Перайсці да зместу

Антон Канстанцінавіч Пуціла

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Пуціла.
Футбол
Антон Пуціла
Агульная інфармацыя
Поўнае імя Антон Канстанцінавіч Пуціла
Мянушка Пуця
Нарадзіўся 23 чэрвеня 1987(1987-06-23) (37 гадоў)
Грамадзянства  Беларусь
Рост 180 см
Вага 74 кг
Пазіцыя паўабаронца
Клубная кар’ера[* 1]
2003 Беларусь РВАР (Мінск) 13 (2)
2004—2010 Беларусь Дынама (Мінск) 89 (11)
2008 →  Германія Гамбург 3 (0)
2010—2013 Германія Фрайбург 46 (0)
2013—2014 Расія Волга (Ніжні Ноўгарад) 37 (2)
2014—2015 Расія Тарпеда (Масква) 20 (4)
2015—2017 Турцыя Газіянтэпспор 31 (2)
2017—2018 Турцыя Анкарагюджу 34 (4)
2019—2021 Турцыя Алтай (Ізмір) 47 (5)
2021—2023 Беларусь Дынама (Мінск) 52 (6)
Нацыянальная зборная[* 2]
2003—2004 Беларусь Беларусь (да 17) 6 (3)
2004—2006 Беларусь Беларусь (да 19) 7 (0)
2007—2009 Беларусь Беларусь (да 21) 11 (1)
2008—2019 Беларусь Беларусь 56 (6)
  1. ↑ Колькасць гульняў і галоў за прафесійны клуб лічыцца толькі для розных ліг нацыянальных чэмпіянатаў, адкарэктавана станам на 27 лютага 2024.
  2. ↑ Колькасць гульняў і галоў за нацыянальную зборную ў афіцыйных матчах, адкарэктавана станам на 29 сакавіка 2019

Анто́н Канстанці́навіч Пуці́ла (нар. 23 чэрвеня 1987, Орша, БССР) — беларускі футбаліст, паўабаронца. Ігрок нацыянальнай зборнай Беларусі (2008—2019).

Клубная кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]

Выхаванец аршанскай ДЮСШ, мінскага РВАР. Прафесійную кар’еру пачаў у мінскім «Дынама» ў 2004 годзе: выступаў за дубль і дэбютаваў у Вышэйшай лізе. У 2005 годзе па ходу сезона ўвайшоў у асноўны склад каманды.

«Гамбург»

[правіць | правіць зыходнік]

У лістападзе-снежні 2007 года Пуціла тры тыдні знаходзіўся на праглядзе ў «Гамбургу», трэніраваўся і ўдзельнічаў у спарынгах з аматарскай і другой камандай клуба, а з асновай правёў некалькі трэніровак. У выніку было вырашана, што Антон будзе выступаць за нямецкі клуб на правах арэнды да канца 2008 года з правам выкупу[1]. Дэбют за «Гамбург» у Бундэслізе адбыўся 10 студзеня 2008 года ў хатнім матчы супраць «Бохума», дзе Антон выйшаў на замену на 81-й хвіліне. За год у чэмпіянаце Германіі ён выходзіў на поле ўсяго 3 разы. Да заканчэння тэрміну арэнды ў «Гамбургу», дзе на Пуцілу больш не разлічвалі, у лістападзе ён пабываў на праглядзе ў маскоўскім «Лакаматыве», але да канкрэтных прапаноў справа не дайшла. У міжсезонне Антон вярнуўся назад у «Дынама», якому належаў па кантракце яшчэ на працягу 2 гадоў.

«Дынама»

[правіць | правіць зыходнік]

Пасля вяртання з арэнды стаў адным з лідараў дынамаўцаў. У якасці трывалага іграка асновы дапамог мінскаму клубу заваяваць срэбраныя медалі чэмпіянату 2009.

У чэрвені 2010 года прадметную цікавасць да іграка стаў праяўляць нямецкі «Фрайбург»[2]. З-за магчымага пераходу здарыўся канфлікт з кіраўніцтвам «Дынама», якое дамаўлялася з нямецкім клубам аб умовах пераходу. У выніку, Антон разам з таварышам па камандзе Сяргеем Кісляком на некаторы час быў адпраўлены ў дубль, прапусціў некаторыя матчы дынамаўцаў у Лізе Еўропы. Неўзабаве вярнуўся ў асноўную каманду, а 5 жніўня 2010 года стаў героем матча супраць «Макабі», калі забіў два галы і адзначыўся галявой перадачай, што дазволіла мінчанам прайсці ў наступны раўнд Лігі Еўропы[3].

«Фрайбург»

[правіць | правіць зыходнік]

У жніўні 2010 года Пуціла перайшоў у «Фрайбург», за які ў дэбютным сезоне 2010/11 у чэмпіянаце правёў 25 матчаў і вызначыўся двума галявымі перадачамі. У сезоне 2011/12 згуляў у 19 матчах каманды і аддаў адну галявую перадачу. У пачатку сезона 2012/13 адмовіўся падаўжаць кантракт з клубам, у выніку амаль не гуляў да 17 лютага 2013 года, калі скасаваў кантракт па ўзаемнай згодзе бакоў.

