Перайсці да зместу

Падлабенскі сельсавет

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Ласоснаўскі сельсавет)
Падлабенскі сельсавет
Каля вёскі Загараны Падлабенскага сельсавета.
Каля вёскі Загараны Падлабенскага сельсавета.
Краіна  Беларусь
Уваходзіць у Гродзенскі раён
Уключае 39 населеных пунктаў
Адміністрацыйны цэнтр Падлабенне
Дата ўтварэння 12 кастрычніка 1940
Насельніцтва (2019) 3 518
Часавы пояс UTC+03:00
Код аўтам. нумароў 4

Падлабе́нскі сельсавет — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Гродзенскага раёна Гродзенскай вобласці. Цэнтр — аграгарадок Падлабенне.

Утвораны 12 кастрычніка 1940 года як Ласоснаўскі сельсавет у складзе Сапоцкінскага раёна Беластоцкай вобласці БССР. Цэнтр — вёска Ласосна. З 20 верасня 1944 года ў Гродзенскай вобласці. 16 ліпеня 1954 года перайменаваны ў Баранавіцкі сельсавет, цэнтр перанесены ў вёску Баранавічы[1]. З 10 сакавіка 1959 года ў Гродзенскім раёне. 15 мая 1963 года да сельсавета далучана тэрыторыя скасаванага Бялянскага сельсавета. 11 лютага 1972 года да сельсавета далучана частка скасаванага Навумавіцкага сельсавета з вёскамі Баля Сольная, Вулькаўцы, Загараны, Міцкевічы, Навумавічы, Падлабенне, Пушкары і Салаўі[2]. У 1985 годзе цэнтр сельсавета перанесены ў вёску Падлабенне. 21 жніўня 1989 года да сельсавета далучана частка скасаванага Каробчыцкага сельсавета (13 населеных пунктаў: вёскі Бакуны, Брузгі, Гневяншчызна, Дубніца, Калбасіно, Каробчыцы, Клачкі, Кулёўцы, Нямейшы, Скамарошкі, Струбка, Чэхаўшчына, Юзафоўка)[3]. 20 верасня 2002 года да сельсавета далучана тэрыторыя скасаванага Раціцкага сельсавета (16 населеных пунктаў: Баяры, Валавічоўцы, Гінавічы, Камісарава, Канюхі, Капланаўцы, Круляўшчына, Кулакоўшчына, Лабна-Агароднікі, Ліхасельцы, Навасёлкі, Перстунь, Польныя Багатыры, Рацічы, Сафіёва, Скрынікі), 6 населеных пунктаў (Гневяншчына, Каробчыцы, Нямейшы, Скамарошкі, Чэхаўшчына, Юзафоўка) перададзены Капцёўскаму сельсавету, 6 населеных пунктаў (Бакуны, Брузгі, Дубніца, Клачкі, Кулёўцы, Струбка) — Адэльскаму сельсавету, сельсавет перайменаваны ў Падлабенскі[4]. 24 красавіка 2008 года ў склад горада Гродна перададзены вёскі Баранавічы, Галавічы, Дзмітрыеўка, Калбасіно, Ласосна, Новікі[5].

Насельніцтва сельсавета паводле перапісу 2009 года — 3939 чалавек[6], з іх 62,0 % — палякі, 27,2 % — беларусы, 7,9 % — рускія, 1,7 % — украінцы[7]; паводле перапісу 2019 года — 3518 чалавек[8].

Зноскі

  1. Указ Президиума Верховного Совета Белорусской ССР от 16 июля 1954 г. Об объединении сельских советов Гродненской области // Сборник законов Белорусской ССР и указов Президиума Верховного Совета Белорусской ССР: 1938—1955 гг. — Мн.: Изд. Президиума Верхов. Совета БССР, 1956. — 347 с.
  2. Рашэнне выканаўчага камітэта Гродзенскага абласнога Савета дэпутатаў працоўных ад 11 лютага 1972 г. // Збор законаў, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў і распараджэнняў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1972, № 8 (1346).
  3. Рашэнне выканкома Гродзенскага абласнога Савета народных дэпутатаў ад 21 жніўня 1989 г. // Збор законаў Беларускай ССР, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1989, № 35 (1985).
  4. Решение Гродненского областного Совета депутатов от 20 сентября 2002 г. № 100 О решении вопросов административно-территориального устройства Гродненского района
  5. Указ Президента Республики Беларусь от 24 апреля 2008 г. № 234 О некоторых вопросах административно-территориального устройства г.Гродно и Гродненского района
  6. Колькасць насельніцтва населеных пунктаў Гродзенскай вобласці Беларусі паводле перапісу 2009 года
  7. Этнічны склад насельніцтва сельсаветаў Беларусі паводле перапісу 2009 года
  8. Колькасць насельніцтва населеных пунктаў Гродзенскай вобласці Беларусі паводле перапісу 2019 года
  • Административно-территориальное устройство БССР: справочник: в 2 т. / Главное архивное управление при Совете Министров БССР, Институт философии и права Академии наук БССР. — Минск: «Беларусь», 1985―1987.
  • Административно-территориальное устройство Республики Беларусь (1981—2010 гг.): справочник. — Минск: БелНИИДАД, 2012. — 172 с.