Перайсці да зместу

Беларускае фэнтэзі

Гэты артыкул уваходзіць у лік добрых
З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Белару́скае фэ́нтэзі — мастацкія творы напісаныя беларускімі аўтарамі ў жанры фэнтэзі.

Фэнтэзі, як асобны жанр пачаў фарміравацца на мяжы XIX—XX ст.. У аснове жанру закладзены казачныя і міфалагічныя матывы. Сярод асноўных герояў звычайна людзі з чароўнымі здольнасцямі (чараўнікі, друіды, празорцы і г. д.) ці з чароўнымі прадметамі (рыцары з зачараванай зброяй), міфічныя стварэнні, нярэдка запазычаныя з сярэднявечных бестыярыюмаў (цмокі, аднарогі, пярэваратні).

У беларускай літаратуры элементы фэнтэзі можна знайсці нашмат раней да з’яўлення жанру. Асабліва ярка гэта адлюстравана ў творы Яна Баршчэўскага — «Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях» (1844—1846). Найбольшае развіццё ў беларускай літаратуры жанр атрымаў у XXI стагоддзі.

XIX стагоддзе. Заснавальнікі жанру ў беларускай літаратуры

[правіць | правіць зыходнік]

Фэнтэзійныя элементы прысутнічалі ў беларускай культуры яшчэ з даўніх часоў, бо жанр цесна звязаны і з фальклорам і з міфалогіяй. Элементы містыцызму і вобразы міфалагічных істот выкарыстоўваў у сваёй творчасці яшчэ Адам Міцкевіч. Падчас працы над сваімі баладамі ў 1819-21 гадах Міцкевіч звяртаўся да багаццяў беларускага фальклору[1]. Так, да вобразу Свіцязянак (насельніцы возера Свіцязь, белатварыя дзяўчыны з даўгімі распушчанымі валасамі, у якіх ператварыліся жанчыны горада Свіцязь, затопленага багамі па іх просьбе вадой, каб пазбегнуць зганьбавання варожым рускім войскам) і легенд, звязаных з імі, паэт звяртаўся ў сваіх баладах «Свіцязь» (1820), «Свіцязянка» (1821), «Рыбка» (1822)[2].

Вокладка «Шляхціц Завальня» выдання 1884 года

Але ж найбольш ярка беларуская міфалогія адлюстравана ў творы Яна Баршчэўскага — «Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях» (1844—1846), у якім аўтар нас пераносіць у фантастычную, выдуманую Беларусь, у якой чытач спаткаецца з пярэваратнямі і ваўкалакамі, з волатамі і цмокамі, пачварамі, чараўнікамі і чарнакніжнікамі. Яго персанажы прыйшлі ў твор з нацыянальнай міфалогіі, шчодра населенай русалкамі, вадзянікамі, лесунамі, ваўкалакамі, але некаторых персанажаў Баршчэўскі прыдумаў сам — Сына Буры, Белую Сароку, Плачку. Менавіта Ян Баршчэўскі лічыцца заснавальнікам жанру фэнтэзі ў беларускай літаратуры. Ён, як сапраўдны пісьменнік-фантаст, глядзеў наперад, у будучыню, і як бы прадбачыў з’яўленне ― прозы жахаў, фэнтэзі, навуковай фантастыкі[3]. Па міфалагічнай аснове твораў Баршчэўскага, яго творчасць варта аднесці да такога субжанру, як славянскі фэнтэзі, у аснове якога ляжыць спалучэнне славянскага фальклору (паданняў, былінаў, міфаў) і стандартных фэнтэзійных канонаў.

На прэзентацыі сваёй фэнтэзійнай аповесці на пытанне пра традыцыі беларускай фантастыкі беларускі паэт і філолаг Серж Мінскевіч сказаў: «Мы самыя першыя напісалі фэнтэзі, калі яшчэ і не прыдумалі гэтаму жанру назву. Яшчэ не было Толкіна, а ў нас ужо быў Ян Баршчэўскі…»[4].

У 1852 годзе з-пад пяра беларускага паэта і фалькларыста Аляксандра Рыпінскага выйшла рамантычная балада «Нячысцік». Пры яе напісанні паэт разумеў, што ў нацыянальнай баладзе не можа быць перайманняў, якія належаць да традыцый жанру ў іншых народаў, як не павінна яна несці і прыкметы чужога фальклору. У гэтым ён цалкам згодны са сваімі папярэднікамі, у першую чаргу — з Янам Баршчэўскім, які лічыў недазваляльным запазычванне мастацкіх формаў, якія выкарыстоўвалі пісьменнікі Англіі, Германіі ці Францыі. Нават падзагаловак да паэмы быў «балада белару­ская», чым аўтар адзначаў не толькі фальклорную аснову сваёй балады, але і своеасаблівасць твора, яго сугучча з традыцыямі беларускай паэзіі сярэдзіны XIX стагоддзя. У прадмове да «Нячысціка» Аляксандр Рыпінскі напісаў, што ў выніку апрацоўкі народнай песні ў яго атрымалася доўгая гісторыя і ён, «дабавіўшы да яе тое-сёе дзіўнае і пякельнае, зрабіў з гэтага сялянскую баладу»[5].

