Дарога (фільм, 1954)

Дарога
італ.: La strada
Жанр	драматычны фільм
Рэжысёр	Федэрыка Феліні[…]
Прадзюсар	Dino De Laurentiis[d] Карла Понці
Сцэнарыст	Tullio Pinelli[d] Эніа Флаяна Федэрыка Феліні
У галоўных ролях	Энтані Куін[…] Джульета Мазіна[…] Richard Basehart[d][…] Aldo Silvani[d][…] Lidia Venturini[d] Mario Passante[d] Marcella Rovena[d] Pietro Ceccarelli[d] Goffredo Unger[d]
Аператар	Otello Martelli[d]
Кампазітар	Ніна Рота
Працягласць	104 хв.
Краіна	Італія
Мова	італьянская мова
Год	1954, 6 верасня 1954 і 23 верасня 1954
IMDb	ID 0047528
Медыяфайлы на Вікісховішчы

«Дарога» (італ.: La Strada) — адзін з самых знакамітых фільмаў Федэрыка Феліні, зняты ў 1954 годзе. Стылістыка неарэалізму паўстае ў фільме значна мадыфікаванай.

Сюжэт

Дзампана — вандроўны цыркач-асілак з каронным нумарам — раздзіраннем ланцуга на грудзях. У якасці асістэнткі ён купляе дзяўчыну-падлетка Джэльсаміну ў яе маці і вучыць Джэльсаміну аб’яўляць нумар і суправаджаць яго гульнёй на барабане і трубе. Дзампана ўсё вырашае сілай. Ён б’е Джэльсаміну, прымушае яе жыць з сабой, на яе вачах фліртуе з іншымі жанчынамі. Джэльсаміна баіцца Дзампана, але пры гэтым і любіць яго.

Аднойчы яны сустрэлі вандроўны цырк і ўладкаваліся туды на працу. Канатаходзец Мата ўвесь час пакеплівае над Дзампана і гэтым злуе яго. Пасля чарговай насмешкі асілак кінуўся на Мата з нажом. Дзампана трапляе ў турму, пасля чаго іх абодвух выганяюць з цырка.

Мата размаўляе з Джэльсамінай і прапануе ёй выбраць паміж ім, цыркам і Дзампана. Яна застаецца з Дзампана. Аднойчы яны сустракаюць Маці на глухой дарозе. Дзампано збівае суперніка, і гэта сканчаецца смерцю канатаходца. Асілак замятае сляды злачынства.

Джэльсаміна цяжка перажывае смерць Мата. У яе з’яўляюцца прыкметы псіхічнага разладу. Праз некаторы час Дзампана кідае яе.

Праз некалькі гадоў асілак вяртаецца ў гэтую мясцовасць і даведаецца, што Джэльсаміна памерла неўзабаве пасля яго сыходу. Дзампана да гэтага моманту спустошаны: ён здзейсніў мноства дрэнных учынкаў у сваім жыцці, але менавіта здрада адзінай душы, якая па-сапраўднаму кахала яго, становіцца апошняй кропляй…

У ролях

• Джульета Мазіна — Джэльсаміна
• Энтані Куін — Дзампана
• Рычард Бейсхарт — Мата
• Альда Сільвані — сіньёр Джырафа
• Марчэла Равена — удава Ла Ведава
• Лівія Вентурыні — манашка Ла Суарына.

Узнагароды і намінацыі

Карціна заваявала Сярэбранага Льва Венецыянскага кінафестывалю (1954), прэмію «Оскар» (1957), прэмію «Бодыль» (1956) і шэраг іншых узнагарод.

Узнагароды

• 1957 — Прэмія «Оскар» — Найлепшы фільм на замежнай мове — Дзіна Дэ Лаўрэнтыс, Карла Понці.
• 1954 — Прэмія Венецыянскага кінафестывалю — Сярэбраны леў — Федэрыка Феліні

Намінацыі

• 1957 — Прэмія «Оскар» — найлепшы сцэнарый — Федэрыка Феліні, Туліо Пінэлі.
• 1956 — Прэмія BAFTA — Найлепшы фільм — Найлепшая замежная актрыса — Джульета Мазіна.
• 1954 — Прэмія Венецыянскага кінафестывалю — Залаты леў — Федэрыка Феліні

Фільм таксама атрымаў прэмію Нью-Ёркскіх крытыкаў як лепшы фільм года, дзве прэміі «Сярэбраная стужка» італьянскага Сіндыката журналістаў як найлепшы фільм і за найлепшую рэжысуру, прэмію «Бодыль» як найлепшы неамерыканскі фільм года. Агулам фільм сабраў больш за пяцьдзесят узнагарод.