Луіс Федэрыка Лелуар

З пляцоўкі Вікіпедыя
Jump to navigation Jump to search
Луіс Федэрыка Лелуар
Luis Federico Leloi
Luis Federico Leloir - young.jpg
Дата нараджэння 6 верасня 1906(1906-09-06)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 2 снежня 1987(1987-12-02)[1][2] (81 год)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Род дзейнасці урач, біяхімік, фізік, выкладчык універсітэта, хімік
Навуковая сфера Біяхімія
Месца працы Кембрыджскі ўніверсітэт, Вашынгтонскі ўніверсітэт, Калумбійскі ўніверсітэт
Навуковая ступень доктар медыцыны[d] (1932)
Альма-матар
Навуковы кіраўнік Бернарда Альберта Усай[5]
Вядомы як першы іспанамоўны лаўрэат Нобелеўскай прэміі па хіміі
Член у
Узнагароды і прэміі Нобелеўская прэмія — 1970
Commons-logo.svg Луіс Федэрыка Лелуар на Вікісховішчы

Луіс Федэрыка Лелуар (ісп.: Luis Federico Leloi; 6 верасня 1906, Парыж — 2 снежня 1987, Аргенціна) — аргенцінскі ўрач і біяхімік, першы іспанамоўны лаўрэат Нобелеўскай прэміі па хіміі. Член Нацыянальнай АН ЗША (1960), Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук (1961), Лонданскага каралеўскага таварыства (1972).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Скончыў універсітэт Буэнас-Айрэса (1932). У 1934—1935, 1937—1943 гадах працаваў у Інстытуце фізіялогіі пры гэтым універсітэце (з 1941 прафесар фізіялогіі). У 1936 годзе ў біяхімічнай лабараторыі Кембрыджскага ўніверсітэта. У 1943 пераехаў у ЗША. Працаваў у Вашынгтонскім (1944 г.) і Калумбійскім універсітэтах (1944—1945). У 1946 годзе вярнуўся ў Аргенціну. З 1946 загадчык біяхімічнай лабараторыі Інстытута фізіялогіі.

Асноўныя працы[правіць | правіць зыходнік]

Працы па метабалізму вугляводаў ў жывых клетках, а таксама вугляводных вытворных нуклеатыдаў. Лелуар і яго калегі вывучалі глікапратэіны, паказалі асноўныя шляхі метабалізму галактозы, а таксама шляхі развіцця галактаземіі — прычыны з'яўлення неўспрымальнасці да лактозы. Сумесна з групай супрацоўнікаў вылучыў і вывучыў шматлікія ферменты вугляводнага абмену.

Зноскі

  1. ↑ 1,0 1,1 Luis Federico Leloir // Comité des travaux historiques et scientifiques — 1834. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 Luis Federico Leloir // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
  3. ↑ Luis F. Leloir // Munzinger-Archiv — 1913. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  4. ↑ Лелуар Луис Федерико // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  5. ↑ The Academic Family Tree — 2005.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 NNDB — 2002.
  7. ↑ http://www.pas.va/content/accademia/en/academicians/deceased/leloir.html
  8. ↑ https://twas.org/directory/leloir-luis-f
Лаўрэаты Нобелеўскай прэміі па хіміі ў 1951—1975 гадах

Эдвін Макмілан / Глен Сібарг (1951) • Арчэр Марцін / Рычард Сінг (1952) • Герман Штаўдынгер (1953) • Лайнус Полінг (1954) • Вінсент дзю Віньё (1955) • Сірыл Хіншэлвуд / Мікалай Сямёнаў (1956) • Александэр Тод (1957) • Фрэдэрык Сенгер (1958) • Яраслаў Гейраўскі (1959) • Уілард Лібі (1960) • Мелвін Калвін (1961) • Макс Перуц / Джон Кендру (1962) • Карл Цыглер / Джуліа Ната (1963) • Дораці Ходжкін (1964) • Роберт Вудварт (1965) • Роберт Малікен (1966) • Манфрэд Эйген / Рональд Норыш / Джордж Портэр (1967) • Ларс Онсагер (1968) • Дэрэк Бартан / Од Хасель (1969) • Луіс Лелуар (1970) • Герхард Герцберг (1971) • Крысціян Анфінсен / Станфард Мур / Уільям Стайн (1972) • Эрнст Фішэр / Джэфры Уілкінсан (1973) • Пол Флоры (1974) • Джон Корнфарт / Уладзімір Прэлаг (1975)

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Луіс_Федэрыка_Лелуар&oldid=3489555"