Фрэйзер Стодарт

Фрэйзер Стодарт
Дата нараджэння	24 мая 1942(1942-05-24) (77 гадоў)
Месца нараджэння	Эдынбург, Шатландыя, Вялікабрытанія
Грамадзянства	ЗША
Род дзейнасці	хімік
Навуковая сфера	хімія
Месца працы	Каліфарнійскі ўніверсітэт у Лос-Анджэлесе Шэфілдскі ўніверсітэт[d] Паўночна-Заходні ўніверсітэт Бірмінгемскі ўніверсітэт
Навуковая ступень	доктар філасофіі
Альма-матар	Эдынбургскі ўніверсітэт
Навуковы кіраўнік	Эдмунд Хірст[d]
Член у	Леапальдзіна[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук[d] Нацыянальная акадэмія навук ЗША Эдынбургскае каралеўскае таварыства[d] Нідэрландская каралеўская акадэмія навук Лонданскае каралеўскае таварыства
Узнагароды і прэміі	Albert Einstein World Award of Science[d] (2007) King Faisal International Prize in Science[d] (2007) Нобелеўская прэмія па хіміі (2016) медаль Дэві[d] (2008) член Лонданскага каралеўскага таварыства (1994) Fellow of the Royal Society of Chemistry[d] член Каралеўскага таварыства Эдынбурга[d] Arthur C. Cope Award[d] (2008) ISNSCE Nanoscience Prize[d] (2010) Прэмія стагоддзя[d] (2014) Q58550377? член Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук[d]
Сайт	stoddart.northwestern.edu
Fraser Stoddart на Вікісховішчы

Крышталічная структура ратаксану.

Крышталічная структура катэнану.

Крышталічная структура малекулярных кольцаў Барамэа.

Сэр Джэймс Фрэ́йзер Сто́дарт (англ.: Sir James Fraser Stoddart; нар. 24 мая 1942 у Эдынбургу) — шатландскі хімік, які працуе ў Паўночназаходнім універсітэце ў ЗША. Працуе ў галіне супрамалекулярнай хіміі і нанатэхналогій. Распрацаваў высокаэфектыўныя сінтэзы механічна заблакаваных малекулярных архітэктур, такія як малекулярныя кольцы Барамэа, катэнаны і ратаксаны з выкарыстаннем працэсаў малекулярнага распазнавання і малекулярнай самаарганізацыі. Паказаў, што гэтыя тапалогіі могуць выкарыстоўвацца ў якасці малекулярных перамыкачоў і маторных малекул. Ягоная група нават ужывала гэтыя структуру для вырабу нанаэлектронных прыладаў і нанаэлектрамеханічных сістэм. За свае намаганні атрымаў шмат узнагарод, у тым ліку міжнародную прэмію караля Фейсала ў навуцы 2007 года. У 2016 годзе стаў лаўрэатам Нобелеўскай прэміі разам з Жанам-П'ерам Саважам і Бернардам Ферынгам за распрацоўку і сінтэз малекулярных машын.