Перайсці да зместу

Філасофія

Правіць спасылкі
З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Філасофія
Выява
Кім названа Піфагор
Прадмет вывучэння умова[d], з’ява[d], рэальнасць і веды
Код WordLift data.thenextweb.com/tnw/…
Stack Exchange site URL philosophy.stackexchange.com
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Платон і Арыстоцель

Філасо́фія (грэч. φιλοσοφία, любоў да мудрасці) — асаблівая форма пазнання свету, якая выпрацоўвае сістэму ведаў пра фундаментальныя прынцыпы і асновы быцця, сутнасць чалавека і яго адносіны да прыроды, грамадства і духоўнага жыцця ва ўсіх яго асноўных праяўленнях. Дазваляе стварыць гранічна абагульненую карціну рэчаіснасці, ролі і месца ў ёй чалавека з яго разнастайнымі патрэбнасцямі, інтарэсамі, ідэаламі, каштрўнаснымі арыентацыямі.

У адрозненні ад іншых навук філасофія не мае дакладна акрэсленага прадмету вывучэння, а, дакладней, у розных галінах і гістарычных эпохах развіцця яе, гэты прадмет мог вызначацца па-рознаму. Агульна філасофію можна ахарактарызаваць як спробу крытычна-рацыянальнай самаправеркі мыслення, як метадычную рэфлексію. Спроба акрэсліць тэрмін «філасофія» ужо сама па сабе з’яўляецца прадметам вывучэння філасофіі.

Пачатак філасофскага мышлення ў VI стагоддзі да н.э. вызначае непасрэдны пачатак еўрапейскай гуманітарнай гісторыі.

Гісторыя слова «філасофія»

[правіць | правіць зыходнік]

Слова «філасофія», якое складаецца з грэчаскіх слоў φίλος «любіць» і σοφία «мудрасць, веды», даслоўна азначае «любоў да мудрасці» або «любоў да ведаў», бо сафія ужывалі спачатку ў сэнсе валодання рознымі тэхнічнымі або майстэрскімі навыкамі. Дзеяслоў «філасафаваць» упершыню выкарыстаны Герадотам (I, 30, 2) пры апісанні прагі ведаў Салона. Пэўных пацверджанняў, што тэрмін philosophos ужываў ужо Геракліт (фрагмент 35 DK), няма. У Антычнасці лічылі, што паняцце «філасофія» ўпершыню было выкарыстана Піфагорам Самоскім, таму што дзякуючы платоніку Гераклеідэсу Понтыкусу да нас дайшло апавяданне, дзе Піфагор сказаў, што толькі Бог валодае сапраўднай софіяй, а чалавек можа толькі імкнуцца да яе. Ужо тут пад софіяй разумеліся метафізічныя веды. Дасканаласць гэтых косных і фрагментарна перададзеных звестак Гераклеідэса ставіцца даследчыкамі пад сумнеў. Толькі ў Платона паняцці філасофія і філасафаваць з’яўляюцца менавіта ў тым сэнсе, які меў на ўвазе Гераклеідэс, асабліва ў дыялогу Платона Фаідрас (278d), дзе канстатуецца, што філасафаванне і сапраўднае валоданне мудрасцю, — дзве ўзаемавыключныя справы, таму што апошняе належыць толькі Богу.

Першпачаткова тэрмін «філасофія» датычыўся традыцыі мышлення, якая адносілася выключна да антычнай Грэцыі. Сёння слова «філасофія» ахоплівае таксама і азіяцкую традыцыю мышлення (усходнюю філасофію), і рэлігійныя светапогляды. Акрамя таго, тэрмін «філасофія» з нядаўняга часу пачаў актыўна ўжывацца ў эканамічным жаргоне ў тэхніцы як сінонім стратэгіі альбо агульнага канцэпту (філасофія прадпрымальніцтва, філасофія дызайну).

Што такое філасофія?

[правіць | правіць зыходнік]
Філасофія як «каралева навук» — Фрагмент з Hortus deliciarum Геррада фон Ландсберга (12-е ст.)

