Адыгейская мова
Адыгейская мова | |
Саманазва: | Адыгабзэ |
---|---|
Краіны: | Расія (РФ) і іншыя |
Рэгіёны: | Адыгея, Краснадарскі край, таксама Заходняя Азія |
Афіцыйны статус: | Шаблон:Сцяг Адыгеі Адыгея |
Агульная колькасць носьбітаў: | у Расіі 117,5 тыс. (2010) |
Класіфікацыя | |
Катэгорыя: | Мовы Еўразіі |
Паўночнакаўказская надсям'я (неагульнапрызнаная) |
|
Пісьменнасць: | кірыліца (Адыгейская пісьменнасць) |
Моўныя коды | |
ISO 639-1: | — |
ISO 639-2: | ady |
ISO 639-3: | ady |
Адыгейская мова (ніжнечаркеская, заходнеадыгская, кяхская) — мова адыгейцаў, уваходзіць у абхаза-адыгскую (заходне-каўказскую) сям'ю моў. У РФ распаўсюджаная ў Адыгеі і ў Лазарэўскім (Сочы) і Туапсінскім раёнах Краснадарскага краю; акрамя таго, значная частка носбітаў пражывае ў Турцыі і краінах Блізкага Усходу. Колькасць носбітаў адыгейскай мовы ў Расіі - 117.489 чалавек (2010)[1].
Мае 4 дыялекты: абадзэхскі (на тэрыторыі Расіі ў цяперашні час практычна вымер, але працягвае выкарыстоўвацца ў адыгейскай дыяспары), бжэдугскі, цеміргоеўскі, шапсугскі. Літаратурная адыгейская мова склалася і развіваецца на аснове цеміргоеўскага дыялекту.
Распаўсюджанасць[правіць | правіць зыходнік]
Адыгейцы ў Рэспбліцы Адыгеі | Адыгейская (у Адыгеі) і кабардзінская
Абхазская |
- Заходняя Азія: Турцыя, Іарданія, Сірыя, Ірак, Ізраіль, Саудаўская Аравія
- Паўночная Македонія
Сучасна адыгейская мова мае афіцыйны статус у Рэспубліцы Адыгея (Канстытуцыя Рэспублікі Адыгея, артыкул 5).
Сродкі масавай інформацыі[правіць | правіць зыходнік]
- Газета «Голас адыга»
Зноскі
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Адыгейская мова на Мінскім фестывалі моў
|