Карліс Улманіс

Карліс Улманіс
Партыя:	Латышскі сялянскі саюз[d]
Адукацыя:	Універсітэт Небраскі-Лінкальна[d]
Дзейнасць:	палітык, дыпламат
Член у:	Латышскі сялянскі саюз[d] Tautas padome[d]
Нараджэнне:	4 верасня 1877(1877-09-04) Bērze[d], Bērze Parish[d], Добэльскі край, Латвія
Смерць:	20 верасня 1942(1942-09-20) (65 гадоў) Краснаводск, Балканскі велаят[d], Туркменістан
Пахаванне:	Туркменістан
Аўтограф:
Узнагароды:	ордэн Белай зоркі на ланцугу[d]

Карліс Улманіс

Карліс Улманіс (латыш. Kārlis Augusts Vilhelms Ulmanis; 23 жніўня (4 верасня) 1877 — 20 верасня 1942) — латвійскі палітычны і дзяржаўны дзеяч. Прэзідэнт Латвіі ў 1934—1940 гадах.

Вучыўся ў Лейпцыгскім сельскагаспадарчым інстытуце (Германія) і ўніверсітэце Небраскі (ЗША); аграном. У 1913 вярнуўся ў Латвію. У 1917 намеснік камісара Часовага ўрада Ліфляндскай губерні. Адзін з заснавальнікаў і лідараў партыі Латвійскі сялянскі саюз (красавік 1917). У лістападзе 1918 — чэрвені 1921 старшыня Часовага ўрада Латвіі. Прэм'ер-міністр (у 1925—26, 1931, сакавік 1934 — чэрвень 1940) і міністр (у 1926, 1931, 1934—36) замежных спраў Латвіі. У маі 1934 ажыццявіў дзяржаўны пераварот і стаў дыкгатарам, з красавіка 1936 прэзідэнт Латвіі. Падазрона ставіўся да нацыянальна-культурнага жыцця беларусаў Латвіі. У ліпені 1940 ва ўмовах далучэння Латвіі да СССР адхілены ад улады, дэпарціраваны. Памёр у турме г. Краснаводск (Туркменістан).

Літаратура

• Ульманіс // БЭ ў 18 т. Т. 16. Мн., 2003.