Спроба даць адказ на пытанне што такое філасофія — ужо само па сабе філасофскае пытанне і аб’ект вывучэння філасофіі. Агульнапрынятае, дакладнае і ўніверсальнае фармуляванне філасофіі немагчыма. Таксама немагчыма і фармуляванне філасофіі, з якім мог бы пагадзіцца кожны філосаф, таму што кожны, хто філасафуе, — стварае свой асабісты погляд на рэчаіснасць. І таму колькасць адказаў на пытанне, што такое філасофія, амаль што адпавядае колькасці існуючых філосафаў.

Першыя філосафы, якія сябе так называлі, — Платон і Сакрат — разумелі філасофію як альтэрнатыву да міфічнай рэлігіі і яе парадку. У працэсе філасафавання чалавек стварае сваё асабістае разуменне свету і наваколля, тым чынам эмансыпуючыся ад набажнасці сусвету і суявер’яў.

Сегментацыя філасофіі

[правіць | правіць зыходнік]
Класічны падзел філасофіі на прадметы, дапоўнены сучаснымі часткамі

Далейшая канкрэтызацыя вызначэння філасофіі пераходзіць да апісання яе розных аддзелаў[1]. Філасофія падзяляецца па двух асноўных вымярэннях: па прадметам вывучэння і па «тыпах», гэта значыць па розным школам і канцэпцыям.

Першае вымярэнне вылучае вобласці прымянення філасофіі. Зразумела, правесці такі падзел можна па-рознаму[2]. Адной з найбольш буйных такіх сегментацый з’яўляецца падзел філасофіі на метафізіку (пытанні быцця, існавання), эпістэмалогію (пытанні пазнання) і аксіялогію (пытанні каштоўнасцей і маралі)[3]. Інакш, у больш класічным варыянце, акрамя трох галін, пералічаных вышэй, у асобныя прадметы вылучаюцца таксама логіка (удасканаленне рацыянальнага філасофскага апарата) і гісторыя філасофіі (крытычны аналіз філасофскіх канцэпцый мінулага)[1]. Да Арыстоцелю ўзыходзіць падзел філасофіі на тэарэтычную, практычную і паэтычную (творчую).

Другое вымярэнне вылучае розныя філасофскія школы і метадалогіі. Найбольш буйным такім падзелам з’яўляецца, напрыклад, вылучэнне ў асобны сегмент ўсёй заходняй філасофіі, гэта значыць сукупнасці антычнай філасофіі і ўсіх філасофскіх школ і напрамкаў, якія ўзніклі ў Заходняй Еўропе і ў ЗША, уключаючы, напрыклад, нямецкую класічную філасофію, французскую філасофію і інш. Гістарычна, з прычыны моўных і прасторавых бар’ераў, розныя філасофскія школы аказваліся лакалізаванымі ўнутры канкрэтных краін і народаў, як, напрыклад, старажытнагрэчаская філасофія, кітайская філасофія ці нямецкая філасофія. Пачынаючы з XVII стагоддзя з паступовым развіццём глабалізацыі нацыянальныя і геаграфічныя адрозненні сталі гуляць меншую ролю, і розныя філасофскія плыні, становячыся інтэрнацыянальнымі, сталі атрымліваць назвы, якія не прывязаныя да геаграфіі і да культуры, як, напрыклад, марксізм, экзістэнцыялізм, і іншыя. Разам з гэтым на сённяшні дзень захоўваюцца некаторыя культурна-моўныя адрозненні, якія фарміруюць розныя філасофскія кірункі. Адным з найважнейшых такіх падзелаў з’яўляецца падзел сучаснай філасофіі на кантынентальную філасофію, якая ўключае ў сябе галоўным чынам працы французскіх і нямецкіх сучасных філосафаў, і аналітычную філасофію, якая пераважна развіваецца ў англамоўных краінах[4].

Пачынаючы з антычнасці, філасофія атрымлівае ўніверсальнае значэнне асаблівага жыццёвага шляху, прыналежнасць да розных філасофскіх школ патрабуе ад адэптаў прыхільнасці розным жыццёвым стылям[5].

