Андрэй Васілевіч Дынько

Андрэй Васілевіч Дынько
Андрэй Васілевіч Дынько
Род дзейнасці	перакладчык, журналіст, публіцыст, рэдактар
Дата нараджэння	17 студзеня 1974 (49 гадоў)
Месца нараджэння	Брэст, Брэсцкая вобласць, БССР, СССР;
Грамадзянства	Беларусь;
Месца працы	Мінскі дзяржаўны лінгвістычны ўніверсітэт; ARCHE Пачатак; Наша Ніва; Беларускі ПЭН-цэнтр; Наша гісторыя;
Альма-матар	Мінскі дзяржаўны лінгвістычны ўніверсітэт (1996);
Член у	Беларускі ПЭН-цэнтр (2019);
Узнагароды і прэміі	Lorenzo Natali Journalism Prize[d] літаратурная прэмія Oxfam Novib/PEN[d] (2006)

Андрэ́й Васі́левіч Дынько́ (нар. 13 студзеня 1974, Брэст) — галоўны рэдактар часопіса «Наша гісторыя», рэдактар выдання «Наша Ніва».

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў 1974 годзе ў Брэсце. Брат беларускай пісьменніцы Наталкі Бабінай.

Скончыў Мінскі дзяржаўны лінгвістычны ўніверсітэт у 1996 годзе. Пачынаў творчую дзейнасць як перакладчык, публіцыст. Перакладае з англійскай, італьянскай, польскай, французскай, украінскай моў.

Выкладчык Мінскага дзяржаўнага лінгвістычнага ўніверсітэта ў 1997—2000 гадах. Сурэдактар часопіса «Arche» ад 1998 года да 2004 года.

З 1999 года рэдактар газеты «Наша Ніва», у 2000 годзе змяніў Сяргея Дубаўца на пасадзе галоўнага рэдактара гэтай газеты. Займаў пасаду галоўнага рэдактара да 2006 года. Сябра Беларускага ПЭН-цэнтра, у 2002—2004 гадах быў віцэ-прэзідэнтам. Выйшаў з ПЭН-цэнтра ў 2019 годзе^[1].

8 ліпеня 2021 года разам з іншымі журналістамі «Нашай Нівы» быў арыштаваны нібыта за арганізацыю паслявыбарчых пратэстаў^[2]^[3], першапачаткова быў падазраваным паводле арт. 342 Крымінальнага кодэкса («Арганізацыя і падрыхтоўка дзеянняў, што груба парушаюць грамадскі парадак, альбо актыўны ўдзел у іх»). 12 ліпеня 2021 года сумеснай заявай дзесяці арганізацый, у тым ліку Праваабарончага цэнтра «Вясна», Беларускай асацыяцыі журналістаў, Беларускага Хельсінскага камітэта, Беларускага ПЕН-цэнтра, быў прызнаны палітычным зняволеным^[4]^[5]. Па заканчэнні трох сутак арышту абвінавачванне за нібыта падрыхтоўку пратэстаў не было высунутае, але затрыманне працягнутае ўжо паводле ч. 2 арт. 216 Крымінальнага кодэкса («Нанясенне маёмаснай шкоды без прыкмет раскрадання»)^[6]. Праваабарончы цэнтр «Вясна» паведаміў, што рэдактараў «Нашай Нівы» трымаюць за кратамі за нібыта нявыплату камунальных паслуг на суму 3500 рублёў^[6]. Увесь час зняволення ў ізалятары на Акрэсціна рэдактары «Нашай Нівы», як і іншыя палітычныя вязні, сядзяць без зменнай бялізны, дадатковай ежы і пітва. Ім не выдаюць матрацы і пасцельную бялізну, спяць яны на падлозе ці голых металічных ложках^[7]. 21 ліпеня вызвалены з абавязкам аб яўцы^[8].

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

У 2003 годзе Вацлаў Гавел перадаў яму прэмію за Грамадзянскія заслугі імя Ганна Эленбоген (ён стаў першым замежнікам, якому была перададзеная гэтая чэшская прэмія).