XX стагоддзе

[правіць | правіць зыходнік]

Выкарыстанне шматлікіх міфалагічных персанажаў прысутнічае ў нашаніўскай паэзіі Янкі Купалы. Некаторыя даследчыкі (напр.: канд. філ. навук Г. М. Мятліцкая) нават ужываюць такі тэрмін, як купалаўскі міфалагізм. Пэўны час міфалагічная вобразнасць у творчасці паэта была ледзьве не дамінантнай[6]. «Цемнатворцы» ды такія міфічныя і паганскія істоты, як ведзьмы, ваўкалакі, чэрці, вадзянікі, русалкі ды іншыя, пануюць у яго вершах «Ў вечным боры…» (1912), «Русалка» (1912), «Хохлік» (1911), «Дзе ні вылеці з няволі…» (1906), «Забытая карчма» (1907), «Люлі, люлі, мужычок!» (1905—1907), «Ноч за ночкай» (1909), паэме «Сон на кургане» (1910). Чаго толькі варты ўрывак з яго верша «Забытая карчма»: «Жэняць ведзьму з ваўкалакам, сватае шынкар, попам — рабін, ведзьма — дзякам, а чорт — гаспадар. Так гуляюць, покуль недзе ня кігне пятух… Гіне ўсё, і па бяседзе пуста, сумна ўкруг».

«Лабірынты» Вацлава Ластоўскага. Выданне 1944 г., Берлін

Дапаўняе нацыянальную ўтопію Вацлаў Ластоўскі, які ў 1923 годзе выдаў споўненую загадкамі аповесць «Лабірынты», якой напэўна і на сёння няма жанравых аналагаў ні ў беларускай, ні ў сусветнай літаратурах[7]. Жанр твора займае пагранічнае становішча паміж утопіяй і навуковай фантастыкай, у ім назіраецца паяднанне гістарычнага і фантастычнага. У творы мы бачым перапляценне некалькіх свядомых аўтарскіх містыфікацый, галоўная з якіх звязана з існаваннем Полацкага лабірынта. І як у старажытнагрэчаскай міфалогіі існаваў міф пра Лабірынт на Крыце і пра Мінатаўра, які паслужыў тэмай для шэрагу літаратурных твораў, так і Полацкі лабірынт у трактоўцы Ластоўскага стаў для яго адным з цэнтральных артэфактаў, на якім грунтавалася яго крэўская тэорыя[8].

У беларускай драматургіі фэнтэзійныя элементы прысутнічаюць у шэрагу п’ес Еўсцігнея Міровіча. Аднымі з найбольш значнымі ў яго творчасці сталі фальклорна-гістарычныя п’есы: «Машэка» (1922 г.), «Каваль-ваявода» (1924 г.)[9]. Яго «Машэка» стала першай п’есай, пастаўленай на беларускай мове[10].

У кантэксце стварэння новых мастацкіх сусветаў праводзіць асацыяцыю Уладзіміра Караткевіча з Толкінам даследчык Андрэй Хадановіч. Паводле слоў Хадановіча, Беларусь Караткевіча — ідэальная краіна, населеная шляхетнымі рыцарамі, мужнымі патрыётамі і нацыянальна свядомымі арыстакратамі з паэтычнымі здольнасцямі. І стваральнікам беларускага фэнтэзі Хадановіч лічыць менавіта Караткевіча[11]. І насамрэч, для творчасці Караткевіча характэрны не толькі гістарызм, але і наданне ёй асобных міфалагічных рыс. Крытык Аляксей Ненадавец у артыкуле «Міфалогія ў творах Уладзіміра Караткевіча» заўважае «што ў творах пісьменніка самі паняцці „чарадзейка“, „чараўнік“, „знахар“, „варажбіт“ амаль не адрозніваюцца па сэнсе, хаця тут былі, адпаведна свае тонкасці, выпрацаваныя шматвяковым практычным вопытам народа»[12].

XXI стагоддзе

[правіць | правіць зыходнік]

На думку старшыні секцыі «Прыгоды і фантастыка» СПБ Уладзіміра Кулічэнкі, беларускія фантасты больш атрымалі поспех у жанры «фэнтэзі» чым у жанры «навуковай» фантастыкі, бо «фэнтэзі» і яго паджанры больш даступныя для ўспрымання сучаснага чытача, чым творы «навуковай» фантастыкі, і таму хутчэй знаходзяць водгук[13]. На пачатку стагоддзя ярка ў гэтым жанры вылучылася Вольга Грамыка, чые кнігі (выдаецца з 2003 года, на рускай мове) створаныя часам у жанры гумарыстычнага фэнтэзі, адрознівае іронія, месцамі пераходзячая ў сарказм. Галоўнымі героямі яе кніг з’яўляюцца персанажы, у традыцыйным фэнтэзі якія адносяцца да адмоўных: ведзьмы, вампіры, пярэваратні, цмокі, тролі і іншыя[14]. А фэнтэзійны свет, створаны пісьменніцай, дзесьці нагадвае беларускія землі. Так назва яе выдуманай краіны Белорыя відавочна адпавядае Беларусі, назва сталіцы Белорыі Стармін сугучна Мінску, гораду Віцяга — Віцебску.

