Фламіны

Фламін у жрэцкай шапцы (апекс). Бюст з Луўра

Фламіны (лац.: flamines, адзіночны лік flamen) — жрацы асобных божастваў у Старажытным Рыме.

Пасада фламінаў была пажыццёвай і падзяляліся на 3 старэйшых, — якія абіраліся з патрыцыяў і спраўлялі культ Юпітэра, Марса і Квірына, — і 12 малодшых, якія абіраліся з плебейскіх родаў і служылі другарадным багам (Вулкану, Флоры і г.д.).

Лічыцца, што пасада трох старэйшых фламінаў была заснавана пры Нуме Пампіліі. У эпоху імперыі да існых 15 фламінаў дадаліся фламіны абагаўлёных імператараў.

Фламінамі напачатку сваёй кар'еры былі Юлій Цэзар і Нерон.

Пасада фламіна Юпітэра (flamen Dialis) мела вялікую колькасць старанна распрацаваных правіл і табу. Напрыклад, ножка ложка, на якой ён спіць, павінна была быць выпацкана брудам, ён не мог выходзіць з дому з непакрытай галавой, ездзіць конна, дакранацца жывых казлоў, сырога мяса, плюшчу, баброў; і таму падобнага. Пасля смерці жонкі Фламін Юпітэра пазбаўляўся сану.

Літаратура

• Фламины // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
• Фламіны (англ.). — у Smith's Dictionary of Greek and Roman Antiquities.

Спасылкі

• Спіс вядомых фламінаў Юпітэра Архівавана 17 студзеня 2012.
• Спіс вядомых фламінаў Марса Архівавана 17 студзеня 2012.
• Спіс вядомых фламінаў Квірына Архівавана 17 студзеня 2012.
• Спіс вядомых фламінаў імператараў Архівавана 17 студзеня 2012.