Функцыі філасофіі

[правіць | правіць зыходнік]

Сярод асноўных функцый філасофіі вылучаюць светапоглядную, гнасеалагічную і метадалагічную, г.зн. філасофія выступае ў ролі сістэмы агульных уяўленняў чалавека пра свет і сваё месца ў ім (светапогляд), тэорыі пазнання (гнасеалогія), вучэння пра метады (метадалогія).

Філасофскія канцэпцыі

[правіць | правіць зыходнік]

Адрозненні ў філасофскіх канцэпцыях, што складваюцца ў залежнасці ад інтарэсаў індывідаў і сацыяльных груп, пераважна звязаны з суадносінамі чалавека і навакольнага свету, суб’екта і аб’екта, свядомасці і быцця. У сувязі з гэтым узніклі розныя варыянты матэрыялізму і ідэалізму, а таксама такія процілеглыя падыходы да рэчаіснасці як дыялектыка і метафізіка, рацыяналізм і эмпірызм, натуралізм і спірытуалізм, дэтэрмінізм і індэтэрмінізм.

Галіны філасофскіх ведаў

[правіць | правіць зыходнік]

На працягу стагоддзяў з філасофіі выкрышталізаваліся і ўдасканаліліся метады і дысцыпліны іншых асобных навук, якія па сённяшні дзень існуюць, не губляючы сваёй актуальнасці.

Унутры філасофіі традыцыйна адрозніваюць адносна самастойныя галіны філасофскіх ведаў: анталогію, гнасеалогію, логіку (навуку аб паслядоўным і дакладным мышленні) і дыялектыку. Да філасофска-светапоглядных дысцыплін адносяць этыку (навука аб маралі), эстэтыку, аксіяпогію, філасофію гісторыі, філасофію культуры, гісторыю філасофіі, сацыяльную філасофію, філасофію палітыкі, філасофію права, філасофію навукі, філасофію рэлігіі і інш.

Філасофія таксама дала жыццё такім навукам: тэорыя пазнання, тэорыя навукі, якія займаюцца вывучэннем магчымасцяў пашырэння і ўдасканалення ведаў увогуле альбо па асобных галінах навуковых ведаў.

Прадмет вывучэння

[правіць | правіць зыходнік]

Логіка

[правіць | правіць зыходнік]

Паколькі філасофія складаецца з рацыянальных разважанняў, логіка з’яўляецца першасным атрыбутам філасофіі. Для аналізу розных філасофскіх канцэпцый, для іх супастаўлення адзін з адным неабходна правядзенне крытычнага аналізу розных філасофскіх сцвярджэнняў і тэорый. У сувязі з тым, што чалавечае мысленне фармуліруецца тэкстава, логіка цесна звязана з аналізам тэкстаў і моў. Логіка фармалізуе тэкставае разважанне і вызначае яго формы, якія прымальныя для аналізу. Першым крокам да лагічнай фармалізацыі развагі паслужыла выяўленне сілагізмах, ці разваг выгляду:

(1) усе жывёлы смяротныя; (2) слон — гэта жывёла; такім чынам (3) слон смяротны.

Карэктнае выкарыстанне сілагізмаў адкрывае дарогу для доказных разважанняў у філасофіі, у матэматыцы, у натуральных навуках або для фармалізацыі дэдуктыўнага мыслення[6].