Яшчэ па адной краіне прыдуманай дзяржавы, на гэты раз заснаванай на легендах і паданнях Вялікага Княства Літоўскага, мы можам павандраваць у рамане «Ганітва», пісьменніцы Нікі Ракіцінай (сапр. імя — Людміла Багданава). Героі раману — сапраўдныя беларускія персанажы. І таксама пазнаецца тапаніміка беларускіх гарадоў. Прататыпам Омеля з’яўляецца Гомель, родны горад пісьменніцы. Назвы ж вёсак і сяліб напроста пераносіліся з карты Беларусі на старонкі кнігі: Строчыцы, Макееўка, Наўліца. А самі падзеі разгортваюцца ў краіне, якая завецца Лейтавай — як гістарычная Літва, ВКЛ[15]. На кангрэсе «Еўракон-2008», заснаванага Еўрапейскім саюзам навуковай фантастыкі, эксперты прызналі беларуску Ніку Ракіціну лепшым маладым пісьменнікам-фантастам[16].

На беларускіх землях разгортваюцца прыгоды ў цыкле казак Пятра Васючэнкі «Прыгоды паноў Кубліцкага ды Заблоцкага» («Прыгоды паноў Кубліцкага і Заблоцкага» (1997) і «Жылі-былі паны Кубліцкі ды Заблоцкі» (2003)). Твор часам і абсурдны, і камічны, і філасафічны, дазваляе нам з боку зірнуць на нелагічнасць чалавечых празмерных жаданняў. І ўсё гэта падаецца з народным гумарам. Гэта добра бачна, напрыклад, ва ўрыўку, дзе паны даюць парады Куры-Шчабятуры наконт таго, якое яна павінна прынесці кураняці («[Заблоцкі] Каб сала на тым кураняці было з далонь таўшчынёю… [Кубліцкі] Дый ростам каб яно было з ладнага парсюка… [Заблоцкі] Не з парсюка, а з быка, каб было велічынёю! Во!»). Але замест жаданага паны атрымліваюць яйка памерам з бочку, з якога вылупляеццая Страшыдла, што патрабуе есці. У 2003-м за кнігу «Жылі-былі паны Кубліцкі ды Заблоцкі» Пятро Васючэнка ганараваны прэміяй «Гліняны Вялес» (за лепшую мастацкую беларускамоўную кнігу года)[17]. А ў 2013 годзе аўтар звярнуўся і да міфалогіі старажытнай Грэцыі, распавёўшы ва ўласцівай яму манеры, займальна і з гумарам, пра подзвігі вядомага асілка Геракла («Дванаццаць подзвігаў Геракла»)[18].

Андрэй Жвалеўскі падчас раздачы аўтографаў

З 2002 года з-пад пяра суаўтараў Андрэя Жвалеўскага і Ігара Мыцько выходзіць цыкл фэнтэзійных раманаў-пародый (на рускай мове) на вядомую ва ўсім свеце серыю гісторый пра Гары Потэра — «Поры Гатэр» («Поры Гатэр і Каменны Філосаф»; «Асабістая справа Мергіоны ці чатыры Чортавы тузіны»; «Дзевяць подзвігаў Сэна Аеслі»). Пародыя пабудавана на «перагортванні» сюжэту: амаль кожная рэч, апісаная ў арыгінале, вывернута навыварат. Поры Гатэр тут звычайны хлопчык, які з’явіўся ў вядзьмарскай сям’і, але да засмучэння сваіх бацькоў, зусім не валодае магічнымі здольнасцямі[19]. Напачатку пародыі падабенства з арыгіналам праглядаецца досыць выразна, нават вытрымліваецца адпаведнасць сюжэтных ліній. Але ўжо прыкладна пасля чвэрці кнігі сюжэт пачынае заўважна адхіляцца ад арыгінала.

Вельмі плённа творыць для дзяцей у навукова-фэнтэзійным жанры Раіса Баравікова. Напэўна, асабліва вылучаецца яе трылогія для дзяцей сярэдняга школьнага ўзросту «З казак старога астранаўта» (2005). Тут і касмічныя прыгоды і авантурны сюжэт, рэальны свет існуе недзе побач з выдуманым. Кніга адметна тым, што аўтар надае свайму фантастычнаму твору нацыянальны каларыт. Напрыклад, касмадром у творы знаходзіцца пад Раўбічамі, а экіпаж астранаўтаў сумуе не па планеце Зямля, а па беларускай прыродзе[20].

