Новае царства (Егіпет): Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др Дзяніс Тутэйшы перанёс старонку Новае царства, Егіпет у Новае царства (Егіпет) |
др стыль, арфаграфія |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
{{Гісторыя Старажытнага Егіпта}} |
{{Гісторыя Старажытнага Егіпта}} |
||
'''Новае царства''' — эпоха найвышэйшага росквіту [[Старажытны Егіпет|старажытнаегіпецкай]] дзяржаўнасці, вядомая найбольшай колькасцю помнікаў, якія склалі |
'''Новае царства''' — эпоха найвышэйшага росквіту [[Старажытны Егіпет|старажытнаегіпецкай]] дзяржаўнасці, вядомая найбольшай колькасцю помнікаў, якія склалі асноўную частку спадчыны цывілізацыі фараонаў, падданымі якіх з’яўляліся 20 % [[Насельніцтва Зямлі|сусветнага насельніцтва]]. Новае царства — перыяд кіравання трох вялікіх дынастый — [[XVIII дынастыя|XVIII]], [[XIX дынастыя|XIX]], [[XX дынастыя|XX]]. |
||
Храналагічныя рамкі эпохі вызначаюцца [[1550 да н.э.|1550]]—[[1069 да н.э.|1069]] гг. да н.э. Новае царства прыйшло на змену [[другі пераходны перыяд|II пераходнаму перыяду]] — часу гістарычнага заняпаду Старажытнага Егіпта і |
Храналагічныя рамкі эпохі вызначаюцца [[1550 да н.э.|1550]]—[[1069 да н.э.|1069]] гг. да н.э. Новае царства прыйшло на змену [[другі пераходны перыяд|II пераходнаму перыяду]] — часу гістарычнага заняпаду Старажытнага Егіпта і заваявання краіны [[семіцкія народы|семіцкімі народамі]] [[гіксосы|гіксосаў]], — і папярэднічала [[Трэці пераходны перыяд|III пераходнаму перыяду]]. Заснавальнікам Новага царства быў [[фараон]] [[Яхмас I]]. |
||
== Аднаўленне незалежнасці Егіпта == |
== Аднаўленне незалежнасці Егіпта == |
||
Унутраная нестабільнасць у канцы [[XII дынастыя|XII дынастыі]], звязаная з адсутнасцю ў вялікага цара [[Аменемхет III|Аменемхета III]] добрага пераемніка, прывялі да фіналу і развалу [[Сярэдняе царства, Старажытны Егіпет|Сярэдняга царства]]. Палітычны раскол даў магчымасць захапіць Егіпет |
Унутраная нестабільнасць у канцы [[XII дынастыя|XII дынастыі]], звязаная з адсутнасцю ў вялікага цара [[Аменемхет III|Аменемхета III]] добрага пераемніка, прывялі да фіналу і развалу [[Сярэдняе царства, Старажытны Егіпет|Сярэдняга царства]]. Палітычны раскол даў магчымасць захапіць Егіпет грозным качэўнікам-[[Гіксосы|гіксосам]] к [[1770 да н.э.|1770]] году да н.э. Як і ў часы [[Першы пераходны перыяд|I пераходнага перыяду]], асноўная маса бедстваў лягла на [[Ніжні Егіпет]], што дазволіла ўмацаваць свае пазіцыі [[Фівы, Егіпет|фіванскаму]] княству. Цары [[XVII дынастыя|XVII фіванскай дынастыі]] [[Сенахтэнра|Таа I]] і [[Таа II Секененра|Таа II]] разгортваюць ваеннае супрацьстаянне гіксоскім фараонам і аб’ядноўваюць вакол сябе землі [[Верхні Егіпет|Верхняга Егіпта]]. Пераемніку [[Таа II Секененра|Секененры Таа II]] [[Камас|Камесу]] (1555—1552 гг. да н.э.) удалося зламаць сілы гіксосаў, у выніку чаго, пасля зацятай барацьбы пераемнік Камеса [[Яхмас I]] скінуў гіксоскае ярмо з поўначы, стаўшы заснавальнікам XVIII егіпецкай дынастыі. Яхмес I узяў сталіцу гіксосаў [[Аварыс]], а пасля трохгадовай аблогі ў [[1549 да н.э.|1549]] годзе да н.э. пазбавіў іх апорнага пункта ў [[Палесціна (гістарычная вобласць)|Палесціне]] — горада [[Шарухена|Шарухены]]. |
||
