Атар Давідавіч Іаселіяні

Атар Давідавіч Іаселіяні
Атар Давідавіч Іаселіяні
	груз. ოთარ იოსელიანი
Дата нараджэння	2 лютага 1934[…]
Месца нараджэння	Тыфліс, Закаўказская Савецкая Федэратыўная Сацыялістычная Рэспубліка, СССР[…];
Дата смерці	17 снежня 2023[…] (89 гадоў)
Месца смерці	Тбілісі, Грузія;
Грамадзянства	СССР; Францыя; Грузія;
Адукацыя	Усерасійскі дзяржаўны ўніверсітэт кінематаграфіі імя С. А. Герасімава; Тбіліская дзяржаўная кансерваторыя імя Вано Сараджышвілі;
Месца працы	Вышэйшыя курсы сцэнарыстаў і рэжысёраў;
Прафесія	сцэнарыст, мантажор, акцёр, рэжысёр, кампазітар, дырыжор, піяніст, рэжысёр-дакументаліст, кінарэжысёр, педагог
Узнагароды	народны артыст Грузінскай ССР[d] прыз Луі Дэлюка[d] (1999) Берлінская мастацкая прэмія[d] (1993) Nika Award for Best Director[d] (1998) European Film Academy Critics Award[d] (1999)
IMDb	ID 0409646
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Атар Давідавіч Іаселіяні (груз. ოთარ დავითის ძე იოსელიანი; нар. 2 лютага 1934, Тбілісі) — грузінскі кінарэжысёр, сцэнарыст, акцёр. З 1984 года працуе ў Францыі.

Біяграфія

У 1961 годзе скончыў рэжысёрскі факультэт УДІКа.

У 1961 годзе паставіў кароткаметражную стужку «Красавік», у 1964 годзе зняў дакументальны фільм «Чыгун», паказаўшы ў ім адзін дзень працы металургічнага завода. Для гэтых фільмаў быў уласцівы арыгінальны рэжысёрскі стыль, які яскрава выявіўся ў яго першай поўнаметражнай карціне «Лістапад» (1966), ганараванай у Канах прыза ФIПРЭСI і прыза Жоржа Садуля за лепшы дэбют. У 1971 годзе на экраны выйшаў фільм «Жыў пеўчы дрозд», у 1976 годзе рэжысёр паставіў «Пастараль», якая атрымала прыз ФІПРЭСІ на Берлінскім кінафестывалі.

З пачатку 1980-х гадоў працуе ў Францыі, там ён зняў некалькі дакументальных і поўнаметражных карцін. У 1984 годзе з’явілася стужка «Фаварыты месяца», атрымала на Венецыянскім кінафестывалі Спецыяльны прыз журы. Гэтай жа прэміяй былі адзначаны яшчэ два фільмы — «І стала святло» (1989) і «Разбойнікі. Кіраўнік VII» (1996). Пастаўленае ў 1992 годзе «Паляванне на матылькоў» атрымала некалькі кінаўзнагарод, уключаючы прэмію італьянскай кінакрытыкі імя Ф. Пазінеці на Венецыянскім кінафестывалі і прэмію фонду Андрэя Таркоўскага на XVIII Міжнародным кінафестывалі ў Маскве.

Зноскі

↑ Otar Iosseliani // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q15706812"></a>
↑ Otar Ioseliani // Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q3407324"></a>
↑ Who's Who in France — Paris: 1953. — ISSN 0083-9531; 2275-0908
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5924723"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q90"></a>
↑ Catalog of the German National Library Праверана 20 снежня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q23833686"></a>
↑ Умер Отар Иоселиани — 2023. Праверана 17 снежня 2023.
↑ ^а ^б Le cinéaste géorgien Otar Iosseliani, chantre des plaisirs simples, est mort — Le Monde. Праверана 18 снежня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q12461"></a>
↑ Chant d'hiver, ou le goût de l'irrévérence — Cineuropa. Праверана 2 ліпеня 2022.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30055831"></a>

Літаратура

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 7: Застаўка — Кантата / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1998. — Т. 7. — 604 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0130-3 (т. 7).

