Перайсці да зместу

Арбітальная скорасць

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Арбіта́льная ско́расць цела (звычайна планеты, натуральнага або штучнага спадарожніка, кратнай зоркі) — гэта скорасць, з якой яно круціцца вакол барыцэнтра сістэмы, як правіла вакол больш масіўнага цела.

У палярных каардынатах выраз для арбітальнай скорасці () пры кеплераўскім руху па канічным сячэнні (эліпсе, парабале ці гіпербале) мае наступны выгляд [1]:

дзе:

  •  — гравітацыйны параметр, роўны G (M + m) — у агульнай задачы двух цел, або GM — у абмежаванай, дзе G — гравітацыйная пастаянная, M — маса цэнтральнага цела, m — маса цела, якое верціцца.
  •  — факальны параметр канічнага сячэння (адлегласць ад фокуса да дырэктрысы для парабалы, адносіна для эліпса і гіпербалы.
  •  — эксцэнтрысітэт.
  •  — рэчаісная анамалія, вугал паміж кірункам з цэнтра, размешчанага ў фокусе, на бліжэйшы да яго пункт арбіты і радыусам-вектарам цела, якое верціцца.

Арбітальная скорасць таксама можа вылічвацца па наступных формулах:

  • у агульным выглядзе:
    • для эліптычнай арбіты:
    • для парабалічнай арбіты:
    • для гіпербалічнай арбіты:

дзе:

  •  — гравітацыйны параметр
  •  — адлегласць паміж целам, якое верціцца, і цэнтральным целам.
  •  — удзельная арбітальная энергія
  •  — даўжыня большай паўвосі

Зноскі

  1. Балк М. Б. Скорость спутника и её компоненты // Элементы динамики космического полета. — Москва: Наука, 1965. — С. 61—62. — 340 с. — (Механика космического полета).