== Стварэнне імперыі == |
== Стварэнне імперыі == |
||
Войны Яхмеса I яшчэ не набылі выяўлены заваявальны характар, |
Войны Яхмеса I яшчэ не набылі выяўлены заваявальны характар, бо былі накіраваны на ўсталяванне бяспекі на паўднёвай і паўночнай межах. Яго пераемнікі, якія мелі магутную высокаэфектыўную армію, пачалі праводзіць [[экспансія]]нісцкую знешнюю палітыку. Спадчыннікам Яхмеса I быў яго сын [[Аменхатэп I]] (Джэсеркара), [[рэгентка]]й пры якім была яго маці, [[Яхмес-Нефертары]]. Гэту царскую пару ў пазнейшыя часы пачалі абагаўляць, як заснавальнікаў вялікага [[Фіванскі некропаль|Фіванскага некропаля]] і прабацькоў XVIII дынастыі. Пры Аменхатэпе I усталяваліся дзяржаўныя межы, якія адпавядалі часу кіравання [[Сенусерт III|Сенусерта III]] (XII дынастыя). Паколькі Аменхатэп памёр, не пакінуўшы спадчыннікаў, Яхмес-Нефертары ўзвяла на прастол мужа сваёй дачкі Мутнефрэт Тутмаса I. |
||
[[Тутмас I]] (Аахеперкара) разгарнуў маштабныя заваявальныя дзеянні. Пасля паспяховага |
[[Тутмас I]] (Аахеперкара) разгарнуў маштабныя заваявальныя дзеянні. Пасля паспяховага наступлення ў час [[нубія|нубійскай]] кампаніі, войскі Тутмаса I адправіліся на поўнач, у [[Пярэдняя Азія|Пярэднюю Азію]], рабуючы Палесціну і [[Сірыя (гістарычны рэгіён)|Сірыю]]. Егіпецкая армія ўпершыню дасягае [[хурыты|хурыцкай]] дзяржавы [[Мітані]] на [[Еўфрат|Еўфраце]], які яны назвалі «Перавернутай вадой». Аднаўленне Тутмасам I уплыву Егіпта на [[Блізкі Усход|Блізкім Усходзе]] ў цэлым своеасабліва адбілася і на пахаванні фараона: ён быў першым пахаваны ў [[Даліна цароў|Даліне цароў]]. Новае царства не было перыядам будаўніцтва [[Егіпецкія піраміды|царскіх пірамід]], у сувязі са зменамі ў рэлігійна-памінальных уяўленнях (гл. [[Даліна цароў]], [[Даліна царыц]]). |
||
Фараоны XVIII дынастыі ператварылі Егіпет у найбагацейшую і вядучую імперыю таго часу. |
Фараоны XVIII дынастыі ператварылі Егіпет у найбагацейшую і вядучую імперыю таго часу. У час кіравання знакамітай царыцы [[Хатшэпсут]] (Мааткара-Хенеметамон) завяршылася адраджэнне дзяржавы. Яна пашырыла межы царства, асабіста ўзначаліўшы адзін з паходаў, займалася актыўнай будаўнічай дзейнасцю (памінальны храм у [[Дэйр-эль-Бахры]], пабудовы ў [[Карнак]]у і інш.). Пры двары царыцы працавалі таленавітыя дзеячы. Да іх адносіцца, напрыклад, [[дойлід]] і вярхоўны саветнік Хатшэпсут [[Сененмут]]. |
||
Пераемнік царыцы, яе |
Пераемнік царыцы, яе пасынак, маленства якога і прывяло Хатшэпсут да прастола, [[Тутмас III]] (Менхепера), стаў найвялікшым егіпецкім ваяўніком, стварыў імперыю ад Паўночнай Сірыі да V парога Ніла, перамог у 17 ваенных паходах на поўначы і на поўдні, пацясніўшы моцныя дзяржавы Блізкага Усходу, уключаючы Мітані і [[Вавілонія|Вавілонію]]. У [[1468 да н.э.|1468]] г. да н.э. Тутмас III перамог у [[бітва пры Мегіда|бітве пры Мегіда]], дзе разбіў кааліцыю сіра-палесцінскіх князёў на чале з кіраўніком [[Кадэш]]а, якія паўсталі супраць яго. Тутмаса III параўноўваюць з найвыдатнейшымі палкаводцамі старажытнасці, называючы яго «Напалеонам Старажытнага свету». |
||