Пры ўсёй сваёй уяўнай прастаце вылучэнне сілагізмах з звычайнай чалавечай прамовы адбылося не адразу і не ўсюды. Вылучэнню сілагізмаў як спосабу доказы спрыяла спалучэнне філасофіі і матэматыкі, распаўсюджанае ў Старажытнай Грэцыі. Першы фармальны выклад паняцця сілагізмаў і найпростай лагічнай сістэмы было зроблена Арыстоцелем. Логіка Арыстоцеля заставалася нязменнай дзве тысячы гадоў, да пачатку XX стагоддзя, калі даследаванні ў матэматыцы і аналітычнай філасофіі адкрылі дарогу для развіцця логікі. Была фармалізаваная «логіка першага парадку» ці «логіка прэдыкатаў», якая да гэтага моманту добра вывучана. Аднак, як аказалася, для паўнавартаснага аналізу філасофскай аргументацыі, а тым больш натуральнай чалавечай прамовы патрабуецца прымяненне мадальнай логікі і логік больш высокіх парадкаў, у прыватнасці логікі другога парадку. Акрамя гэтага ўзаемасувязь фармальнага сімвалічнага мовы і натуральнай гаворкі даследуюць лагічная семантыка і семіётыка. Гэтыя дысцыпліны ў сукупнасці з мадальнай логікай больш высокіх парадкаў працягваюць заставацца вобласцю актыўных міждысцыплінарных даследаванняў. Сучасная логіка складаецца з нетрывіяльных, глыбока матэматычных канцэпцый, якія вывучаюцца філосафамі, матэматыкамі, лінгвістамі, а ў апошні час яшчэ і праграмістамі і спецыялістамі ў галіне тэорыі рашэнняў і штучнага інтэлекту. Логіка, такім чынам, з’яўляецца як адной з самых старажытных, так і адной з самых сучасных дысцыплін[7][8][9].

Тэарэтычная філасофія

[правіць | правіць зыходнік]

Метафізіка

[правіць | правіць зыходнік]

Метафізіка ўяўляе сабой самы абстрактны раздзел філасофіі, які вывучае найбольш фундаментальныя, г. зв. «вечныя» пытанні, звязаныя з рэальнасцю. Сярод гэтых фундаментальных пытанняў у асобны клас вылучаюцца пытанні, звязаныя з быццём, і гэтая частка метафізікі называецца «анталогія». Да пытанняў быцця ў першую чаргу адносяцца такія: «Што ў рэчаіснасці існуе?», «Што азначае існаванне?», «Што робіць існаванне магчымым?». Больш прыкладныя пытанні быцця ўключаюць у сябе: «Чаму існуе свет?», «Існуе толькі адзін свет?», «Што такое прастора?», «Што такое час?» і інш. Хоць паняцці анталогія і метафізіка часам выкарыстоўваюцца як сінонімы, існуюць класы метафізічных пытанняў, якія не звязаны з быццём напрамую. Да такіх праблемах ставяцца пытанні ўзаемаадносіны паміж цэлым і часткамі, пытанні ўзаемасувязі паміж прычынамі і следствамі, пытанні, звязаныя са свабодай волі і інш. Такія пытанні хутчэй адносяцца да метафізікі, але звычайна не да анталогіі[10][11].

Нярэдка філасофская сістэма будуецца вакол пэўнага догмату, які яна спрабуе рацыяналізаваць. Напрыклад, у рамках хрысціянскай філасофіі, ісламскай філасофіі прадпрымаліся спробы даказаць існаванне Бога. Раздзел анталогіі, які імкнецца такім чынам рацыяналізаваць рэлігію называецца рацыянальнай або натуральнай тэалогіяй. Аналагічна, рацыянальнай псіхалогіяй называецца частка анталогіі, якая выбудоўваецца вакол пераканання ў існаванні душы асобна ад матэрыяльнага свету. У больш агульным выпадку, рацыяналізацыя любой касмалогіі, называецца «рацыянальнай касмалогіяй»[10][12].

Шэраг філасофскіх плыняў у ХХ стагоддзі паставілі пад сумнеў неабходнасць заняткі чыстай метафізікай. Напрыклад, з пункту гледжання пазітывістаў, у асаблівасці лагічных пазітывістаў, а таксама з пункту гледжання многіх прадстаўнікоў натуральных навук вывучаць мае сэнс толькі тыя пытанні, для якіх выконваецца крытэрый верыфікацыі. Большасць «вечных пытанняў» такім крытэры ня задавальняе, і, такім чынам, у чыстым выглядзе іх разгляд бессэнсоўна. З іншага боку, постструктуралістаў, якія маюць прама супрацьлеглыя ўяўленні аб навуцы і верыфікацыі, таксама крытыкуюць асэнсаванасць метафізікі, працягваючы традыцыю Хайдэгера і Ніцшэ, лічачы і метафізіку, і філасофію цалкам, і натуральныя навукі толькі «часовай аберацыі заходняй свядомасці»[13][14][15].

