Адыгейская мова
| Адыгейская мова | |
| Саманазва: |
Адыгабзэ |
|---|---|
| Краіны: |
Расія, Турцыя, Іарданія, Сірыя, Ізраіль, Македонія, Ірак, Саудаўская Аравія |
| Рэгіёны: |
У Расіі: Адыгея, Краснадарскі край |
| Афіцыйны статус: | |
| Агульная колькасць носьбітаў: |
у Расіі 117,5 тыс. (2010)[1] |
| Класіфікацыя | |
| Катэгорыя: | |
|
Паўночнакаўказская надсям'я (неагульнапрызнаная) |
|
| Пісьменнасць: | |
| Моўныя коды | |
| ISO 639-1: |
— |
| ISO 639-2: |
ady |
| ISO 639-3: |
ady |
| Гл. таксама: Праект:Лінгвістыка | |
Адыгейская мова (ніжнечаркеская, заходнеадыгская, кяхская) — мова адыгейцаў, уваходзіць у абхаза-адыгскую (заходне-каўказскую) сям'ю моў. У Расіі распаўсюджаная ў Адыгеі і ў Лазарэўскім і Туапсінскім раёнах Краснадарскага краю Расіі; акрамя таго, значная частка носбітаў пражывае ў Турцыі і краінах Блізкага Усходу. Колькасць носбітаў адыгейскай мовы ў Расіі - 117.489 чалавек (2010). Мае 4 дыялекты: абадзэхскі (на тэрыторыі Расіі ў цяперашні час практычна вымер, але працягвае выкарыстоўвацца ў адыгейскай дыяспары), бжэдугскі, цеміргоеўскі, шапсугскі. Літаратурная адыгейская мова склалася і развіваецца на аснове цеміргоеўскага дыялекту.
Зноскі
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
|
||||||||||||||