Апагей магутнасці і славы Егіпта — кіраванне «сонечнага» [[Аменхатэп III|Аменхатэпа III]] (Небмаатра), пры якім незвычайных вышынь дасягаюць дыпламатычныя адносіны з суседнімі дзяржавамі і мастацтва, у прыватнасці — [[скульптура Старажытнага Егіпта|скульптура]] і [[архітэктура Старажытнага Егіпта|архітэктура]] ([[Луксорскі храм]], рэшткі гіганцкага памінальнага храма і інш.). |
Апагей магутнасці і славы Егіпта — кіраванне «сонечнага» [[Аменхатэп III|Аменхатэпа III]] (Небмаатра), пры якім незвычайных вышынь дасягаюць дыпламатычныя адносіны з суседнімі дзяржавамі і мастацтва, у прыватнасці — [[скульптура Старажытнага Егіпта|скульптура]] і [[архітэктура Старажытнага Егіпта|архітэктура]] ([[Луксорскі храм]], рэшткі гіганцкага памінальнага храма і інш.). |
||
== Крах XVIII дынастыі, рэформы Эхнатона == |
== Крах XVIII дынастыі, рэформы Эхнатона == |
||
Паводле егіпецкай рэлігійнай дактрыны, бог-бацька фараона заўсёды прысутнічаў з ім на поле бітвы. Пасля кожнага пераможнага паходу цары даравалі храмам [[Амон |
Паводле егіпецкай рэлігійнай дактрыны, бог-бацька фараона заўсёды прысутнічаў з ім на поле бітвы. Пасля кожнага пераможнага паходу цары даравалі храмам [[Амон]]а, [[Ра]], [[Птах]]а і іншых багоў вялізныя багацці, у якасці падзякі за паспяховую вайну. Гэта прывяло пад канец кіравання Аменхатэпа III росту ўплыву жрацоў і іх умяшання ў палітыку і рашэнні царскага двара. Аднак узмацненне магутнасці храмаў Амона непакоіла яшчэ [[Тутмас IV|Тутмаса IV]], бацьку Аменхатэпа. У іх процівагу ён актыўна высоўваў культ сонечнага бажаства, пра што сведчаць «[[Стэла сну]]» каля [[Вялікі сфінкс|Вялікага сфінкса]], прысвечаная Харэмахету, трыадзінаму сонцу, як бацьку фараона, і гіганцкі абеліск Ра ў [[Карнак]]у (уладанні Амона). Паступова папулярнасць культу сонца дасягнула такога размаху, што пераемнік Аменхатэпа III Аменхатэп IV (Неферхепрура-Уаенра) высунуў на пярэдні план адзін з аспектаў сонечнага бажаства — бачнага дыска Атона. Гэты рэзкі крок суправаджаўся закрыцём мноства храмаў па ўсім Егіпце, разгонам жрацоў і пераводам іх незлічоных багаццяў у царскую казну. Неўзабаве фараон змяніў сваё імя на [[Эхнатон]] («Карысны Атону»). Рэлігійная рэвалюцыя паклала канец вялікай імперыі. Эхнатон усталяваў жорсткі тэрор, ад якога пакутавалі як прыдворныя, так і просты народ. Казна спусцела, Егіпет страціў ранейшыя міжнародны ўплыў, краіна апынулася ў стане глыбокага ўнутранага крызісу. Эхнатон страціў усіх надзейных і моцных саюзнікаў у Пярэдняй Азіі, з якімі яго бацька падтрымліваў дыпламатычныя адносіны. |
||
Фараон-ератык памёр на 17-м годзе кіравання, пакінуўшы прастол сваёй жонцы-суправіцельніцы [[Неферціці]] (Нефернеферуатон). Яна кіравала нядоўга і памерла, пакінуўшы трон малалетняму |
Фараон-ератык памёр на 17-м годзе кіравання, пакінуўшы прастол сваёй жонцы-суправіцельніцы [[Неферціці]] (Нефернеферуатон). Яна кіравала нядоўга і памерла, пакінуўшы трон малалетняму пасынку [[Тутанхатон]]у і жрацу-саветніку [[Эе]]. |
||
== Літаратура == |
== Літаратура == |
Версія ад 15:50, 20 верасня 2017
Шаблон:Гісторыя Старажытнага Егіпта Новае царства — эпоха найвышэйшага росквіту старажытнаегіпецкай дзяржаўнасці, вядомая найбольшай колькасцю помнікаў, якія склалі асноўную частку спадчыны цывілізацыі фараонаў, падданымі якіх з’яўляліся 20 % сусветнага насельніцтва. Новае царства — перыяд кіравання трох вялікіх дынастый — XVIII, XIX, XX.