Такі моцны роскід пазіцый крытыкаў пакідае метафізіцы шырокае прастору для манеўру, і ў цэлым на працягу апошніх ста гадоў цікавасць да метафізікі нарастае[13][14]. Метафізічныя даследаванні ідуць ўнутры розных абласцей філасофіі, напрыклад, ўнутры філасофіі навукі, філасофіі мовы, філасофіі культуры. Сучасная метафізіка ўяўляе сабой высокаспецыялізаваную дысцыпліну, у якой з выкарыстаннем логікі высокіх парадкаў адбываюцца спробы аддзялення ад «вечных» пытанняў якіх-небудзь вырашальных частак[10][11].

Філасофія прыроды і тэорыя пазнання

[правіць | правіць зыходнік]

Тэарэтычная філасофія ўключае ў сябе пазнанне прыроды і пазнанне самога пазнання. Да першай катэгорыі традыцыйна адносіцца натурфіласофія, аднак, значная яе частка ў XVII—XVIII стст. з канцэптуалізацыі навуковага метаду вылучылася з філасофіі ў натуральныя навукі — фізіку, хімію, астраномію, біялогію. Тым не менш, частка прыроды, звязанай з прыродай самога чалавека, па-ранейшаму застаецца ў рамках філасофскіх даследаванняў, так як яснай парадыгмы падыходу да гэтых пытанняў у цяперашні час не існуе. Таму філасофія свядомасці, філасофія мовы і семіётыка ў якасці дысцыплін філасофіі працягваюць пошук разумення працэсаў, якія адбываюцца ў чалавечым мозгу і звязаных з чалавечым мысленнем, якое, галоўным чынам, выказвае сябе з дапамогай натуральных моў[16][17].

Другая катэгорыя раздзелаў тэарэтычнай філасофіі вывучае сам працэс пазнання. Галоўнай вобласцю філасофіі, якая задаецца пытаннем «Як мы што-небудзь ведаем?» і «Ці сапраўды мы гэта ведаем?», З’яўляецца эпістэмалогія (часам яшчэ якая завецца «гнасеалогія»). У цяперашні час яе асноўным раздзелам, сканцэнтраваць асноўныя даследчую дзейнасць, з’яўляецца філасофія навукі, якая аналізуе практыку навуковага метаду і спрабуе адказаць на пытанні «Як менавіта працуе навуковы метад?», «Ці можна фармалізаваць навуковы метад?», «Ці сапраўды працуе навуковы метад?»[18]. Асноўныя палажэнні філасофіі навукі ў рамках кантынентальнай філасофіі ў сапраўдны момант моцна адрозніваюцца з аналагічнымі палажэннямі ў рамках аналітычнай філасофіі. Філасофія навукі, у сваю чаргу, падзяляецца на філасофію матэматыкі, філасофію фізікі, філасофію біялогіі, філасофію эканомікі і інш.[19]

Яшчэ адным важным аспектам вывучэння самога працэсу пазнання з’яўляецца вывучэнне самой філасофіі. Адным з адрозненняў філасофіі ад тыповай навукі з’яўляецца магчымасць выхаду ў мета-пазіцыю ў адносінах да сябе ж. Дысцыпліна метафіласофіі вывучае саму філасофію з боку, найважнейшай і больш распрацаванай дысцыплінай такога роду з’яўляецца метаэтыка, якая займае іншую пазіцыю адносна этыкі[20].

Гісторыя філасофіі

[правіць | правіць зыходнік]

Першыя філасофска-рэлігійныя вучэнні ўзніклі ў Індыі (веданта, джайнізм, будызм і інш.), Кітаі (канфуцыянства, маізм, легізм, даасізм) і Старажытнай Грэцыі (VII—VI ст. да н.э.). Філасофія прыйшла на змену поглядам, для якіх быў характэрны антрапамарфізм.

