаваў землі Івана. Тым не менш, некалькімі гадамі пазней Іван падарыў Ягайлу залаты пояс і атрымаў свае дамены наўзамен. Другі раз Іван суправаджаў Вітаўта ў выгнанні ў 1390 годзе падчас літоўскай грамадзянскай вайны 1389—1392 гадоў.

У 1387 годзе ездзіў з пасольствам у Ноўгарад[1]. У 1390 годзе ўзначальваў пасольства, што адвозіла ў Маскву дачку Вітаўта Соф'ю, нявесту вялікага князя маскоўскага Васіля Дзмітрыевіча[1]. Набыццё такога саюзніка для Вітаўта на ўсходзе прымусіла Ягайлу пайсці на перамовы і падпісаць у 1392 годзе Востраўскае пагадненне.

3 1392 — адзін з набліжаных Вітаўта, уваходзіў у велікакняжацкую раду. 3 1396 — намеснік у Кіеве[1]. Атрымаў ад Вітаўта вялікія воласці Глуск і Парэчча на р. Пціч, Дубровіцкае княства на р. Гарынь (цяпер Украіна).

Будучы каталіком, заснаваў кіеўскую дыяцэзію  (польск.) лацінскага абраду[2].

Пра высокае становішча Івана Гальшанскага ў Вялікім Княстве Літоўскім сведчыць падпісанне ім некалькіх важных дамоў, у тым ліку Салінскага дагавора 1398 года і Віленска-Радамскай уніі[1].

Апошні раз Іван згадваецца ў 1402 годзе, таму лічыцца, што ён памёр у тым жа годзе.

Сям'я

Быў жанаты з Агрыпінаю (1350/2-?), дачкою Святаслава Іванавіча Смаленскага, вялікага князя смаленскага. Сястра Агрыпіны Ганна была жонкай Вітаўта[3].

Дзеці:

Радавод

Зноскі

  1. а б в г д е Гольшанские // Иван // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 157. — 737 с.
  2. а б в Tęgowski J.  (польск.) Przodkowie Zofii Holszańskiej, czwartej żony Władysława Jagiełły // Genealogia. Studia i materiały historyczne. 8, 1996. S. 27-45.
  3. а б в г д е Князья Гольшанские (Ольшанские). Генеалогия русской знати. Архівавана з першакрыніцы 16 красавіка 2012. Праверана 4 студзеня 2010.

Літаратура

  • Wolff, J. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku. — Warszawa, 1895. — S. 94-115.
  • Tęgowski J.  (польск.). Przodkowie Zofii Holszańskiej, czwartej żony Władysława Jagiełły // Genealogia. Studia i materiały historyczne. 8, 1996. — S. 27-45.
  • Jonynas, Ignas (1933). «Alšėniškiai». En Vaclovas Biržiška. Lietuviškoji enciklopedija I. Kaunas: Spaudos Fondas. pp. 347—359.
  • Lietuvos valdovai (XIII—XVIII a.): enciklopedinis žinynas. Vytautas Spečiūnas (compiler). Vilna: Moklso ir enciklopedijų leidybos institutas. 2004. p. 78. ISBN 5-420-01535-8.
  • Edvardas Gudavičius. Jonas Alšėniškis. Visuotinė lietuvių enciklopedija  (руск.), T. I (A-Ar). — Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, 2001. 629 psl.
  • Stefan M. Kuczyński. Holszański Iwan Olgimuntowic… h. Hippocentaurus (zm. 1401) // Polski Słownik Biograficzny. — Wrocław — Warszawa — Kraków : Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1961. — Tom IX/4, zeszyt 43. — S. 587—588.
  • Polechow S., Butyrski M. Pieczęć kniazia Iwana Olgimuntowicza Holszańskiego // Inter Regnum et Ducatum. Studia ofiarowane Profesorowi Janowi Tęgowskiemu w siedemdziesiątą rocznicę urodzin. — Białystok, 2018. — S. 441—461.