Янот-паласкун у Беларусі

Янот-паласкун для Беларусі — інтрадукаваны від сысуноў, прадстаўнік беларускай фаўны янотавых.

Гісторыя

У Беларусь 52 асобіны ўпершыню завезлі з Азербайджана ў 1954 годзе і выпусцілі ў Прыпяцкім запаведніку (Снядзінскае лясніцтва). У 1958 годзе 37 янотаў выпусцілі ў былым Давыд-Гарадоцкім раёне Брэсцкай вобласці і 38 у Прыпяцкім запаведніку (Азяранскае лясніцтва). Звяркі паспяхова прыжыліся і да 1965 года іх колькасць дасягнула 1,5 тыс. асобін, што дало магчымасць у 1969—1970 гадах дазволіць іх здабычу.

З часам колькасць значна скарацілася і яноты амаль не рэгістраваліся. У 1996 годзе біёлагі выявілі яго прысутнасць у заказніку Нізоўе Случы.

Сучасная папуляцыя

Фактычна янот-паласкун захаваўся толькі як біялагічны від, які не мае прамысловага значэння. Аднак, раён распаўсюджання пашырыўся на ўсю пойму Прыпяці. Разам з тым, А. А. Саварын не выключае магчымасці, што янот-паласкун усё ж знік з терыяфаўны Беларусі.

Утрыманне ў няволі

Яноты-паласкуны ўтрымліваюцца ў Віцебскім, Гродзенскім, Жлобінскім і Мінскім заапарках і Магілёўскім заасадзе.

Біялогія

У Беларусі найбольш прыдатнымі для янотаў аказаліся дубова-грабавыя і мяшаныя лясы ў басейне р. Прыпяць з наяўнасцю старых дупляных дрэў, а таксама, пойменных азёр, нізінных і пераходных балот, меліярацыйных канаў, дзе звяркам лягчэй знаходзіць корм.

Від пластычны, з вялікімі магчымасцямі да адаптацыі да антрапагеннага ландшафту.

Літаратура

• Фоменков А. Н. «Енот-полоскун»/ Звери: Популярный энциклопедический справочник (Животный мир Беларуси). Минск, 2003. С.117—120
• Сержанин И. Н. «Млекопитающие Белоруссии». Издание 2-е. Минск, 1961. — 321 с.
• Савицкий Б. П. Кучмель С. В., Бурко Л. Д. «Млекопитающие Беларуси». Минск, 2005. — 319 с.
• Саварин А. А. «О причине исчезновения енота-полоскуна (Procyon lotor L., 1758) в Белорусском Полесье (патофизиологический аспект)» / Современные проблемы природопользования, охотоведения и звероводства. Киров, 2007. С. 365—366