Асабістая унія

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
(Пасля перасылкі з Персанальная унія)

Асабі́стая у́нія — палітычнае аб’яднанне двух і болей самастойных дзяржаў пад кіраўніцтвам аднаго галавы, то-бок, калі адна асоба становіцца галавой кожнай з дзяржаў-членаў саюза.

Паўнамоцтвы[правіць | правіць зыходнік]

Галава саюза надзяляецца толькі тымі паўнамоцтвамі, якія адпавядаюць (за рэдкімі выключэннямі) паўнамоцтвам галоў асобных дзяржаў. Такі тып саюза не федэрацыя, якая на міжнародным узроўні выступае адзінай дзяржавай.

Краіны, якія ўваходзяць у асабістую унію, фармальна цалкам незалежныя адна ад адной; тэарэтычна адна дзяржава уніі можа абвясціць вайну іншай, калі адпаведныя паўнамоцтвы мае непадкантрольны галаве орган (напрыклад, парламент).

Персанальныя уніі могуць узнікаць з розных прычын, ад амаль выпадковых, калі, напрыклад, прынцэса ў шлюбе з манархам адной дзяржавы, становіцца ўладарнай каралевай іншай дзяржавы, а іх агульнае дзіця спадкуе сталец абедзвюх дзяржаў, да фактычнага далучэння дзяржаў, напрыклад, калі персанальныя уніі ствараліся каб прадухіліць мяцяжы. Такія саюзы могуць быць абгрунтаваны відавочным зацвярджэннем аб’яднання дзвюх дзяржаў у канстытуцыях, або не мець законных падстаў, і тады могуць лёгка распадацца з прычыны розных правіл атрымання пераходу месца галавы дзяржавы.

Як галовы дзяржаў-рэспублік абіраюцца ўсеагульным грамадзянскім галасаваннем, або парламентам, асабістыя уніі практычна цалкам феномен манархій. Найбольш яскравы прыклад шматлікіх асабістых уній у XXI ст. — Брытанская Садружнасць нацый, але і ў гэтым выпадку саюзы маюць хутчэй сімвалічнае і намінальнае значэнне.

Прыклады асабістых уній[правіць | правіць зыходнік]

Сучасныя[правіць | правіць зыходнік]

Колішнія[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Александр Владимирович Пыжиков. Административно-территориальное устройство России. История и современность. — Olma Media Group, 2003. — 317 с. — ISBN 9785224043866.
  2. http://www.allpravo.ru/library/doc101p/instrum105/item802.html Архівавана 7 красавіка 2014. Таганцев Н. С. Уголовное право (Общая часть). Часть 1. По изданию 1902 года. Allpravo.ru. — 2003.