Генрых Ота Віланд

Генрых Ота Віланд
ням.: Heinrich Otto Wieland
Дата нараджэння	4 чэрвеня 1877(1877-06-04)[…]
Месца нараджэння	Пфорцгайм, адміністрацыйная акруга Карлсруэ[d], Бадэн-Вюртэмберг
Дата смерці	5 жніўня 1957(1957-08-05)[…] (80 гадоў)
Месца смерці	Штарнберг, Раён Штарнберг, Верхняя Баварыя, Баварыя, Германія
Месца пахавання	Hanfelderstrasse Cemetery[d]
Грамадзянства	Германская імперыя  Веймарская рэспубліка  Трэці рэйх  ФРГ
Бацька	Theodor Wieland[d]
Дзеці	Eva Wieland[d], Otto Wieland[d] і Theodor Wieland[d]
Род дзейнасці	хімік, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	біяхімія і арганічная хімія
Месца працы	Мюнхенскі ўніверсітэт Людвіга-Максіміліяна Універсітэт Фрайбурга Мюнхенскі тэхнічны ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар філасофскіх навук
Альма-матар	Мюнхенскі ўніверсітэт Людвіга-Максіміліяна
Навуковы кіраўнік	Яганэс Цьеле[d]
Вядомы як	даследчык жоўцевых кіслот
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Баварская акадэмія навук Гайдэльбергская акадэмія навук[d] (1925) Акадэмія навук СССР Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Расійская акадэмія навук Пруская акадэмія навук Леапальдзіна Гайдэльбергская акадэмія навук[d] Нацыянальная акадэмія навук ЗША
Узнагароды	прэмія Ота Гана па фізіцы і хіміі[d] (1955) Theodor Frerichs Prize[d] (1972) замежны член Лонданскага каралеўскага таварыства[d] (25 чэрвеня 1931) медаль Гётэ за мастацтва і навуку[d] (1942) Сіліманаўская лекцыя[d] (1930)
Подпіс
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Генрых Ота Віланд (ням.: Heinrich Otto Wieland; 4 чэрвеня 1877, Пфорцгайм, Бадэн, — 5 жніўня 1957, Штарнберг) — нямецкі хімік-арганік і біяхімік.

Біяграфія

Вучыўся ў Штутгарце, Берліне і Мюнхене. З 1901 года доктар філасофіі. З 1909 года экстраардынарны прафесар, з 1913 года член Савета па арганічнай хіміі Мюнхенскага ўніверсітэта і з 1917 года адначасова ардынарны прафесар Вышэйшай тэхнічнай школы ў Мюнхене. З 1917 года прафесар Фрайбургскага ўніверсітэта, а з 1925 года, замяніўшы Р. Вільштэтэра, узначаліў кафедру арганічнай хіміі ўніверсітэта ў Мюнхене.

Асноўныя працы

Асноўныя працы Віланда па хіміі гармонаў, стэроідаў, алкалоідаў, жоўцевых кіслот, а таксама хларафілу і гемаглабіну. Высунуў (адначасова з В. І. Паладзіным) тэорыю дэгідравання, якая тлумачыць механізм акісляльных рэакцый, у тым ліку працэсаў біялагічнага акіслення.

Сачыненні

• Untersuchungen über die Gallensäuren, «Hoppe-Seyler’s Zeitschrift für die physiologische Chemie», 1916—17, Bd 98, S. 59—64 (сум. з H. Sorge)
• Untersuchungen über die Konstitution der Gallensäuren, там жа, 1932, Bd 210, S. 268-81; Bd 211, S. 261—274 (сум. з Е. Dane und E. Sholz)
• Über den Verlauf der Oxydationsvorgänge, Stuttg., 1933;

Літаратура

• Poggendorff I. С., Biographisch-literarisches Handwörterbuch…, Bd 6, Tl 4, В., 1939, S. 2876.