(90) Антыёпа
(90) Антыёпа — падвойны астэроід галоўнага пояса, які належыць да цёмнага спектральнага класа C. Ён быў адкрыты 1 кастрычніка 1866 года нямецкім астраномам Робертам Лютэрам у Дзюсельдорфскай абсерваторыі і названы ў гонар персанажа старажытнагрэчаскай міфалогіі, аднак чыё менавіта імя яму прысвоена, дакладна невядома, паколькі яно мае падвойнае значэнне ў міфалогіі старажытных грэкаў: астэроід мог атрымаць назву ў гонар Антыёпы з Беотыі (паводле розных крыніц — дачкі Ніктэя ці Асопа), або ў гонар Антыёпы-амазонкі — дачкі Арэса[6].
Падвойны астэроід[правіць | правіць зыходнік]
Адкрыццё другога кампанента[правіць | правіць зыходнік]
Да 2000 года Антыёпа лічылася адзіночным астэроідам, дыяметрам каля 120 км[7]. 10 жніўня 2000 года групай астраномаў, якія працуюць у абсерваторыі Кек на Гавайскіх астравах, з выкарыстаннем адаптыўнай оптыкі быў выяўлены другі кампанент, які ў наш час мае абазначэнне S/2000 (90) 1[8]. Астэроіды са спадарожнікамі адкрывалі і раней, аднак у папярэдніх выпадках памеры спадарожніка былі значна менш асноўнага кампанента. Дыяметр спадарожніка Антыёпы апынуўся супастаўным з дыяметрам астэроіда, таму Антыёпа лічыцца першым[6][7] адкрытым падвойным астэроідам. Цікаўна, што яшчэ ў 1997 годзе аналіз крывы бляску Антыёпы паказаў класічную затменно-бінарную форму, якую варта чакаць ад двух кампанентаў аднолькавага памеру, назіраных з рабра арбіты, хоць аўтары працы і не падалі такое тлумачэнне[9].
Арбітальныя характарыстыкі сістэмы[правіць | правіць зыходнік]
Кампаненты сістэмы звяртаюцца вакол агульнага цэнтра мас на адлегласці 171 ± 1 км[1]. Аналіз крывы бляску, праведзены ў 2001 годзе, паказвае, што вярчальныя перыяды абаіх целаў супадаюць з перыядам абароту, што з’яўляецца характэрным для сінхроннага вярчэння[10]. Плоскасць вярчэння сістэмы нахілена на 63,7° у адносінах да плоскасці экліптыкі Сонечнай сістэмы[1].
Фізічныя характарыстыкі сістэмы[правіць | правіць зыходнік]
Астэроід адносіцца да сямейства Феміды. Як і большасць астэроідаў гэтага сямейства, Антыёпа (і, верагодна, яе кампаньён) мае цёмную, вугляродзаўзятую паверхня, і класіфікуецца як астэроід класа C. Нізкая шчыльнасць сістэмы паказвае на значную сітаватасць (больш 30 %). Гэта дазваляе выказаць здагадку, што Антыёпа сфарміравалася з абломкаў больш ранніх сутыкненняў астэроідаў ці іншых нябесных целаў. Іншая гіпотэза мяркуе, што абодва кампанента сістэмы з’яўляюцца абломкамі аднаго бацькоўскага цела, разбуранага з прычыны сутыкнення з іншым нябесным целам на вельмі высокай хуткасці[7]. Кампаненты сістэмы маюць падобныя памеры: сярэдні дыяметр Антыёпы складае 87,8 км, яе спадарожніка — 83,8 км[1]. Даследаванні асаблівасцяў крывы бляску астэроіда, праведзеныя расійскімі навукоўцамі Пулкаўскай абсерваторыі і Інстытутам сонечна-зямной фізікі ў Іркуцку, адзначаюць моцную залежнасць бляску ад фазавага вугла, што можа гаварыць пра вельмі пляскатую форму кампанентаў[11].
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ а б в г д Asteroids with Satellites by Wm. Robert Johnston . Архівавана з першакрыніцы 19 сакавіка 2012. Праверана 21.09.2009. (англ.)
- ↑ а б в Агульныя даныя сістэмы (абодвух кампанентаў)
- ↑ Descamps, P. і інш. (2007). "Figure of the double Asteroid 90 Antiope from adaptive optics and lightcurve observations". Icarus. 187: 482–499. (англ.)
- ↑ Supplemental IRAS Minor Planet Survey (англ.)
- ↑ PDS spectral class data (англ.)
- ↑ а б Lutz D. Schmadel, International Astronomical Union. Dictionary of Minor Planet Names. — 5-th Edition. — Berlin Heidelberg New-York: Springer-Verlag, 2003. — P. 23. — ISBN 3-540-00238-3.
- ↑ а б в Asteroids Do Have Satellites (PDF). 2002. pp. 289–312.
{{cite book}}
: Невядомы параметр|book=
ігнараваны (даведка) (англ.) - ↑ IAUC 7503: 2000dp; Sats OF MINOR PLANETS(недаступная спасылка — гісторыя ). Праверана 21.09.2009. (англ.)
- ↑ Hansen, A. T.; Arentoft, T.; Lang, K. (1997). "The Rotational Period of 90 Antiope" (PDF). The Minor Planet Bulletin. 24: 17.
{{cite journal}}
: Папярэджанні CS1: розныя назвы: authors list (link) (англ.) - ↑ IAUC 7757: (90); 1987A(недаступная спасылка — гісторыя ). Праверана 21.09.2009. (англ.)
- ↑ І. А. Верашчагіна, Д. Л. Горшанов, А. В. Девяткин, П. Г. Папушев (2009). "Некаторыя асаблівасці крывых бляску астэроідаў (39) Летыцыя, (87) Сільвія, (90) Антыёпа і 2006 VV2". Астранамічны веснік. 43: 305–314.
{{cite journal}}
: Папярэджанні CS1: розныя назвы: authors list (link)(недаступная спасылка)