Ласка ў Беларусі

Ласка для Беларусі — абарыгенны від сысуноў, самы маленькі прадстаўнік сямейства Куніцавыя (Mustelidae).

Сучасная папуляцыя[правіць | правіць зыходнік]

Шырока распаўсюджаная на тэрыторыі Беларусі. Яна маецца ва ўсіх раёнах рэспублікі. Звычайны, месцамі шматлікі від^[1].

Паводле ацэнак, шчыльнасць іх насельніцтва ва ўмовах Беларусі звычайна вар’іруе ў межах ад некалькіх асобін на 1 км² да 5-10 на 1 га ў найбольш экалагічна ёмістых месцах^[1].

Біялогія[правіць | правіць зыходнік]

У Беларусі пашыраны падвід ласка сярэдняруская (Mustela nivalis nivalis)^[2]

Ласка засяляе любыя біятопы як натуральныя, так і антрапагеннага паходжання, але заўсёды тыя, дзе маюцца мышападобныя грызуны^[1]. Сустракаецца паўсюль — у палях, лясах, на лугах, балотах, па берагах рэк і азёр. Засяляе галоўным чынам лясныя комплексы (саспелыя шырокалісцевыя або ялова-лісцяныя лясы з багатым падлескам), а таксама фрагментаваныя лясы, пералескі, узлескі, хмызнякі, ускраіны палёў і лугоў, сустракаецца на асушаных тарфяніках, паблізу паселішчаў чалавека, у сціртах саломы, у адрынах, на збожжавых таках і ў іншых месцах, збытных мышападобнымі грызунамі — асноўным кормам. Не любіць сяліцца ў лясах з мёртвым покрывам выключна з-за іх малакормнасці^[1].

Ахова[правіць | правіць зыходнік]

З 1970-х гадоў промысел забаронены^[2].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ЛАСКА (Mustela nivalis) (руск.)
↑ ^а ^б Э. Р. Самусенка. Ласка // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 3. Катэнарыя — Недайка / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1984. — 588 с., іл. — 10 000 экз.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Гайдук В. Е. «Ласка»/ Звери: Популярный энциклопедический справочник (Животный мир Беларуси). Минск, 2003. С.178-180
Сидорович В. Е. «Норки, выдра, ласка и другие куньи» Минск, 1995. −191с.
Гричик В. В., Бурко Л. Д. «Животный мир Беларуси. Позвоночные : учеб. пособие» Минск, 2013. −399 с.
Сержанин И. Н. «Млекопитающие Белоруссии». Издание 2-е. Минск, 1961. −321с.
Савицкий Б. П. Кучмель С. В., Бурко Л. Д. «Млекопитающие Беларуси». Минск, 2005. −319с.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Ресурсы охотничьей фауны Архівавана 8 кастрычніка 2020. (руск.)

[КЛМ-1] а ^б ^в ^г ЛАСКА (Mustela nivalis) (руск.)

[ЭПБ-2] а ^б Э. Р. Самусенка. Ласка // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 3. Катэнарыя — Недайка / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1984. — 588 с., іл. — 10 000 экз.

[1]

[2]