Людміла Рублеўская з трылогіяй «Авантуры Пранціша Вырвіча»

Умоўна да жанру фэнтэзі можна аднесці «аповесць-міф» Людмілы Рублеўскай «Дзеці гамункулуса» (2000), у аснову якой пакладзена легенда пра чарнакніжніка пана Твардоўскага, стваральніка штучнага чалавека — гамункулуса. У той жа час для творчасці Рублеўскай больш характэрны зварот да міфалагічнай спадчыны, як, напрыклад, у яе кнізе «Старасвецкія міфы горад Б.», у якой прыгожыя гісторыі старажытнарымскіх і грэчаскіх міфаў нібы пераносяцца і накладаюцца на рэаліі жыхароў звычайнага беларускага мястэчка XIX стагоддзя[21]. І ў пэўнай ступені аўтару атрымалася стварыць свет гістарычнага беларускага фэнтэзі ў цыкле гісторый пра Пранціша Вырвіча. Нават мова твора месцамі вытрымана на старажытны, напышліва барочны манер. Вельмі гэта адчуваецца ў першай частцы («Авантуры Пранціша Вырвіча, шкаляра і шпега», 2012), насычанай гістарычнымі показкамі. Напрыклад, гісторыя, да якой нельга адносіцца без гумару — гісторыя пра спатканне Караля Радзівіла Пане Каханку з русалкай і што «вынікам шлюбу былі селядцы». На працягу прыгод Вырвіча згадваецца і сусветнае дрэва Ігдрасіль, і лабірынты з Мінатаўрам, і вынаходніцтвы Леанарда да Вінчы[22].

Свет прыгод чакае і ў цыкле фэнтэзійна-прыгодніцкіх рыцарскіх раманаў «Кароль і Суддзя» Інны Сударавай (на рускай мове), які распачынае раман «Суддзя каралеўскага дома» (2006), героі змагаюцца з ляснымі разбойнікамі, і іх чакаюць сутычкі і інтрыгі, здрада сяброў і каханне прыгожых дам, бітвы і слава[23].

Блізкі да эпічнага фэнтэзі цыкл раманаў Наталлі Новаш «Здабыццё мінулага» (на рускай мове, 2009), у якім пасля сутыкнення велізарнай каметы з Зямлёй адкрываюцца «дзверы» паміж светам людзей і светам эльфаў[24].

У свет магіі, эльфаў, пярэваратняў, людаедаў, вампіраў, ваяроў і драконаў пераносіць чытача і Святлана Уласевіч, таксама аўтар цэлага цыклу раманаў, але ўжо пра драконаў — «Сагі аб Драконах» (на рускай мове), які распачынае раман «Паўтара метра непаразуменняў, ці Не будзіце спячага Дракона!» (2009)[25].

Яшчэ адна кніга, героі якой драконы — раман Эльвіры Вашкевіч «Дарога да Срэбных Вадаспадаў» (на рускай мове, 2014), у якім з далёкай планеты, дзе жывуць драконы, на нашу Зямлю накіроўваецца пасланец у пошуках патэнцыйнага кантакцёра з магічнымі здольнасцямі [26].

Чароўны свет міфалагічных істот сустракае нас і ў рамане-фэнтэзі Генадзя Аўласенка «Палонныя чорнага лесу» (на рускай мове, 2011). У пужалым і таямнічым Чорным лесе жыве мноства самых разнастайных пачвар, а непраходныя Паўночныя скалы засяляюць гномы. І паміж лесам і гарамі, на шырокай даліне жывуць варагуючыя паміж сабою чалавечыя плямёны[27]. У 2014 годзе ў выдавецтве «Мастацкая літаратура» выйшаў зборнік яго містычна-фантастычных апавяданняў «Ключ, які нічога не адмыкае»[28].

Кніга Сержа Мінскевіча «Усмешка жалобнай каралевы, альбо Таямніца магнітнага замка» (2013) заснавана ўжо на беларускай міфалогіі. У вобразе героя гэтай казкі, мастаку-вандроўніку Дроздзічы, які ходзіць у ботах з чырвонага саф’яну, з чароўным парасонам-кіёчкам і малюе не ўсмешкі, а «усмуткі», забіраючы сум людзей, лёгка пазнаецца легендарны беларускі мастак Язэп Драздовіч. Галоўныя героі аповесці — Алеола, «будучая яснапанна», і Арцін, будучы віцязь са Светлаазёрной краіны. Іх бацькоў разам з усімі жыхарамі мястэчка выкрала «Жалобная Каралева Паляндра», і дзеці адпраўляюцца перамагаць злую чараўніцу[29].