«Волга»

[правіць | правіць зыходнік]

19 лютага 2013 года падпісаў кантракт з ніжагародскай «Волгай» (да канца чэрвеня [4] з опцыяй далейшага падаўжэння)[5][6]. 24 жніўня 2013 года забіў пераможны гол у браму «Церака», адзін з найлепшых у чэмпіянаце Расіі 2013/14[7][8].

Пасля вылету «Волгі» з расійскай Прэм’ер-лігі ў маі 2014 года разарваў кантракт з ніжагародскім клубам[9]. Улетку 2014 года падтрымліваў форму разам з «Мінскам»[10], чакаючы прапаноў ад іншых клубаў.

«Тарпеда»

[правіць | правіць зыходнік]

1 верасня 2014 года падпісаў кантракт з маскоўскім «Тарпеда»[11], якое вярнулася ў Прэм’ер-лігу. У «Тарпеда» стаў трывалым іграком асновы. Са снежня 2014 года па сакавік 2015 года не гуляў з-за траўмы, пазней вярнуўся ў асноўны склад, аднак не здолеў выратаваць маскоўскі клуб ад вылету з элітнага дывізіёна. У чэрвені 2015 года стала вядома, што Пуціла можа пакінуць «Тарпеда»[12]. Ужо неўзабаве трэніраваўся з футбольным клубам «Мінск»[13].

«Газіянтэпспор»

[правіць | правіць зыходнік]

14 ліпеня 2015 года Пуціла падпісаў двухгадовы кантракт з турэцкім «Газіянтэпспорам»[14]. Спачатку трывала гуляў у аснове турэцкай каманды, аднак у пачатку 2017 года новым галоўным трэнерам «Газіянтэпспора» стаў Бюлент Уйгун, які не разлічваў на Пуцілу. У выніку, у лютым 2017 года Пуціла быў выключаны з заяўкі на чэмпіянат Турцыі, і неўзабаве кантракт паўабаронцы з клубам па пагадненні бакоў быў разарваны[15].

«Анкарагюджу»

[правіць | правіць зыходнік]

Улетку 2017 года падтрымліваў форму разам з мінскім «Тарпеда». У жніўні 2017 года стала вядома, што Пуціла працягне кар’еру ў клубе другога дывізіёна Турцыі «Анкарагюджу»[16]. Па выніках сезона 2017/18 дапамог «Анкарагюджу» вярнуцца ў Суперлігу. У маі 2018 года паведамлялася, што Пуціла можа перайсці ў турэцкія клубы «Алтай» і «Эрзурумспор», аднак у выніку ён падпісаў новы двухгадовы кантракт са сталічным клубам[17]. У снежні 2018 года пакінуў «Анкарагюджу»[18].

«Алтай»

[правіць | правіць зыходнік]

У студзені 2019 года падпісаў кантракт на 1,5 гады з клубам «Алтай» з Ізміра[19]. Трывала гуляў асноўным складзе каманды, у чэрвені 2020 года падоўжыў кантракт з «Алтаем»[20]. У сезоне 2020/21 стаў радзей з’яўляцца на полі. У студзені 2021 года разарваў пагадненне з турэцкім клубам[21].

Вяртанне ў «Дынама»

[правіць | правіць зыходнік]

У студзені 2021 года вярнуўся ў мінскае «Дынама»[22]. З цягам часу замацаваўся ў стартавым складзе і стаў адным з асноўных ігракоў каманды. У снежні 2021 года падоўжыў кантракт з дынамаўцамі[23].

У лютым 2024 года абвясціў пра завяршэнне прафесійнай кар’еры[24].

Міжнародная кар’ера

[правіць | правіць зыходнік]

Удзельнік моладзевага чэмпіянату Еўропы 2009 у Швецыі.

У нацыянальнай зборнай Беларусі дэбютаваў 4 лютага 2008 года на XVI міжнародным турніры нацыянальных зборных на Мальце ў матчы са зборнай Арменіі (1:2). Першы мяч забіў у браму зборнай Арменіі ў таварыскім матчы 3 сакавіка 2010 года ў турэцкай Антальі (3:1). 27 мая 2010 года ў таварыскім матчы ў аўстрыйскім Філаху з Гандурасам (2:2) двойчы паразіў браму саперніка.

З 2015 года перастаў выклікацца ў зборную галоўным трэнерам Аляксандрам Хацкевічам. У кастрычніку 2018 года пасля трохгадовага перапынку зноў быў запрошаны ў склад нацыянальнай каманды, ужо пад кіраўніцтва Ігара Крывушэнкі.

Палітычныя погляды

[правіць | правіць зыходнік]

Падпісаў адкрыты ліст спартыўных дзеячаў краіны, якія выступаюць за дзеючую ўладу Беларусі пасля жорсткіх падаўленняў народных пратэстаў у 2020 годзе[25][26].

