Чарныя
Вёска
Чарныя
|
Чарны́я[1] (трансліт.: Čarnyja, руск.: Черные) — вёска ў Гарадоцкім раёне Віцебскай вобласці. Уваходзіць у склад Мяжанскага сельсавета. За 28 км на паўночны ўсход ад горада і чыгуначнай станцыі Гарадок на лініі Віцебск — Невель, 63 км ад Віцебска. Рэльеф раўнінны. На паўднёвым усходзе ляжыць лясны масіў. Транспартныя сувязі па аўтадарозе Гарадок — Мяжа, якая праходзіць побач з вёскай.
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]З 1802 года вёска ў Суражскім павеце Віцебскай губерні, у маёнтку Прыбыткова. У 1846 годзе ўладанне памешчыка Яўневіча. У канцы 19 — пачатку 20 стагоддзяў вёска ў Вышадскай воласці Гарадоцкага павета Віцебскай губерні. У 1905 годзе 106 дзесяцін зямлі. З 15 лютага 1923 года ў Віцебскім павеце. У сакавіку 1924 года вернута ў БССР. З 20 жніўня 1924 года ў Паташнянскім сельсавеце Мяжанскага раёна Віцебскай акругі (да 26 ліпеня 1930 года). З 8 ліпеня 1931 года ў Гарадоцкім раёне. У 1933 годзе дзейнічаў калгас «Ударнік», былі кузня і млын. З 12 лютага 1935 года ў Мехаўскім раёне. З 20 лютага 1938 года ў Віцебскай вобласці. У Другую сусветную вайну з франтоў не вярнуліся 9 жыхароў. З 16 ліпеня 1954 года ў Мяжанскім сельсавеце. З 18 сакавіка 1958 года ў Езярышчанскім, з 25 снежня 1962 года ў Гарадоцкім раёне. У 1970 годзе ў саўгасе імя А. Я. Казлова. У 2012 годзе ў складзе КУСП «Сцяпанавічы».
Насельніцтва
[правіць | правіць зыходнік]- 8 двароў, 42 рэвізскія душы (1846)
- 18 двароў, 113 жыхароў (1905)
- 26 двароў, 125 жыхароў (1920)
- 38 двароў, 128 жыхароў (1926)
- 67 жыхароў (1959)
- 35 жыхароў (1970)
- 10 гаспадарак, 15 жыхароў (2000)
- 1 гаспадарка, 1 жыхар (2018)
Зноскі
- ↑ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7 (DJVU).
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 10: Віцебская вобласць, кн. 2 / рэдкал.: У. У. Андрыевіч (гал. рэд.) і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2019. — 728 с.: іл. — 1 000 экз. — ISBN 978-985-11-1126-4.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- На Вікісховішчы пакуль няма медыяфайлаў па тэме, але Вы можаце загрузіць іх