Кніга Суддзяў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Кніга Суддзі)
Кніга Суддзяў (ספר שופטים)

Самсон пабівае філістымлян аслінай сківіцай. Гравюра Гюстава Дарэ
Раздзел: Гістарычныя кнігі
Мова арыгінала: старажытнаяўрэйская
Мясцовасць: Ізраіль
Папярэдняя (праваслаўе): Кніга Ісуса Навіна
Наступная: Кніга Руф
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Кніга Суддзяў (іўр.: ספר שופטים Сеф́ер Шафтым; лац.: Liber Iudicum; стар.-грэч.: Κριτές) — адна з частак Старога запавету, у якой апісваюцца падзеі двухсотгадовага перыяду гісторыі яўрэйскіх плямён пасля выхада іх з Егіпту (прыблізна 12—11 ст. да н.э.), які папярэднічаў фарміраванню раннефеадальнага рабаўладальніцкага Ізраільска-Іўдзейскага царства.

Паводле біблейскага падання, пасля Майсея і Ісуса Навіна старажытныя яўрэі не мелі пастаянных кіраўнікоў, таму часта падвяргаліся прыгнёту з боку суседніх народаў, зазнавалі шмат бед. Менавіта ў гэты перыяд іх гісторыі наступіла эпоха Суддзяў, якія арганізоўвалі народ на барацьбу са знешнімі ворагамі і ажыццяўлялі ўладкаванне ўнутрыплемяннога правапарадку. Іх улада не мела пастаяннай пераемнасці і не была самадзяржаўнай. Сваім зместам гэта кніга ахоплівае перыяд ад смерці Ісуса Навіна да першасвяшчэнніка Ільі, або да смерці суддзі Самсона. Іўдзейскае паданне называе складальнікам гэтай кнігі Бібліі прарока Самуіла. Мяркуюць, што яна апрацоўвалася на працягу значнага часу і завершана ў 6 ст. да н.э.[1]

Біблія Францыска Скарыны[правіць | правіць зыходнік]

Кніга Суддзяў (1519) была апошнім пражскім выданнем Ф. Скарыны, захавалася ў 9 асобніках. На тытульным аркушы змешчана тэматычная тлумачальная гравюра: «Самсон пресилный расторгал льва на пути». У канцы прадмовы Скарыны паўторана віньетка з выдання кнігі Іова, а на а. 4 — застаўка з прадмовы да кнігі Прытчы Саламона.[2]

Пераклады[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Скарына Ф.: Творы… С. 173.
  2. Скарына Ф.: Творы… С. 174.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]