Лаўрэат прэмій Oxfam-Novib (2006), «За журналісцкую мужнасць і прафесіяналізм» (2006), Lorenzo Natali (2007).

Узнагароджаны медалём 100 гадоў БНР Рады Беларускай Народнай Рэспублікі^[9].

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Жанаты з Наталляй Дынько, мае сыноў Якуба і Васіля, ды дачку Усцінню (Юстыну).

Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]

↑ Я выйшаў з ПЭНа ў той жа вечар, калі даведаўся пра выключэнне Севярынца //nashaniva.by 24 кастрычніка 2019
↑ Massive crackdown on independent media throughout Belarus (англ.). Белсат (8 ліпеня 2021). Праверана 8 ліпеня 2021.
↑ Силовики пришли в издание «Наша Ніва»: у сотрудников и в офисе провели обыски, сайт недоступен (обновляется) (руск.). ZERKALO.IO (8 ліпеня 2021). Праверана 8 ліпеня 2021.
↑ Коваль, Илья. В Беларуси ряд сотрудников издания "Наша Нива" признали политзаключенными (руск.). Deutsche Welle (13 ліпеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 13 ліпеня 2021. Праверана 13 ліпеня 2021.
↑ Праваабаронцы прызналі палітвязнямі чатырох супрацоўнікаў "Нашай Нівы" (бел.). Еўрапейскае радыё для Беларусі (12 ліпеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 12 ліпеня 2021. Праверана 13 ліпеня 2021.
↑ ^а ^б Хроніка палітычнага пераследу 19 ліпеня (нявызн.). spring96.org (19 ліпеня 2021). Праверана 19-7-2021.
↑ Андрэй Скурко не вызвалены. Яго затрымалі ізноў, за што — невядома (нявызн.). novychas.by (19 ліпеня 2021). Праверана 19-7-2021.
↑ Старонка Андрэя Дынько на сайце Праваабарончага цэнтра «Вясна» (нявызн.). Праверана 27-7-2021.
↑ Алексіевіч, Пазьняк, Вольскі, Эрыксан, Белавус. Хто яшчэ ўзнагароджаны мэдалём у гонар БНР-100

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Старонка Андрэя Дынько на сайце Праваабарончага цэнтра «Вясна»

[1] Я выйшаў з ПЭНа ў той жа вечар, калі даведаўся пра выключэнне Севярынца //nashaniva.by 24 кастрычніка 2019

[Massive2-2] Massive crackdown on independent media throughout Belarus (англ.). Белсат (8 ліпеня 2021). Праверана 8 ліпеня 2021.

[3] Силовики пришли в издание «Наша Ніва»: у сотрудников и в офисе провели обыски, сайт недоступен (обновляется) (руск.). ZERKALO.IO (8 ліпеня 2021). Праверана 8 ліпеня 2021.

[4] Коваль, Илья. В Беларуси ряд сотрудников издания "Наша Нива" признали политзаключенными (руск.). Deutsche Welle (13 ліпеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 13 ліпеня 2021. Праверана 13 ліпеня 2021.

[5] Праваабаронцы прызналі палітвязнямі чатырох супрацоўнікаў "Нашай Нівы" (бел.). Еўрапейскае радыё для Беларусі (12 ліпеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 12 ліпеня 2021. Праверана 13 ліпеня 2021.

[viasna-6] а ^б Хроніка палітычнага пераследу 19 ліпеня (нявызн.). spring96.org (19 ліпеня 2021). Праверана 19-7-2021.

[7] Андрэй Скурко не вызвалены. Яго затрымалі ізноў, за што — невядома (нявызн.). novychas.by (19 ліпеня 2021). Праверана 19-7-2021.

[8] Старонка Андрэя Дынько на сайце Праваабарончага цэнтра «Вясна» (нявызн.). Праверана 27-7-2021.

[9] Алексіевіч, Пазьняк, Вольскі, Эрыксан, Белавус. Хто яшчэ ўзнагароджаны мэдалём у гонар БНР-100

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]