Эрык I (кароль Даніі)
Эрык I | |
![]() | |
Дзейнасць | манарх |
---|---|
Веравызнанне | хрысціянства |
Нараджэнне | 1059[1] |
Смерць | 10 ліпеня 1103 |
Пахаванне | |
Дынастыя | Дынастыя Эстрыдсенаў |
Бацька | Свен II Эстрыдсен |
Маці | Фрыла[d] |
Жонка | Бодыль Тургатсдатэр[d] |
Дзеці | Кнуд Лавард, Харальд Дзіда[d], Эрык II Памятлівы і Рагнхільда Эрыксдацір[d] |
Эрык I Добры, або Велікадушны (дацк.: Eric I Ejegod; 1070? — 10 ліпеня 1103) — кароль Даніі. Адзін з сыноў караля Свена II Эстрыдсена, быў абраны каралём пасля смерці свайго брата Олафа.
У часы Кнуда IV Эрык падтрымліваў яго, быў прызначаны ярлам Зеландыі. Падчас сялянскага паўстання, якое прывяло да гібелі Кнуда, бег у Швецыю. Вярнуўся ў 1095, у тым жа годзе быў абраны каралём.
Эрыку атрымалася аднавіць аўтарытэт каралеўскай улады ў народзе, змяніўшы падаткі, акрамя таго, неўрадлівыя гады ў Паўночнай Еўропе падышлі да канца. Вайна з вендамі, якія выцясняюцца германцамі, таксама была ўдалай — датчанам атрымалася захапіць важны для налётаў вендаў востраў Руген.
У 1098 Эрык падарожнічаў да Святога прастола ў Рым, дзе дамогся кананізацыі Кнуда (1101) і незалежнасці ад архібіскупа Гамбурга-Брэмена (у 1103 было заснавана архібіскупства ў Лундзе — першае архібіскупства ў Скандынавіі). У 1103 Эрык адправіўся ў паломніцтва ў Іерусалім, незадоўга да гэтага адбіты крыжакамі ў мусульман. Па дарозе Эрык пабываў у Ноўгарадзе, быў прыняты імператарам Аляксеем I Камнінам у Канстанцінопалі, аднак сваёй мэты не дасягнуў, з прычыны таго, што памёр у Пафасе на Кіпры.
Зноскі
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Min Verdenshistorien — Middelalderen 1087—1499 af Søren Sørensen