Гісторыя заходняй філасофіі бярэ свой адлік ў 6 стагоддзі да нашай эры ў антычнай Грэцыі і працягваецца да сённяшняга часу. Вызначаецца яна тым, што на працягу стагоддзяў знаходзіліся, абгрунтоўваліся і абмяркоўваліся ўсё новыя адказы на фундаментальныя філасофскія пытанні. Тлумачыцца гэта часткова тым, што змяняліся патрэбы адпаведнага духа эпохі, а часткова — няспынным далейшым развіццём іншых навук. «Прагрэсу» у сэнсе канчатковага абвяржэння альбо абгрунтавання і доказу асобных меркаванняй і вучэнняў філасофія з пункту гледжання большасці філосафаў практычна не здзяйсняе:

«Філасофскае мышленне таксама не мае характару працэса развіцця. Мы безумоўна далей за Гіпакрата, але мы ледзьве далей чым Платон.» — Карл Ясперс[21]

Антычная дыялектыка стала гістарычна першай формай дыялектыкі (Геракліт). Стройную сістэму навукова-філасофскіх ведаў стварылі Дэмакрыт, Сакрат, Эпікур, Платон, Арыстоцель.

Філосаф Альфрэд Норс Вайтхэд характэрызуе гісторыю еўрапейскай філасофіі пачынаючы з Арыстоцеля як амаль што выключнае «двукоссе да Платона».[22] Паколькі філасофскія ідэі і паняцці не састарваюцца з цягам часу, вывучэнне сваёй ўласнай гісторыі мае для філасофіі адметна большае значэнне чым для ўсіх астатніх навук — яе мінуўшчына адначасова заўсёды з’яўляецца і яе сучаснасцю.

Рафаэль, «Афінская школа» (1510-11), Фрэска ў Stanza della Segnatura (Ватыкан). Dargestellt sind u. a. Зенон Кітыёнскі, Эпікур, Аверрас, Піфагор, Алкібіад, Ксенафон, Сакрат, Геракліт, Платон, Арыстоцель, Дыяген, Еўклід, Заратустра і Пталемей. (Фантастычны партрэт)

Пазней у рэчышчы перыпатэтызму развівалі свае вучэнні прадстаўнікі сярэдневяковай арабскай філасофіі Кіндзі, Фарабі, Ібн Сіна, Ібн Рушд. Філасофія еўрапейскага сярэдневякоўя развівалася пераважна ў рэчышчы хрысціянскай культуры (патрыстыка, схаластыка, Фама Аквінскі, І. Дунс Скот, У. Окам). У эпоху Адраджэння адбыўся сінтэз хрысціянскай філасофіі з антычнай філасофскай традыцыяй (Г. Галілей, Мікалай Кузанскі, Дж. Бруна, М. дэ Мантэнь). Разнастайнасцю светапоглядных пазіцый і кірункаў адзначана філасофія новага часу і Асветніцтва (Ф. Бэкан, Т. Гобс, Р. Дэкарт, Б. Спіноза, Дж. Лок, Дж. Берклі, Д. Юм, Г. Лейбніц). Метады рацыянальнага пазнання як фактара разумнай арганізацыі грамадства паклалі ў аснову прадстаўнікі класічнай нямецкай філасофіі (І. Кант, І. Г. Фіхтэ, Ф. В. Шэлінг, Г. Гегель). Ідэалізм Гегеля і рэлігію крытыкаваў Л. Феербах, які паўплываў на фарміраванне філасофскіх поглядаў К. Маркса і Ф. Энгельса (гл. марксізм). У Расіі ў XVIII — пач. XX ст. развіваліся матэрыялістычная філасофія рэвалюцыйных дэмакратаў, філасофскія канцэпцыі славянафілаў і заходнікаў, рэлігійна-этычныя і гістарыясофскія погляды Ф. Дастаеўскага і Л. Талстога. Гэтая тэндэнцыя сінтэзавала філасофію ўсеадзінства У. Салаўёва, з якой бяруць пачатак вучэнні прадстаўнікоў рускай рэлігійнай філасофіі (С. Булгакаў, С. Франк, М. Лоскі, П. Фларэнскі, М. Бярдзяеў). Ідэя ўнутранаг адзінства чалавека і космасу пакладзена ў аснову філасофіі рускага касмізму (М. Фёдараў, У. Вярнадскі). У Заходняй Еўропе ў 1-й пал. XIX ст. пачаўся пераход ад класічных форм філасофіі да некласічных (вульгарны матэрыялізм, пазітывізм, неакантыянства, прагматызм, філасофія жыцця, махізм).

