Іван Дыамідавіч Антошкін

Іван Дыамідавіч Антошкін
Иван Диомидович Антошкин
Дата нараджэння	25 мая 1900(1900-05-25)
Месца нараджэння	Вязнікі, Вязнікаўскі павет[d], Уладзімірская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	2 мая 1944(1944-05-02) (43 гады)
Месца смерці	Гомель, Гомельская вобласць, БССР, СССР
Месца пахавання	Плошча Працы Гомель
Альма-матар	Ваенна-паветраная інжынерная акадэмія імя М. Я. Жукоўскага[d]
Грамадзянства	СССР
Прыналежнасць	СССР
Род войскаў	авіяцыя
Гады службы	1919—1944
Званне	Генерал-маёр ВПС СССР
Камандаваў	Q4029256?
Бітвы/войны	Грамадзянская вайна ў Расіі Баі на Халхін-Голе Савецка-фінляндская вайна Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні	Медаль «За абарону Сталінграда» Медаль «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі» Замежныя ўзнагароды Крыж «За выбітныя заслугі» (ЗША)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Іван Дыамідавіч Антошкін (12 (25) мая 1900, горад Вязнікі, цяпер Уладзімірская вобласць — 2 мая 1944 года) — савецкі ваенны дзеяч, Генерал-маёр авіяцыі (17 сакавіка 1943 года). Герой Савецкага Саюза (20 мая 1940 года).

Пачатковая біяграфія

Іван Дыамідавіч Антошкін нарадзіўся 12 (25) мая 1900 ў горадзе Вязнікі цяпер Уладзімірскай вобласці ў сям’і непісьменнага дворніка і прачка.

У 1911 годзе скончыў 4 класа пачатковай школы, а затым 2 класа Вязнікаўскага ніжэйшага тэхнічнага вучылішча, пасля чаго пяць гадоў працаваў на ткацкай прадзільнай фабрыцы.

Ваенная служба

Грамадзянская вайна

10 чэрвеня 1919 года добраахвотна ўступіў у шэрагі РСЧА, пасля чаго ваяваў на Паўночным фронце чырвонаармейцам, артылерыйскім слесарам 1-га асобнага цяжкага артылерыйскага дывізіёна «Б» цяжкай артылерыі асаблівага прызначэння, а з 1920 года — артылерыйскім слесарам 2-га асобнага цяжкага дывізіёна «Б» цяжкай артылерыі асаблівага прызначэння, а затым у раёне Крэменчуга гарматным майстрам у складзе цяжкай артылерыйскай групы Паўднёвага фронта.

Міжваенны час

Пасля заканчэння вайны ў 1921 года Антошкін быў накіраваны на вучобу ў Ваенную аўтатрактарную школу ў Пермі, пасля заканчэння якой прызначаны на пасаду аўтатрактарнага шафёра-механіка ў 14-й зводны лёгка-артылерыйскі парк, дыслакаваны ў Маскве.

У 1924 годзе ўступіў у шэрагі ВКП(б).

З 1923 г вучыўся ў Ваенна-тэарэтычных школах ВПС РККА ў Ягор’еўске, Кіеве і Ленінградзе, з 1925 года — у 1-й ваеннай школе лётчыкаў імя А. Ф. Мяснікова, а з 1926 года — у Ваеннай авіяцыйнай школе паветранага бою ў Серпухаве.

Пасля заканчэння вучобы з чэрвеня 1927 года служыў у Маскоўскай і Забайкальскай ваенных акругах на пасадах лётчыка-інструктара, камандзіра звяна, авіяцыйнага атрада, асобнага авіяцыйнага атрада і эскадрыллі ў Маскоўскай авіяцыйнай школе спецслужбаў ВПС.

У 1932 годе скончыў курсы ўдасканалення начальніцкага саставу пры Ваенна-паветранай акадэміі імя прафесара М. Я. Жукоўскага.

У 1934 годзе быў прызначаны на пасаду камандзіра 4-га асобнага авіяцыйнага атрада хуткасных бамбавікоў АП, дыслакаванага ў Чыце. З ліпеня 1935 года знаходзіўся ў службовай камандзіроўцы ў Манголіі, пасля вяртання ў лістападзе быў прызначаны на пасаду камандзіра крэйсерскай авіяцыйнай эскадрыллі ў складзе Забайкальскай ваеннай акругі.

Пасля заканчэння Ліпецкіх лётна-тактычных курсаў ВПС РСЧА у лістападзе 1938 года Антошкін быў прызначаны на пасаду памочніка камандзіра 31-га хуткаснага бамабардыровачнага авіяцыйнага палка ў складзе Беларускай ваеннай акругі, а неўзабаве — на пасаду памочніка камандзіра бамбардыровачнага авіяцыйнага палка 1-й армейскай групы, пасля чаго прымаў удзел у баявых дзеяннях на Халхін-Голе.

У верасні 1939 года быў прызначаны на пасаду камандзіра 18-га хуткаснага бамбардыровачнага авіяцыйнага палка, дыслакаванага ў Бабруйску. Неўзабаве полк пад камандаваннем Антошкіна прымаў удзел у ходзе савецка-фінскай вайны, за што атрымаў асабістую падзяку ад намесніка Наркама абароны СССР камандарма 1-га рангу Р. І. Куліка і за дасягнутыя поспехі быў узнагароджаны ордэнам Чырвонага Сцяга.

Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 20 мая 1940 года за ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання і праяўленыя пры гэтым адвагу і геройства маёру Івану Дыамідавічу Антошкіну прысвоена званне Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» (№ 337).

Пасля заканчэння баявых дзеянняў полк быў перадыслакаваны ў Кутаісі і ўключаны ў склад ВПС Закаўказскай ваеннай акругі.

У лютым 1941 года Антошкін быў прызначаны на пасаду намесніка камандзіра 26-й авіяцыйнай дывізіі, дыслакаванай у Тбілісі, у чэрвені — на пасаду камандзіра 23-й, а затым 77-й змешанай авіяцыйнай дывізяй, якая фарміруецца ў складзе ВПС Маскоўскай ваеннай акругі.

Вялікая Айчынная вайна

З пачаткам вайны Іван Дыамідавіч Антошкін знаходзіўся на ранейшай пасадзе.

У кастрычніку дывізія пад камандаваннем Антошкіна, не скончыўшы фарміраванне цалкам, з-за прарыву праціўніка па кірунку Юхнаў — Медынь — Малаяраславец пачатку баявыя дзеянні ў складзе ВПС Маскоўскай ваеннай акругі, а затым Заходняга фронту і прымала ўдзел ў ходзе вызвалення гарадоў Нара-Фамінск, Калуга, Малаяраславец і Бораўск.

У студзені 1942 года палкоўнік Антошкін быў прызначаны на пасаду камандзіра 2-й рэзервовай авіяцыйнай брыгады, у красавіку — на пасаду камандзіра авіяцыйнай базы па прыёмцы і перагонцы па ленд-лізу самалётаў з ЗША, а ў чэрвені — на пасаду камандзіра 221-й бамбардзіровачнай авіяцыйнай дывізіі, якая прымала ўдзел у ходзе Сталінградскай бітвы і падтрымлівала наземныя войскі ў час прарыву абароны праціўніка і яго акружэння групоўкі. Са студзеня па люты 1943 года дывізія падтрымлівала войскі Паўднёва-Заходняга фронту падчас наступлення  Данбасе, а таксама ў сустрэчных бітвах паміж Дняпром і Северскім Данцом.

У сакавіку 1943 года Антошкін быў прызначаны на пасаду камандзіра 6-га змешанага авіяцыйнага корпуса, які ўдзельнічаў у ходзе Курскай бітвы, у час якой забяспечваў з паветра контрнаступленне 13-й, 48-й, 70-й і 2-й танкавай армій, а таксама ўвод у бітву 3-й гвардзейскай танкавай арміі.

Падчас Чарнігаўска-Прыпяцкай наступальнай аперацыі корпус падтрымліваў наступленне войскаў, якія адразу фарсіравалі Дняпро, пасля чаго захапілі плацдармы на правым беразе рэк Прыпяць і Сож. Корпус садзейнічаў войскам у ходзе вызвалення гарадоў Сеўск, Глухаў, Пуціўль, Канатоп, Бахмач, Нежын, Ноўгарад-Северскі і Чарнігаў.

Неўзабаве корпус пад камандаваннем Антошкина прымаў удзел у ходзе Гомельска-Рэчыцкай, Калінкавіцка-Мазырскай і Рагачоўска-Жлобінскай наступальных аперацый, падчас якіх былі вызваленыя горада Рэчыца, Гомель, Калінкавічы, Мазыр і Рагачоў.

2 мая 1944 года генерал-маёр авіяцыі Іван Дыамідавіч Антошкін загінуў разам са сваім намеснікам па палітычнай часці палкоўнікам Івановым у авіяцыйнай катастрофе самалёта УТ-2. Пахаваны на плошчы Працы ў Гомелі.

Узнагароды

• Медаль «Залатая Зорка»
• Ордэн Леніна;
• Ордэн Чырвонага Сцяга;
• Ордэн Суворава 2 ступені;
• Ордэн Кутузава 2 ступені;
• Юбілейная медаль «XX гадоў Рабоча-Сялянскай Чырвонай Арміі»;
• Замежныя ўзнагароды:
  • Ордэн Чырвонага Сцяга (МНР);
  • Крыж «За выбітныя заслугі» (ЗША).

Памяць

У гонар генерал-маёра авіяцыі Івана Дыамідавіча Антошкіна названая адна з вуліц Гомеля.

Літаратура

• Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1987. — Т. 1 /Абаев — Любичев/. — 911 с. — 100 000 экз. — ISBN отс., Рег. № в РКП 87-95382.
• Коллектив авторов. Великая Отечественная: Комкоры. Военный биографический словарь / Под общей редакцией М. Г. Вожакина М.; Жуковский: Кучково поле, 2006. — ISBN 5-901679-08-3.
• Сталинградская битва. Июль 1942 — февраль 1943: энциклопедия / под ред. М. М. Зарогулько. — 5-е изд., испр. и доп. — Волг.: Издатель, 2012. — С. 42—43. — 800 с.

Спасылкі

Іван Дыамідавіч Антошкін на сайце «Героі краіны»