Узброенае паўстанне ў Мелільі (1936)
| Узброенае паўстанне ў Мелільі | |||
|---|---|---|---|
| Асноўны канфлікт: Грамадзянская вайна ў Іспаніі | |||
 | |||
| Дата | 17 ліпеня 1936 года | ||
| Месца | Мелілья | ||
| Вынік | перамога паўстанцаў | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Камандуючыя | |||
|
|||
| Страты | |||
|
|||
Узброенае паўстанне ў Мелільі (ісп.: Sublevación militar en Melilla) — частка падзей ліпеньскага путчу 1936 года ў Іспаніі, калі мяцежныя вайскоўцы ўзялі пад кантроль горад Мелілья, іспанскі анклаў у Марока.
Сітуацыя[правіць | правіць зыходнік]
Адной з асноўных мэтаў паўстання 1936 года быў захоп Іспанскага Марока. Тут размяшчалася так званая «Афрыканская армія», якая з’яўлялася галоўнай ударнай сілай іспанскай рэспубліканскай арміі. У яе склад уваходзілі і рэгулярныя падраздзяленні з метраполіі, і Замежны легіён, і мясцовыя мараканскія найміты (рэгуларэс). Большасць афіцэраў арміі знаходзіліся ў апазіцыі ўраду, падтрымаўшы змову супраць Мадрыда. Толькі жменька з іх, такія як генерал Мануэль Рамералес, галоўнакамандуючы іспанскай арміяй у Марока, генерал Гомес Марата і Вярхоўны камісар Пласіда Альварэс Буя, засталіся вернымі Рэспубліцы[1]. Іспанскія рабочыя ў Марока, якія таксама былі лаяльнымі да ўладаў, не мелі зброі і былі ізаляваны ад мараканскага насельніцтва[2].
Ход падзей[правіць | правіць зыходнік]
Мяцеж у Мелільі пачаўся 17 ліпеня. Першай справай паўстанцы арыштавалі генэрала Рамералеса[3] і захапілі радыёстанцыю[1]. Многія воінскія часці падтрымалі бунт. Захапіўшы ключавыя аб’екты, мяцежнікі задушылі прыхільнікаў урада ў рабочых кварталах. Рамералес[4] і ўсе, хто супраціўляўся паўстанню, былі расстраляны[5]. Генерал Марата, які, знаходзячыся не ў Мелільі, тэрмінова прыбыў у горад на самалёце, быў арыштаваны змоўшчыкамі, як толькі прызямліўся[6].
Адзін з галоўных, нароўні з Франсіска Франка, лідараў путчу Эміліа Мола загадаў «ліквідаваць левыя элементы, камуністаў, анархістаў, членаў прафсаюзаў і г.д.»[7]. У той жа дзень, калі пачалося паўстанне, былі арыштаваны ўсе члены прафсаюзаў, левых партый, масонскіх ложаў і ўсе, хто, як вядома, галасаваў за «Народны фронт» на парламенцкіх выбарах[5]. У першую ноч мяцежныя вайскоўцы-нацыяналісты пакаралі смерцю 189 мірных жыхароў і салдат[8]. 20 ліпеня ў Мелільі яны адкрылі свой першы канцлагер[9].
Наступствы[правіць | правіць зыходнік]
Да 18 ліпеня нацыяналісты захапілі ўсё Іспанскае Марока і здушылаі супраціўленне праціўніка. У той жа дзень Франсіска Франка пачаў паўстанне на Канарскіх астравах[10].
Зноскі
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Beevor, A. (2006). The Battle for Spain. London: Penguin. ISBN 9780143037651.
- Jackson, G. (1967). The Spanish Republic and the Civil War. Princeton University Press. ISBN 9780691007571.
- Thomas, H. (2001). The Spanish Civil War. New York: Modern Library. ISBN 9780375755156.