Дасягненні

[правіць | правіць зыходнік]
  • Беларусь 01Чэмпіён Чэмпіён Беларусі (2): 2004, 2023
  • Беларусь 02Сярэбраны прызёр Срэбраны прызёр чэмпіянату Беларусі (3): 2005, 2006, 2009
  • Беларусь 03Бронзавы прызёр Бронзавы прызёр чэмпіянату Беларусі: 2021
  • Беларусь У спісе 22 найлепшых футбалістаў чэмпіянату Беларусі: 2021

Крыніцы

[правіць | правіць зыходнік]
  1. ↑ «Динамо» подтвердило, что Путило будет выступать за «Гамбург» на правах аренды (руск.). gazetaby.com.
  2. ↑ Антон Путило переходит во “Фрайбург” (руск.). champ.by (21 чэрвеня 2010). Праверана 16 лютага 2024.
  3. ↑ Минское «Динамо» благодаря двум голам и пасу Антона Путило выиграло 3:1 у «Маккаби» и вышло в следующий раунд (руск.)(недаступная спасылка). goals.by.
  4. ↑ Наша надежда. Антон Путило: время забивать (руск.)(недаступная спасылка). pressball.by (5 чэрвеня 2013). Архівавана з першакрыніцы 7 кастрычніка 2013.
  5. ↑ Путило - в "Волге" (руск.). Афіцыйны сайт ніжагародскай «Волгі» (19 лютага 2013). Праверана 16 лютага 2024.
  6. ↑ Антон Путило: Сделал правильный выбор (руск.)(недаступная спасылка). Афіцыйны сайт ніжагародскай «Волгі» (28 лютага 2013). Архівавана з першакрыніцы 21 мая 2014.
  7. ↑ Волга НН 1-0 Терек (Гол Путило) (руск.). youtube.com (24 жніўня 2013). Праверана 16 лютага 2024.
  8. ↑ Шедевр от Антона Путило! (руск.). youtube.com (24 жніўня 2013). Праверана 16 лютага 2024.
  9. ↑ Антон Путило расторг контракт с «Волгой» (руск.). football.by (21 мая 2014). Праверана 16 лютага 2024.
  10. ↑ Путило тренируется с «Минском» (руск.). by.tribuna.com.
  11. ↑ «Торпедо» подтвердило переходы Путило, Билялетдинова и Угу Виейра (руск.). by.tribuna.com.
  12. ↑ В контракте Путило значится пункт о досрочном расторжении соглашения в одностороннем порядке в случае вылета «Торпедо» из премьер-лиги (руск.). by.tribuna.com.
  13. ↑ Путило и Тигорев тренируются с «Минском» (руск.). by.tribuna.com.
  14. ↑ "Газиантепспор" официально подтвердил подписание Антона Путило (ФОТО) (руск.). football.by (14 ліпеня 2015). Праверана 16 лютага 2024.
  15. ↑ Антон Путило расторг контракт с "Газиантепспором" и получил статус свободного агента (руск.). football.by (3 сакавіка 2017). Праверана 16 лютага 2024.
  16. ↑ Антон Путило продолжит карьеру в турецком "Анкарагюджю" (руск.). football.by (14 жніўня 2017). Праверана 16 лютага 2024.
  17. ↑ Антон Путило подписал двухлетний контракт с "Анкарагюджю" (руск.). football.by (2 чэрвеня 2018). Праверана 16 лютага 2024.
  18. ↑ Антон Путило покинул "Анкарагюджю" (руск.). football.by (31 снежня 2018). Праверана 16 лютага 2024.
  19. ↑ Антон Путило стал игроком "Алтая" (руск.). football.by (4 студзеня 2019). Праверана 16 лютага 2024.
  20. ↑ Белорусский хавбек Антон Путило продлил контракт с Алтаем до 2022 года (руск.)(недаступная спасылка). sportarena.by.
  21. ↑ Антон Путило покинул "Алтай" (руск.). football.by (3 студзеня 2021). Праверана 16 лютага 2024.
  22. ↑ Минское "Динамо" объявило о подписании Антона Путило (руск.). football.by (31 студзеня 2021). Праверана 16 лютага 2024.
  23. ↑ Путило продлил контракт с минским "Динамо" (руск.). football.by (20 снежня 2021). Праверана 16 лютага 2024.
  24. ↑ Антон Путило объявил о завершении карьеры игрока (руск.). football.by (23 лютага 2024). Праверана 27 лютага 2024.
  25. ↑ Стало известно, кто подписал открытое письмо спортсменов, выступающих за власть (руск.)(недаступная спасылка) (24 лістапада 2020). Архівавана з першакрыніцы 24 лістапада 2020. Праверана 24 лістапада 2020.
  26. ↑ Подписи. Праверана 8 снежня 2020.

Спасылкі

[правіць | правіць зыходнік]
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Антон_Канстанцінавіч_Пуціла&oldid=4917073"