Спадарожнік Меркурыя — гіпатэтычнае нябеснае цела натуральнага паходжання, што абарочваецца вакол Меркурыя. Існаванне такога спадарожніка меркавалася на працягу кароткага перыяду часу, аднак у цяперашні час лічыцца, што ў Меркурыя няма натуральных спадарожнікаў. Першым штучным спадарожнікам Меркурыя 18 сакавіка2011 г. стаў апарат MESSENGER.
27 сакавіка1974 года, за два дні да пралёта аўтаматычнай міжпланетнай станцыі Марынер-10 побач з Меркурыем, інструменты на яе борце зарэгістравалі моцнае ультрафіялетавае выпраменьванне ў наваколлі Меркурыя, з'яўленне якога стала нечаканым[1]. Па словах член навуковай каманды місіі Марынер Майкла МакЭлроя, выпраменьванне проста «не мела права там быць» (англ.: «had no right to be there»), так як апарат быў павернуты да цёмнага боку планеты[2]. На наступны дзень выпраменьванне знікла, аднак пасля таго, як пралёт каля Меркурыя 29 сакавіка 1974 года адбыўся, было зарэгістравана зноў. Выпраменьванне мела даўжыню хвалі менш за 1000 Å[2]. Прадстаўлялася, што выпраменьванне зыходзіла ад аб'екта, які аддзяліўся ад Меркурыя. Меркаванні астраномаў падзяліліся: адны лічылі аб'ект зоркай, іншыя, паказваючы на два розных напрамкі, з якіх назіралася выпраменьванне, казалі пра тое, што знойдзены спадарожнік[1]. Акрамя таго, у той час лічылася, што ўльтрафіялетавае выпраменьванне павінна затрымлівацца міжзоркавым асяроддзем. Таксама вылічаная хуткасць аб'екта (4 кіламетра ў секунду) адпавядала чаканай хуткасці руху спадарожніка[1].
31 Чашы — магчыма, з'яўляецца зацьменна-падвойнай сістэмай[3]
Неўзабаве, аднак, было выяўлена, што «спадарожнік» аддаляецца ад Меркурыя. У рэшце рэшт, другая выяўлены крыніца выпраменьвання была ідэнтыфікаваная як зорка 31 сузор'я Чашы[1], якая з'яўляецца спектраскапічнай падвойнай з перыядам 2,9 дня, што можа звязвацца з выпраменьваннем ва ўльтрафіялетавым дыяпазоне[3]. Крыніца выпраменьвання, зафіксаванага 27 сакавіка 1974 г., да гэтага часу не знойдзена[1].
Хоць спадарожнік Меркурыя і не быў знойдзены, дадзены выпадак прывёў да важнага адкрыцця: як аказалася, максімальнае (экстрэмальнае) ультрафіялетавае выпраменьванне не цалкам паглынаецца міжзоркавым асяроддзем, у выніку чаго сталі актыўна праводзіцца назіранні ў дадзеным дыяпазоне[1].