Храналагічныя рамкі эпохі вызначаюцца 1550—1069 гг. да н.э. Новае царства прыйшло на змену II пераходнаму перыяду — часу гістарычнага заняпаду Старажытнага Егіпта і заваявання краіны семіцкімі народамі гіксосаў, — і папярэднічала III пераходнаму перыяду. Заснавальнікам Новага царства быў фараон Яхмас I.
Аднаўленне незалежнасці Егіпта
Унутраная нестабільнасць у канцы XII дынастыі, звязаная з адсутнасцю ў вялікага цара Аменемхета III добрага пераемніка, прывялі да фіналу і развалу Сярэдняга царства. Палітычны раскол даў магчымасць захапіць Егіпет грозным качэўнікам-гіксосам к 1770 году да н.э. Як і ў часы I пераходнага перыяду, асноўная маса бедстваў лягла на Ніжні Егіпет, што дазволіла ўмацаваць свае пазіцыі фіванскаму княству. Цары XVII фіванскай дынастыі Таа I і Таа II разгортваюць ваеннае супрацьстаянне гіксоскім фараонам і аб’ядноўваюць вакол сябе землі Верхняга Егіпта. Пераемніку Секененры Таа II Камесу (1555—1552 гг. да н.э.) удалося зламаць сілы гіксосаў, у выніку чаго, пасля зацятай барацьбы пераемнік Камеса Яхмас I скінуў гіксоскае ярмо з поўначы, стаўшы заснавальнікам XVIII егіпецкай дынастыі. Яхмес I узяў сталіцу гіксосаў Аварыс, а пасля трохгадовай аблогі ў 1549 годзе да н.э. пазбавіў іх апорнага пункта ў Палесціне — горада Шарухены.
Стварэнне імперыі
Войны Яхмеса I яшчэ не набылі выяўлены заваявальны характар, бо былі накіраваны на ўсталяванне бяспекі на паўднёвай і паўночнай межах. Яго пераемнікі, якія мелі магутную высокаэфектыўную армію, пачалі праводзіць экспансіянісцкую знешнюю палітыку. Спадчыннікам Яхмеса I быў яго сын Аменхатэп I (Джэсеркара), рэгенткай пры якім была яго маці, Яхмес-Нефертары. Гэту царскую пару ў пазнейшыя часы пачалі абагаўляць, як заснавальнікаў вялікага Фіванскага некропаля і прабацькоў XVIII дынастыі. Пры Аменхатэпе I усталяваліся дзяржаўныя межы, якія адпавядалі часу кіравання Сенусерта III (XII дынастыя). Паколькі Аменхатэп памёр, не пакінуўшы спадчыннікаў, Яхмес-Нефертары ўзвяла на прастол мужа сваёй дачкі Мутнефрэт Тутмаса I.
Тутмас I (Аахеперкара) разгарнуў маштабныя заваявальныя дзеянні. Пасля паспяховага наступлення ў час нубійскай кампаніі, войскі Тутмаса I адправіліся на поўнач, у Пярэднюю Азію, рабуючы Палесціну і Сірыю. Егіпецкая армія ўпершыню дасягае хурыцкай дзяржавы Мітані на Еўфраце, які яны назвалі «Перавернутай вадой». Аднаўленне Тутмасам I уплыву Егіпта на Блізкім Усходзе ў цэлым своеасабліва адбілася і на пахаванні фараона: ён быў першым пахаваны ў Даліне цароў. Новае царства не было перыядам будаўніцтва царскіх пірамід, у сувязі са зменамі ў рэлігійна-памінальных уяўленнях (гл. Даліна цароў, Даліна царыц).
Фараоны XVIII дынастыі ператварылі Егіпет у найбагацейшую і вядучую імперыю таго часу. У час кіравання знакамітай царыцы Хатшэпсут (Мааткара-Хенеметамон) завяршылася адраджэнне дзяржавы. Яна пашырыла межы царства, асабіста ўзначаліўшы адзін з паходаў, займалася актыўнай будаўнічай дзейнасцю (памінальны храм у Дэйр-эль-Бахры, пабудовы ў Карнаку і інш.). Пры двары царыцы працавалі таленавітыя дзеячы. Да іх адносіцца, напрыклад, дойлід і вярхоўны саветнік Хатшэпсут Сененмут.
