(944) Ідальга
944 Ідальга | |
|---|---|
 | |
| Адкрыццё | |
| Першаадкрывальнік | Вальтэр Баадэ |
| Месца выяўлення | Гамбургская абсерваторыя[1] |
| Дата выяўлення | 31 кастрычніка 1920 |
| Эпанім | Miguel Hidalgo y Costilla[d] |
| Альтэрнатыўныя абазначэнні | 1920 HZ |
| Катэгорыя | Кентаўры |
| Арбітальныя характарыстыкі[2] | |
|
|
|
| Эксцэнтрысітэт (e) | 0,659 |
| Вялікая паўвось (a) |
859,589 млн км (5,746 а.а.) |
| Перыгелій (q) |
293,12 млн км (1,959 а.а.) |
| Афелій (Q) |
1,42606 млрд км (9,533 а.а.) |
| Перыяд абарачэння (P) | 5 030,914 сут (13,774 г) |
| Сярэдняя арбітальная скорасць | 10,936 км/с |
| Схіленне (i) | 42,520° |
| Даўгата ўзыходнага вузла (Ω) | 21,566° |
| Аргумент перыгелія (ω) | 56,673° |
| Сярэдняя анамалія (M) | 100,836° |
| Фізічныя характарыстыкі | |
| Дыяметр | 38 км |
| Маса | ? кг |
| Шчыльнасць | ? г/см³ |
| Паскарэнне свабоднага падзення на паверхні | ? м/с² |
| 2-я касмічная скорасць | ? км/с |
| Перыяд вярчэння | 10,063 гадз |
| Спектральны клас | D[3] |
| Абсалютная зорная велічыня | 10,77m |
| Альбеда | 0,06 |
944 Ідальга (944 Hidalgo) — астэроід, які адносіцца паводле класіфікацыі NASA да групы Кентаўраў.
Арбітальныя і фізічныя характарыстыкі[правіць | правіць зыходнік]
Ідальга рухаецца па моцна выцягнутай эліптычнай арбіце. У перыгеліі ён праходзіць Галоўны пояс астэроідаў, набліжаючыся да Сонца да 1,95 а.а., гэта значыць бліжэй класічных малых планет, такіх як Цэрэра ці Веста. У афеліі жа Ідальга выдаляецца за межы арбіты Сатурна, на адлегласць больш 9,5 а.а. Акрамя таго, арбіта астэроіда нахілена да плоскасці экліптыкі Сонечнай сістэмы на адносна вялікі вугал, роўны прыблізна 42°.[2] Асаблівасці арбітальнага руху астэроіда і яго спектральны аналіз дазваляюць навукоўцам выказаць здагадку, што астэроід з’яўляецца «мёртвым» каметным ядром, а яго цяперашняе становішча ў Сонечнай сістэме, як і іншага кентаўра — Хірона, звязана з паходжаннем з Пояса Койпера ці Воблака Оарта.[4] Ідальга не перасякае арбіту Зямлі, і робіць адзін абарот вакол Сонца за 13,78 Юліянскіх гадоў.[2]
Даследаванні[правіць | правіць зыходнік]
Да моманту адкрыцця ў 1930 годзе Плутона (які быў адкрыты як дзявятая планета, але перакладзены ў статус карлікавай планеты ў 2006 годзе), Ідальга меў у афеліі найбольш выдаленую арбіту з вядомых на той час астэроідаў Сонечнай сістэмы. У 1946 годзе Фрэнсіс Севін, на заснаванні разлікаў, у якіх ён выкарыстоўваў планеты і астэроід Ідальга, выказаў здагадку існаванне дзясятай, трансплутонавай планеты, выдаленай ад Сонца на адлегласць 78 а.а. На сённяшні дзень вядома, што яго разлікі не пацвердзіліся.[5] У 1993 годзе, у рамках даследчай праграмы NASA «Transition Comets — UV Search for OH Emissions in Asteroids», у якой бралі ўдзел астраномы-аматары, адным з пяці выбраных аб’ектаў для даследаванняў быў выбраны Ідальга. Па выніках даследаванняў было высветлена, што спектр астэроіда падобны на спектр Сонца. На той момант для даследавання наяўнасці арганічных рэчываў Ідальга знаходзіўся ў нязручнай пазіцыі, на адлегласці каля 5 а.а. ад Сонца. Тэлескоп Хабл не выявіў арганічныя злучэнні ў складзе астэроіда.[3]
Адкрыццё[правіць | правіць зыходнік]
Аб’ект быў адкрыты 31 кастрычніка 1920 года нямецкім астраномам Вальтэрам Баадэ ў Гамбургскай абсерваторыі (Бергедорф, Германія). Астэроід быў названы ў гонар Мігеля Ідальга, мексіканскага каталіцкага святара, лідара рэвалюцыйнай барацьбы за незалежнасць Мексікі. 10 верасня 1923 года імя астэроіду прапанаваў прэзідэнт Мексікі, на сустрэчы з нямецкімі астраномамі, якія прыехалі назіраць за сонечным зацьменнем.[6]
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ JPL Small-Body Database
- ↑ а б в JPL Small-Body Database Browser: 944 Hidalgo(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 21 снежня 2015. Праверана 16.09.2008.
- ↑ а б Lebofsky, Larry A. (1992) NASA Technical Reports Server. An Infrared Reflectance Study of Low Albedo Surface Constituents. (англ.)
- ↑ Spitzer Space Telescope - General Observer Proposal #3180(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 25 сакавіка 2008. Праверана 1 снежня 2015. (англ.)
- ↑ Астранэт. Гіпатэтычныя планеты(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 11 красавіка 2009. Праверана 1 снежня 2015.
- ↑ Lutz D. Schmadel. (2003). Dictionary of minor planet names. Springer. ISBN 978-3-540-00238-3. (англ.)
 | |
|---|---|
 | |
Малыя целы: метэароіды · астэроіды/іх спадарожнікі (калязямныя · асноўнага пояса · траянцы · кентаўры) · транснептунавыя (ПК · РД) · дамаклоіды · каметы (ВО) | |
