Карл I Сцюарт

Карл I Charles I Teàrlach I
42-і Кароль Англіі
27 сакавіка 1625 — 30 студзеня 1649
Каранацыя:	2 лютага 1626
Папярэднік:	Якаў I
Пераемнік:	Олівер Кромвель
Кароль Ірландыі
27 сакавіка 1625 — 30 студзеня 1649
Папярэднік:	Якаў I
Пераемнік:	Олівер Кромвель
Кароль Шатландыі
27 сакавіка 1625 — 30 студзеня 1649
Каранацыя:	8 чэрвеня 1633
Папярэднік:	Якаў VI
Пераемнік:	Карл II
Кароль Астравоў
27 сакавіка 1625 — 30 студзеня 1649
Папярэднік:	Якаў I
Пераемнік:	Олівер Кромвель
Дзейнасць:	палітык
Веравызнанне:	Англіканства і каталіцтва
Нараджэнне:	19 лістапада 1600(1600-11-19) Данфермлайнскі палац, Шатландыя
Смерць:	30 студзеня 1649 (пакараны) Уайтхол, Лондан, Англія
Пахаванне:	Віндзорскі замак, Віндзар, графства Беркшыр
Дынастыя:	Сцюарты
Бацька:	Якаў I
Маці:	Ганна Дацкая
Жонка:	Генрыэта Марыя Французская
Дзеці:	Карл II Сцюарт, Mary, Princess Royal and Princess of Orange[d], Якаў II Сцюарт, Elizabeth Stuart[d], Princess Anne of England[d], Henry Stuart, Duke of Gloucester[d] і Princess Henrietta of England[d]
Манаграма:

Карл I (англ.: Charles I of England, 19 лістапада 1600 — 30 студзеня 1649, Лондан) — кароль Англіі, Шатландыі і Ірландыі з 27 сакавіка 1625. З дынастыі Сцюартаў. Яго палітыка абсалютызму і царкоўныя рэформы выклікалі паўстанні ў Шатландыі і Ірландыі і Англійскую рэвалюцыю. У ходзе грамадзянскіх войнаў Карл I пацярпеў паражэнне, быў аддадзены суду парламента і пакараны 30 студзеня 1649 г. ў Лондане.

Праўленне

У 1628 годзе быў забіты Бекінгем, які меў вялікі ўплыў на Карла. Незаконны збор падаткаў, насуперак «петыцыі аб правах», абудзіў абурэнне ў парламенце, які быў у 1629 годзе зноў распушчаны Карлам. Пасля гэтага ён кіраваў 11 гадоў сам, дастаючы грошы паборамі, штрафамі, манаполіямі і падобнымі шляхамі. У гэты час высунуўся Томас Уэнтварт, пасля граф Страфард, чалавек здольны, але жорсткі і ўладалюбівы; ён прыдумаў план (Thorough) ўвядзення абсалютнай улады караля, пры дапамозе пастаяннага войска, і з поспехам ўжываў яго сам, будучы намеснікам Ірландыі. Жадаючы ўвесці паўсюль у каралеўстве адзіную Англіканскую царкву, Карл пераследваў пурытанства, аддаючы перад ім перавагу нават папізму; прымасу Лоду ён дазволіў ўвесці бясшлюбнасць духавенства, вучэнне аб пекле, малітву аб памерлых і многія іншыя дагматы, якія збліжалі царкву з Рымам.