У жанры прыгодніцкага фэнтэзі кніга Аляксея Шэіна «Сем камянёў» (2015). Хлопчык Ясь, галоўны герой, трапляе ў чароўную краіну Эферыю, дзе становіцца ўдзельнікам барацьбы за свабоду. Галоўнаму герою трэба разгадаць загадку крышталяў, каб выратаваць жыццё сваёй сяброўкі і вызваліць чароўную краіну ад прыгнёту злога самазванца[30]. Кніга пра веру, свабоду і каханне, за якія часам трэба змагацца з мячом у руках[31]. Кніга была адзначана Еўрапейскім таварыствам навуковай фантастыкі за лепшы літаратурны дэбют[32].

У 2017 годзе на Нацыянальную літаратурную прэмію ў галіне дзіцячай літаратуры было намінавана адразу два фэнтэзійных твора — фэнтэзі Кацярыны Хадасевіч-Лісавой «Канікулы з прыгодамі, альбо Зваротны візіт Зорнічка да хлопчыка Стасіка» і фэнтэзійныя гісторыі Анатоля Караленкі «Дзецям пра нафту»[33]. У тым жа годзе ў выдавецтве «Мастацкая літаратура» выйшаў зборнік казак «Нявеста для Базыля», у складзе якога было надрукавана некалькі фэнтэзійных апавяданняў: стылізаванае пад фальклор прыгодніцкае фэнтэзі «Жаўнер і вужалка» Алега Грушэцкага, чараўнічае фэнтэзі «Чорная закавыка» Сержа Мінскевіча і фэнтэзійная гісторыя «Нявеста для Базыля» Галіны Пшонік[34][35].

Алег Грушэцкі з трылогіяй «Рыцар Янка і каралеўна Мілана»

У 2020 годзе выйшла кніга Святланы Аўдзейчык «Кніга Здольных. Спадкаемцы Сакрума 1.» — першая частка трылогіі пра Спадкаемцаў Сакрума, якая ўвайшла ў паўфінал міжнароднага конкурсу «Новая дзіцячая кніга — 5» у намінацыі «Фэнтэзі. Фантастыка. Прыгоды».[36]. У 2022 выйшла другая частка «Кніга здольных 2. Нашчадкі агрыяў».

Знакавым для беларускамоўнага фэнтэзі стаў 2021 год. На падставе беларускага фальклору выйшла першая кніга трылогіі Алега Грушэцкага «Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства», героі якой — міфічныя персанажы беларускіх паданняў, а падзеі разгортваюцца ў свеце, падобным на беларускае Сярэднявечча. Галоўным героям, юным брату і сястры, належыць выратаваць каралеўства ад чарадзея, які падступствам захапіў трон[37]. Кніга ўнікальная тым, што яе можна назваць сапраўдным беларускім фэнтэзі[38]. А ўлічваючы, што яна была напісаная яшчэ ў 2012 годзе[39][40], фактычна робіць раман яшчэ і першым сучасным беларускамоўным сапраўдным фэнтэзі. У маі 2021 года ў Нацыянальнай акадэміі навук прайшоў II Міжнародны форум даследчыкаў беларускай казкі, да якога было падрыхтавана адразу некалькі дакладаў, прысвечаных фэнтэзі ў беларуская літаратуры, сярод якіх, напрыклад, даклад Таццяны Барысюк «Ідэйна-вобразныя пошукі ў кнізе казак Алега Грушэцкага „Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства“». Таксама быў праведзены круглы стол (мадэратарам якога стаў Серж Мінскевіч), на якім, сярод іншых, была асобна разгледжана тэма «Казка і фэнтэзі»[41]. У гэтым жа годзе з’явіўся і твор Альгерда Бахарэвіча «Тэатр шчаслівых дзяцей», які сам аўтар ахарактарызаваў, як «беларускае фэнтэзі з элементамі палітычнага трылеру»[42]. Юныя героі нечакана апынуліся ў таямнічым краі, не маючы ні тэлефона, ні зброі, і вымушаны знайсці сяброў што зніклі і выбрацца з пасткі. Твор выйшаў у электронным фармаце, а ў друкаваным варыянце кніга была выдадзена толькі ў адным экзэмпляры і выстаўлена на аўкцыён. У 2023 годзе кніга была агучана і з’явілася на платфломе «Кніжны воз»[43].

А ў 2022 годзе выйшаў працяг папулярнага[44][45] прыгодніцкага фэнтэзі Алега Грушэцкага — «Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Каралеўству патрэбны героі», у якім юныя героі перад ад’ездам дадому вырашаюць яшчэ раз наведаць таямнічае каралеўства Сварга, але даведваюцца, што яго захапіў яшчэ больш магутны вядзьмак, якім рухае толькі помста, і яны зноў уступаюць у барацьбу за вызваленне каралеўства, у яшчэ больш цяжкіх умовах[46]. Таксама ў 2022 годзе выйшла і другая частка запланаванай трылогіі Святланы Аўдзейчык «Кніга здольных 2. Нашчадкі агрыяў»[47]. У выдавецтве «Чатыры чвэрці» у серыі «Фантастыка і фэнтэзі» выйшла кніга Маргарыты Латышкевіч «Вершнікі на дарозе» (2022 г.), якую склалі аповесці «Першая песня», «Над Вугерай — дождж», «Вараціш-гара», «Вершнікі на дарозе».