Пераемнік царыцы, яе пасынак, маленства якога і прывяло Хатшэпсут да прастола, Тутмас III (Менхепера), стаў найвялікшым егіпецкім ваяўніком, стварыў імперыю ад Паўночнай Сірыі да V парога Ніла, перамог у 17 ваенных паходах на поўначы і на поўдні, пацясніўшы моцныя дзяржавы Блізкага Усходу, уключаючы Мітані і Вавілонію. У 1468 г. да н.э. Тутмас III перамог у бітве пры Мегіда, дзе разбіў кааліцыю сіра-палесцінскіх князёў на чале з кіраўніком Кадэша, якія паўсталі супраць яго. Тутмаса III параўноўваюць з найвыдатнейшымі палкаводцамі старажытнасці, называючы яго «Напалеонам Старажытнага свету».
Апагей магутнасці і славы Егіпта — кіраванне «сонечнага» Аменхатэпа III (Небмаатра), пры якім незвычайных вышынь дасягаюць дыпламатычныя адносіны з суседнімі дзяржавамі і мастацтва, у прыватнасці — скульптура і архітэктура (Луксорскі храм, рэшткі гіганцкага памінальнага храма і інш.).
Крах XVIII дынастыі, рэформы Эхнатона
Паводле егіпецкай рэлігійнай дактрыны, бог-бацька фараона заўсёды прысутнічаў з ім на поле бітвы. Пасля кожнага пераможнага паходу цары даравалі храмам Амона, Ра, Птаха і іншых багоў вялізныя багацці, у якасці падзякі за паспяховую вайну. Гэта прывяло пад канец кіравання Аменхатэпа III росту ўплыву жрацоў і іх умяшання ў палітыку і рашэнні царскага двара. Аднак узмацненне магутнасці храмаў Амона непакоіла яшчэ Тутмаса IV, бацьку Аменхатэпа. У іх процівагу ён актыўна высоўваў культ сонечнага бажаства, пра што сведчаць «Стэла сну» каля Вялікага сфінкса, прысвечаная Харэмахету, трыадзінаму сонцу, як бацьку фараона, і гіганцкі абеліск Ра ў Карнаку (уладанні Амона). Паступова папулярнасць культу сонца дасягнула такога размаху, што пераемнік Аменхатэпа III Аменхатэп IV (Неферхепрура-Уаенра) высунуў на пярэдні план адзін з аспектаў сонечнага бажаства — бачнага дыска Атона. Гэты рэзкі крок суправаджаўся закрыцём мноства храмаў па ўсім Егіпце, разгонам жрацоў і пераводам іх незлічоных багаццяў у царскую казну. Неўзабаве фараон змяніў сваё імя на Эхнатон («Карысны Атону»). Рэлігійная рэвалюцыя паклала канец вялікай імперыі. Эхнатон усталяваў жорсткі тэрор, ад якога пакутавалі як прыдворныя, так і просты народ. Казна спусцела, Егіпет страціў ранейшыя міжнародны ўплыў, краіна апынулася ў стане глыбокага ўнутранага крызісу. Эхнатон страціў усіх надзейных і моцных саюзнікаў у Пярэдняй Азіі, з якімі яго бацька падтрымліваў дыпламатычныя адносіны.
Фараон-ератык памёр на 17-м годзе кіравання, пакінуўшы прастол сваёй жонцы-суправіцельніцы Неферціці (Нефернеферуатон). Яна кіравала нядоўга і памерла, пакінуўшы трон малалетняму пасынку Тутанхатону і жрацу-саветніку Эе.
Літаратура
- Beckerath, J. von. Chronologie des ägyptischen Neuen Reiches. Hildesheim, 1994 (Hildesheimer Ägyptologische Beiträge, 39). ISBN 3-8067-8132-X
- Петер Элебрахт «Трагедия пирамид: 5000 лет разграбления египетских усыпальниц» (перевод с немецкого) О. И. Павловой, Москва, издательство «Прогресс», 1984 года./Peter Ehlebracht «Heltet die Piramiden Fest! 5000 Jahre Grabraub in Agypten» Dusseldorf — Wien, 1980, Econ Verlag.
Спасылкі
- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Новае царства (Егіпет)
- Общество Древнего Египта в период Нового царства // История Древнего Востока. Т. 2.— М., 1988.
- Нараджэнне царыцы Хатшэпсут. Тэксты з Дэйр эль-Бахры.
- Егіпецкая армія часоў Новага царства.
- Гісторыя XVIII дынастыі