[_7f19b1749bd0aaef-1] Otar Iosseliani // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q15706812"></a>

[_45e108232031636d-2] Otar Ioseliani // Proleksis enciklopedija, Opća i nacionalna enciklopedija — 2009.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q3407324"></a>

[_5c02ba5656b0083c-3] Who's Who in France — Paris: 1953. — ISSN 0083-9531; 2275-0908
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5924723"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q90"></a>

[_dcbe727b7a8f4046-4] Catalog of the German National Library Праверана 20 снежня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q23833686"></a>

[_e75e574fffdeb162-5] Умер Отар Иоселиани — 2023. Праверана 17 снежня 2023.

[_7870b63eebca4468-6] а ^б Le cinéaste géorgien Otar Iosseliani, chantre des plaisirs simples, est mort — Le Monde. Праверана 18 снежня 2023.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q12461"></a>

[_e879adaef4bb1426-7] Chant d'hiver, ou le goût de l'irrévérence — Cineuropa. Праверана 2 ліпеня 2022.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30055831"></a>

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Прэмія «Сярэбраны мядзведзь» за найлепшую рэжысуру
1956—1975	Роберт Олдрыч (1956) Марыа Манічэлі (1957) Тадасі Імаі (1958) Акіра Курасава (1959) Жан-Люк Гадар (1960) Бернхард Вікі (1961) Франчэска Розі (1962) Нікас Кундурас (1963) Сацьяджыт Рай (1964) Сацьяджыт Рай (1965) Карлас Саура (1966) Жываін Паўлавіч (1967) Карлас Саура (1968) Не прысуджалася (1969—1971) Жан-П’ер Блан (1972) Не прысуджалася (1973—1974) Сяргей Салаўёў (1975)
1976—2000	Марыа Манічэлі (1976) Мануэль Гуцьерэс Арагон (1977) Георгі Дзюлгераў (1978) Астрыд Хенінг-Енсен (1979) Іштван Сабо (1980) Марыа Манічэлі (1982) Эрык Рамэр (1983) Эторэ Скола / Костас Ферыс (1984) Роберт Бентан (1985) Георгій Шэнгелая (1986) Олівер Стоўн (1987) Норман Джуісан (1988) Душан Ганак (1989) Міхаэль Ферхёвен (1990) Джонатан Дэмі / Рыкі Таньяці (1991) Ян Труэль (1992) Эндру Біркін (1993) Кшыштаф Кеслёўскі (1994) Рычард Лінклейтэр (1995) Ім Хо / Рычард Лонкрэйн (1996) Эрык Хойман (1997) Ніл Джордан (1998) Стывен Фрырз (1999) Мілаш Форман (2000)
2001—2025	Лінь Чэншэн (2001) Атар Іаселіяні (2002) Патрыс Шэро (2003) Кім Кі Дук (2004) Марк Ротэмунд (2005) Майкл Уінтэрботам / Мат Уайткрос (2006) Ёсеф Сідар (2007) Пол Томас Андэрсан (2008) Асгар Фархадзі (2009) Раман Паланскі (2010) Ульрых Кёлер (2011) Крысціян Петцольд (2012) Дэвід Гордан Грын (2013) Рычард Лінклейтэр (2014) Раду Жудэ / Малгажата Шумоўска (2015) Міа Хансен-Лёве (2016) Акі Каўрысмякі (2017) Уэс Андэрсан (2018) Ангела Шанэлек (2019) Хон Сан Су (2020) Дэнеш Надзь (2021) Клер Дэні (2022) Філіп Гарэль (2023) Нэльсан Карла дэ Лос Сантас Арыяс (2024) Хо Мэн (2025)
Берлінскі кінафестываль