У 2023 годзе выйшла фэнтэзі Валерыя Гапеева «Вольнеры. Прадвесце». Дзея рамана адбываецца ў Мінску і вакол яго, а створана фэнтэзі на аснове беларускай міфалогіі, задуманае Валерам Гапеевым як цэлая серыя кніг. Па словах самога аўтара, гэта «самае беларускае з нешматлікіх беларускіх фэнтэзі: і ў чалавечым свеце, і ў іншасвеце дзейнічаюць тутэйшыя стварэнні, багі і духі»[48]. У тым жа выдавецтве выйшла і фэнтэзі Алеся Кудрыцкага «Казік з Каменнай Горкі і Вядзьмак Схаванага Горада»[49]. Таксама была выдадзена трэцяя, заключная частка прыгодніцка-фэнтэзійнай трылогіі Алега Грушэцкага «Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Агонь і лёд». На гэты раз падзеі ў кнізе адбываюцца падчас Каляд і зімовых вакацый. Магутная вядзьмарка Маразанна прагне захапіць і замарозіць каралеўства сяброў юных герояў і каб ёй даць рады, Янку і Мілане належыць адгадаць шмат загадак, адшукаць таемны пакой і магічны кій, выявіць незвычайную кемлівасць і аб’яднаць тры каралеўствы. А яшчэ яны ўпершыню выправяцца ў палёт на Цмоку, каб знайсці высока ў гарах загадкавы народ — таямнічыя вілы, феі, якія здольныя бачыць мінулае і прадказваць будучыню. У барацьбе юнакам дапамагаюць браты-волаты Вярнігара і Вярнідуб, бабралакі, мядзведзялакі і ўсе, хто мае адважнае сэрца і прагне жыць свабодным[50]. У гэтым жа годзе ў выдавецтве «Мастацкая літаратура» выйшла фантастычная аповесць Марыі Шабанец «Пасланцы Цмока».

У канцы 2023 года ў расійскім выдавецтве «Веча» пабачыў свет раман беларускага аўтара Іллі Бутава «І няма дарог у горад ценю»[51]. Раман апісвае выдуманы свет, які раздзіраюць унутраныя і знешнія супярэчнасці. Ва Уладара гэтай краіны ёсць толькі тры дні, адзінаццаць радкоў галоўнай аўры і сем крокаў да Партала, каб захаваць раўнавагу і прадухіліць катастрофу, якая насоўваецца. «І няма дарог у горад ценю» – твор-прыквел аповесці «Цемраборац», якая выйшла ў мінскім выдавецтве «Рэгістр» у 2015 годзе і лягла ў аснову беларускай настольнай гульні «Цемраборцы». Усяго ж у рамках цыкла «Цяжар Уладара» ў 2024–2026 гадах выдавецтва запланавала 4 кнігі, аб’яднаныя агульным сюжэтам і героямі[52].