На ідэалістычную філасофію XX ст. паўплывалі фенаменалогія, філасофская антрапалогія. Важную ролю ў развіцці сучаснай фармальнай логікі і семіётыкі адыгралі прадстаўнікі неапазітывізму. Уплывовымі кірункамі філасофскай думкі сталі персаналізм, экзістэнцыялізм, неатамізм, філасофская герменеўтыка (Г. Гадамер, П. Рыкёр), структуралізм, крытычны рацыяналізм.

Філасофія і грамадства

[правіць | правіць зыходнік]

У штодзённым жыцці стаўленне да філосафаў і да філасофіі не заўсёды пазітыўна, а разуменне прадмета філасофіі ўтрымлівае мноства ілжывых уяўленняў[23]. Напрыклад, слова «філасофстваваць» у беларускай мове мае выяўленае негатыўнае адценне: «мудрона і беспадстаўна разважаць». Разам з гэтым ўплыў філасофіі на грамадства цяжка пераацаніць[24].

З аднаго боку, вывучэнне філасофіі аказвае спрыяльны ўплыў на чалавека, спрыяе фарміраванню арыентацыі на ісціну і дабрыню. Веданне філасофіі ратуе чалавека ад «вузкіх рамак звычайнага мыслення», дапамагае знайсці агульную мову з іншымі людзьмі[25]. Па некаторых паказчыках вывучэнне філасофіі развівае мысленне лепш за ўсіх астатніх прадметаў. Напрыклад, даследаванне вядомага англійскага часопіса «The Economist» паказала, што студэнты-бакалаўры, якія сканчаюць менавіта філасофскія факультэты, лідзіруюць па сярэдніх балах на стандартных уступных тэстах для спецыялізаваных вышэйшых медыцынскіх школ, школ права і бізнес-школ[26].

З іншага боку, філасофія аказвае вялікі ўплыў на чалавечае грамадства. Напрыклад, філасофскія канцэпцыі Канфуцыя і Лаа-цзы на тысячагоддзі прадвызначылі развіццё Кітая. Войны і рэвалюцыі пачынаюцца не з зброі, а з філасофіі. Напрыклад, распаўсюджванне філасофіі марксізму прывяло да рэвалюцыі ў Расіі ў 1917 годзе, філасофія французскага асветніцтва прывяла да Вялікай французскай рэвалюцыі і на гэтай жа філасофіі былі заснаваныя Злучаныя Штаты Амерыкі. У цяперашні час каляровыя рэвалюцыі, паводле многіх ацэнак, фундаваныя Джорджам Сорасам, з’яўляюцца прамым працягам філасофіі Карла Попера — настаўніка Сораса ў Лонданскай школе эканомікі. Гэтая філасофія выкладзена ў вядомай кнізе Попера «Адкрытае грамадства і яго ворагі». Невыпадкова, напрыклад, Ніцшэ вызначыў філосафа як «…дзіўнае выбуховае рэчыва, перад якім усё знаходзіцца ў небяспецы», а амерыканскі філосаф Ральф Эмерсан заўважыў: «Сцеражыцеся, калі вялікі Бог выпускае непрыкаяны мысляра на планету. У такім выпадку ўсё знаходзіцца ў небяспецы».

У гонар філасофіі быў названы астэроід (227) Філасофія, адкрыты 12 жніўня 1882 года французскімі астраномамі Полем і Праспером Анры.