Зноскі

  1. ↑ Лойка, А.А. Адам Міцкевіч і беларускі фальклор // Адам Міцкевіч і Беларусь / Уклад. В. Грышкевіч, навук. рэд. А. Мальдзіс, Т. Нягодзіш. — Мн.: ННАЦ імя Ф.Скарыны, 1997. — С. 109. — 320 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-6419-06-9.(недаступная спасылка)
  2. ↑ Лойка, А.А. Адам Міцкевіч і беларускі фальклор // Адам Міцкевіч і Беларусь / Уклад. В. Грышкевіч, навук. рэд. А. Мальдзіс, Т. Нягодзіш. — Мн.: ННАЦ імя Ф.Скарыны, 1997. — С. 110–111. — 320 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-6419-06-9.
  3. ↑ Баршчэўскі Л.П., Васючэнка П.В., Тычына М.А. Ян Баршчэўскі // Словы ў часе. Літаратура ад рамантызму да сімвалізму і нашаніўскага адраджэння. — Санкт-Пецярбург, 2014. — С. 52. — 374 с.
  4. ↑ Карацупа, В.. Мінскевіч Серж (руск.). Архив фантастики. Праверана 10 сакавіка 2015.
  5. ↑ Штэйнер І. Ф. Балада «Нячысцік» Аляксанлра Рыпінскага // Роднае слова : часопіс. — Мн.: Мінадукацыі Беларусі, 2011. — В. 286. — № 10. — С. 3—5.
  6. ↑ Мятліцкая, Г. М. Сімвалічная функцыя міфалагічных персанажаў у паэзіі Янкі Купалы / Г. М. Мятліцкая // Веснік Беларускага дзяржаўнага універсітэта. Сер.4, Філалогія. Журналістыка. Педагогіка. — 2005. — № 3. — С. 13-18.
  7. ↑ Васючэнка, П.В. Першаадкрывальнік з роду Ластаў. Мастацкія адкрыцці Вацлава Ластоўскага // Ад тэксту да хранатопа : артыкулы, эсэ, пятрогліфы / Пад рэд. М. Тычыны. — Мн.: Галіяфы, 2009. — С. 54. — 200 с. — 300 экз. — ISBN 978-985-6906-13-1.
  8. ↑ Васючэнка, П.В. Першаадкрывальнік з роду Ластаў. Мастацкія адкрыцці Вацлава Ластоўскага // Ад тэксту да хранатопа : артыкулы, эсэ, пятрогліфы / Пад рэд. М. Тычыны. — Мн.: Галіяфы, 2009. — С. 56. — 200 с. — 300 экз. — ISBN 978-985-6906-13-1.
  9. ↑ Березкин Г. С. Лакшин — Мураново. Мирович, Евстигней Афиногенович // Краткая литературная энциклопедия / Гл. ред. А. А. Сурков. — М.: Советская энциклопедия, 1967. — Т. 4. — 860 с.
  10. ↑ Декола Н.. "Белпочта" помнит о юбилеях. Советская Белоруссия (6 жніўня 2003). Праверана 5 лістапада 2015.
  11. ↑ Хадановіч, А.В. Уладзімер Караткевіч і філязофскі камень // ARCHE : Часопіс. — 2006. — В. 41, 42. — № 1, 2. — С. 106. Архівавана з першакрыніцы 7 сакавіка 2015.
  12. ↑ Ненадавец, А.М. Міфалогія ў творчасці Уладзіміра Караткевіча // Маладосць : Часопіс. — 2005. — № 11. — С. 136.
  13. ↑ «Ды@блог. Пра літаратуру». Госць – Уладзімір Кулічэнка. Навуковая фантастыка. Беларусь 3 (11 снежня 2014). Праверана 10 сакавіка 2015.
  14. ↑ Ольга Громыко (руск.). Лаборатория Фантастики. Праверана 10 сакавіка 2015.
  15. ↑ Ника Ракитина — новые книги (руск.). LiveLib.ru. Праверана 10 сакавіка 2015.
  16. ↑ Гуляева, М. Я пишу неформат(руск.) // БелГазета : Газета. — Мн.: 2 ліпеня 2008. — В. 643. — № 22.
  17. ↑ «Вялес» — Васючэнку. Наша Ніва (5 сакавіка 2004). Праверана 10 сакавіка 2015.
  18. ↑ Рублевская, Л.И. Кисть и меч(руск.) // Советская Белоруссия : Газета. — 9 студзеня 2014. — № 4 (24387).
  19. ↑ Порри Гаттер (руск.). Лаборатория Фантастики. Праверана 10 сакавіка 2015.
  20. ↑ Бязлепкіна, А.П.. Раіса Баравікова. “Казкі астранаўта: касмічныя падарожжы беларусаў”. Вясёлка (1 лютага 2012). Праверана 10 сакавіка 2015.
  21. ↑ Жених панны Дануси (руск.). LiveLib.ru. Праверана 10 сакавіка 2015.
  22. ↑ Янкута, Г.В.. Як напісаць гісторыю. Budzma.org (21 лютага 2013). Праверана 10 сакавіка 2015.
  23. ↑ Судья королевского дома (руск.). Лаборатория Фантастики. Праверана 10 сакавіка 2015.
  24. ↑ Обретение прошлого (руск.). LiveLib.ru. Праверана 10 сакавіка 2015.
  25. ↑ Полтора метра недоразумений, или Не будите спящего Дракона! (руск.). Лаборатория Фантастики. Праверана 10 сакавіка 2015.
  26. ↑ Малай, Г. Фэнтэзі: ёсць кантакт! // Літаратура і мастацтва : Газета. — Мн.: СПБ, РВУ «Звязда», 11 ліпеня 2014. — В. 4776. — № 27. — С. 7. Архівавана з першакрыніцы 9 сакавіка 2015.
  27. ↑ Пленники чёрного леса (руск.). Лаборатория Фантастики. Праверана 10 сакавіка 2015.