Гл. таксама

[правіць | правіць зыходнік]

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ а б Audi 2006.
  2. ↑ Moore, Bruder 2005, pp. 10–11.
  3. ↑ Oxford 2005, p. 702.
  4. ↑ Moore, Bruder 2005, pp. 159–160.
  5. ↑ http://magazines.russ.ru/nlo/2001/49/ross.html
  6. ↑ Moore, Bruder 2005, pp. 70–71.
  7. ↑ Oxford 2005, pp. 536–537.
  8. ↑ Priest 2000, pp. xi–xii, 94–101.
  9. ↑ Бочаров 2010.
  10. ↑ а б в Inwagen 2008.
  11. ↑ а б Oxford 2005, p. 590.
  12. ↑ Oxford 2005, pp. 593–597.
  13. ↑ а б Oxford 2005, p. 593.
  14. ↑ а б Доброхотов 2010.
  15. ↑ Kritzman 2006, p. 93.
  16. ↑ Moore, Bruder 2005, p. 10.
  17. ↑ Росенко 1999, § 3.
  18. ↑ Oxford 2005, pp. 260–265.
  19. ↑ Oxford 2005, p. 990.
  20. ↑ Oxford 2005, pp. 589, 986.
  21. ↑ Карл Ясперс, Уводзіны ў філасофію (1950)
  22. ↑ Альфрэд Н. Вайтхэд, Працэс і рэальнасць (1929), С. 91
  23. ↑ Moore, Bruder 2005, pp. 5–7.
  24. ↑ Moore, Bruder 2005, p. 1.
  25. ↑ Алексеев, Панин 2005, Глава I, §1.
  26. ↑ Moore, Bruder 2005, pp. 12–13.

Літаратура

[правіць | правіць зыходнік]
  • Дубянецкі С., Марозаў В. Філасофія // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 16. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0263-6 (т. 16).
  • Алексеев П. В., Панин А. В. Философия. — 3-е издание. — Москва: Проспект, 2005. — 604 с. — 5 000 экз. — ISBN 5-482-00002-8.
  • Бочаров В. А. Логика // В. С. Стёпин Новая философская энциклопедия : в 4 т. — Москва: Мысль, 2010. — ISBN 978-5-244-01115-9.
  • Доброхотов А. Л. Метафизика // В. С. Стёпин Новая философская энциклопедия : в 4 т. — Москва: Мысль, 2010. — ISBN 978-5-244-01115-9.
  • Росенко М. Н. Предмет философии. Антропоцентризм как мировоззренческий и методологический принцип современной философии. // = Солонин Ю. Н. и др. Основы современной философии. — Санкт-Петербург: Лань, 1999. — С. 3—19. — ISBN 5-8114-0100-0.
  • Эрш Ж. Філасофскае задуменне: Гісторыя заходняе філасофіі / Пер. з фр. — Мн., 1996.
  • Robert Audi Philosophy // Donald M. Borchert Encyclopedia of Philosophy. — Thomson & Gale, 2006. — Т. 7. — С. 325—337. — ISBN 0-02-865787-X.
  • Peter van Inwagen What is Metaphysics // Metaphysics. The big questions. — Blackwell Publishing, 2008. — С. 1—13. — ISBN 978-1-4051-2585-7.
  • Brooke Noel Moore, Kenneth Bruder. Philosophy. The Power of Ideas. — 6th edition. — Mc Graw Hill, 2005. — 600 с. — ISBN 0-07-287603-4.
  • The Columbia History of Twentieth-Century French Thought / Lawrence D. Kritzman, Brian J. Reilly. — New York: Columbia University Press, 2006. — 788 с. — ISBN 978-0-231-10791-4.
  • The Oxford companion to philosophy / Ted Honderich. — New Edition. — Oxford University Press, 2005. — 1060 с. — ISBN 0–19–926479–1.
  • Graham Priest. Logic. A Very Short Introduction. — Oxford University Press, 2000. — 128 с. — ISBN 0-19-568262-9.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Філасофія&oldid=4730199"