  28. ↑ Генадзь Аўласенка. Ключ, які нічога не адмыкае. Нашы кнігі. Мастацкая літаратура. Праверана 22 сакавіка 2015.(недаступная спасылка)
  29. ↑ Рублевская, Л.И. Сказки запределья(руск.) // Советская Белоруссия : Газета. — 14 ліпеня 2014. — № 108 (24245).
  30. ↑ Шэін А.. Сем камянёў. Праверана 14 красавіка 2015.
  31. ↑ Дорская А.. Стваральнік курсаў «Моваведа» Аляксей Шэін напісаў фэнтэзі для падлеткаў(недаступная спасылка). СБП (13 сакавіка 2015). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2018. Праверана 22 сакавіка 2015.
  32. ↑ Аляксей Шэін атрымаў міжнародную прэмію за кнігу фэнтэзі. Новы Час (21 чэрвеня 2017). Праверана 22 студзеня 2018.
  33. ↑ Гапееў В. А дзяўчынка малявала караблік... // Літаратура і мастацтва : газ.. — Мн.: СПБ», РВУ «Звязда», 1 снежня 2017. — В. 4951. — № 48. — С. 7. Архівавана з першакрыніцы 6 верасня 2020.
  34. ↑ Рублеўская Л.. Люстэрка для песнi. Советская Белоруссия (22 снежня 2017). Архівавана з першакрыніцы 12 верасня 2020. Праверана 23 снежня 2017.
  35. ↑ Грушэцкі А. Казачная нявеста запрашае ў чароўны свет // Літаратура і мастацтва : газета. — Мн.: СПБ, РВУ «Звязда», 2018. — В. 4956. — № 1. — С. 7. Архівавана з першакрыніцы 6 лютага 2018.
  36. ↑ «Кніга здольных» — пра падлеткаў і для падлетк. Новы Час (6 снежня 2019). Праверана 31 мая 2021.
  37. ↑ Выйшла новая кніга Алега Грушэцкага. Гэта фэнтэзі на аснове беларускага фальклору. Новы Час (4 мая 2021). Архівавана з першакрыніцы 31 мая 2021. Праверана 31 мая 2021.
  38. ↑ „Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Таямнічае каралеўства”. Беларускае Радыё Рацыя (8 чэрвеня 2021). Архівавана з першакрыніцы 8 чэрвеня 2021. Праверана 8 чэрвеня 2021.
  39. ↑ «Сямейная праграма» з Алегам Грушэцкім на YouTube. «Сямейная праграма» // 1 Нацыянальны канал Белрадыё, 15 мая 2021
  40. ↑ Алег Грушэцкі - урывак з рамана «Рыцар Янка і прынцэса Мілана. Таямніче каралеўства». Кніжнае выдавецтва «Рэгістр» (1 снежня 2012). Архівавана з першакрыніцы 14 ліпеня 2022. Праверана 26 ліпеня 2022.
  41. ↑ II Міжнародны форум даследчыкаў беларускай казкі. — Мн.: НАН РБЦДБКМЛ, 2021. — С. 15, 17. — 20 с.
  42. ↑ Кніга «Тэатр шчаслівых дзяцей» Бахарэвіча выдадзена ў адным экзэмпляры і выстаўлена на аўкцыён. Новы Час (21 верасня 2021). Архівавана з першакрыніцы 10 лістапада 2021. Праверана 1 красавіка 2023.
  43. ↑ Кнігу Альгерда Бахарэвіча «Тэатр шчаслівых дзяцей» можна паслухаць у аўдыяфармаце. Будзьма беларусамі! (29 сакавіка 2023). Архівавана з першакрыніцы 29 сакавіка 2023. Праверана 1 красавіка 2023.
  44. ↑ Каралеўству патрэбны героі. Выйшаў з друку працяг дзіцячага беларускага фэнтэзі пра рыцара Янка і каралеўну Мілану. Новы Час (24 чэрвеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 26 чэрвеня 2022. Праверана 26 чэрвеня 2022.
  45. ↑ Героі беларускага фэнтазі вяртаюцца // Наша слова : газета. — Ліда.: ТБМ, 13 ліпеня 2022. — № 28. — С. 11—12.
  46. ↑ Каралеўству патрэбны героі. Выйшаў з друку працяг дзіцячага беларускага фэнтэзі пра рыцара Янка і каралеўну Мілану. Budzma.org (24 чэрвеня 2022). Архівавана з першакрыніцы 26 чэрвеня 2022. Праверана 26 чэрвеня 2022.
  47. ↑ Кніга здольных 2. Нашчадкі агрыяў(недаступная спасылка). НВК “Тэхналогія” (16 лістапада 2022). Архівавана з першакрыніцы 22 мая 2022. Праверана 26 чэрвеня 2022.
  48. ↑ Вольнеры. Прадвесце. kniger.by (16 лістапада 2023). Праверана 16 мая 2023.
  49. ↑ «Казік з Каменнай Горкі і Вядзьмак Схаванага Горада». Выдавецтва «Янушкевіч» анансавала выхад фэнтазі Алеся Кудрыцкага. Будзьма Беларусамі! (15 сакавіка 2023). Архівавана з першакрыніцы 15 сакавіка 2023. Праверана 16 мая 2023.
  50. ↑ Рыцар Янка і каралеўна Мілана. Агонь і лёд // Наша слова : газ.. — Ліда: 20 верасня 2023. — В. 90. — № 38. — С. 3. [{{{archiveurl}}} Архівавана] з першакрыніцы 20 жніўня 2023.
  51. ↑ Илья Бутов «И нет дорог в город тени».
  52. ↑ Издательство "Вече". veche.ru. Праверана 18 снежня 2023.

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Беларускае_фэнтэзі&oldid=4872041"