Готы

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Готы
Малюнак 1900 г.
Агульная колькасць
Рэгіёны пражывання Еўропа
Мова готы
Рэлігія політэізм, хрысціянства
Блізкія этнічныя групы вандалы, гепіды, скіры

Го́ты (гоцк.: 𐌲𐌿𐍄𐌰𐌽𐍃, Gutans, лац.: Gothi, Got(h)ones, стар.-грэч.: Γότθοι)  — германскі народ IIIX стагоддзяў, які да VIII стагоддзі адыгрываў значную ролю ў гісторыі Еўропы. Гэта былі германскія плямёны, верагодна, скандынаўскага паходжання, якія гаварылі на ўсходнегерманскай гоцкай мове (для якой біскуп Ульфіла ў IV стагоддзі распрацаваў гоцкую пісьменнасць). У першыя стагоддзі нашай эры яны прарабілі шлях са Швецыі да Чорнага мора і ракі Дунай, дасягнуўшы самых аванпостаў Рымскай імперыі.

Ранняя гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Распаўсюджванне готаў (прыблізнае)       — Готланд,       — Гёталанд (гістарычная тэрыторыя),       — Вельбарская культура,       — Чарняхоўская культура,       — Рымская імперыя

Готы сфармаваліся ў Скандынавіі, у вобласці, якую Іардан заве Скандза. Хоць пытанне аб сваяцтве готаў з проташведскім племем гетаў спрэчны, пад Скандзай у гістарыяграфіі прынята разумець поўдзень сучаснай Швецыі і востраў Готланд. Пры каралі Берыгу яны пераправіліся праз Балтыйскае мора і занялі ў II стагоддзі нізоўі Віслы (Іардан называе гэту вобласць Гатыскандза).

З пераправы готаў у кантынентальную Еўропу гісторыкі пачынаюць адлік Вялікага перасялення народаў. Выцесненыя готамі з тэрыторыі сучаснай Польшчы вандалы і ругі пачалі рух на поўдзень, прымушаючы мясцовае насельніцтва ссоўвацца ў бок Міжземнамор'я. Адсюль — першы націск варвараў на паўночна-ўсходнія межы Рымскай імперыі, які яна адчула пры Марку Аўрэліі.

Пяты пасля Берыга кароль готаў Філімер прывёў іх, па адной з версій, у Прыдняпроўе, дзе на тэрыторыі цяперашняй Украіны ўзнікла гоцкая дзяржава Оюм. Да гэтага Прыдняпроўе, меркавана, займаў народ спалаў. У археалагічным плане знаходжанню готаў у Прыдняпроўе адпавядае чарняхоўская культура, з цэнтрам на сярэднім Днястры, а больш ранняму перыяду іх гісторыі — культура вельбарская.

Пісьмовыя крыніцы па гісторыі Оюма познія і ненадзейныя — «Гетыка» Іардана і скандынаўскія сагі (у першую чаргу, «Сага пра Хервер»), якія апавядаюць пра барацьбу готаў з гунамі. Сталіцай адзінай гоцкай дзяржавы ў скандынаўскім фальклоры лічыўся горад на Дняпры — літаральна Данпарстад. У сазе пра Хервер сталічным названы «рачны дом» — Археймар.

Каля 230 года готы спусціліся ў Прычарнамор'е. Калі з готамі ўпершыню сутыкнуліся рымляне, яны ўжо падзяліліся на дзве галіны — усходнюю (остготы) і заходнюю (вестготы), пра якія гл. падрабязней у адпаведных артыкулах. Да ліку гоцкіх плямёнаў адносіліся таксама скіры, таіфалы і крымскія готы, ад якіх пазней адлучыліся готы-трапезіты Тамані.

Гоцкія войны[правіць | правіць зыходнік]

Гоцкі правадыр — мазаіка Вялікага палаца ў Канстанцінопалі.
Вестгоцкая брошка

Остготы, вестготы, крымскія готы[правіць | правіць зыходнік]

Пісьменнасць[правіць | правіць зыходнік]

Маўзалей Тэадорыха (520) — адзіны захаваны помнік гоцкай архітэктуры.

Готы першымі з германскіх плямёнаў прынялі хрысціянства (арыянскага толку). Гоцкая Біблія — першы літаратурны помнік на германскім мове; адначасова гэта і першы перакладны германскі пісьмовы помнік. На сённяшні дзень вядомыя толькі асобныя фрагменты гэтага перакладу. Тым не менш, з пункту гледжання філалогіі (як літаратуразнаўства, так і параўнальна-гістарычнага мовазнаўства) ён унікальны і каштоўны. Гэты пераклад быў здзейснены ў IV стагоддзя н.э. арыянскім біскупам Ульфілай.

Памяць пра готаў[правіць | правіць зыходнік]

У часы Рэнесансу готы разглядаліся гуманістамі як носьбіты варварскага пачатку, вінаватыя ў разбурэнні антычнай цывілізацыі. Да з'яўлення тэрміна Сярэднявечча ўсё германска-варварскае ў еўрапейскай культуры пазначалася эпітэтам «гатычны». Адсюль паходзяць тэрміны готыка і гатычны шрыфт, хоць адпаведныя з'явы да готаў прамога стаўлення не маюць.

Падчас знаходжання готаў ва Усходняй Еўропе іх суседзі — славяне — перанялі з гоцкай мовы мноства слоў — «хлеб», «суп», «смятана», «кацёл», «купіць», «Госпад», «царква», «крэст», «лек», «ліхва», «скарб», «скрыня», «вінаград», «вярблюд» і інш. (падрабязней гл. слоўнік Фасмера). На пераемнасць у адносінах да готаў прэтэндавалі шведскія каралі («каралі шведаў (свеяў), готаў і вендаў»), нашчадкамі вестготаў лічыла сябе іспанская знаць.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Jordanes (1997). The Origins and Deeds of the Goths. Calgary: J. Vanderspoel, Department of Greek, Latin and Ancient History, University of Calgary. Праверана 5 September 2008. {{cite book}}: Невядомы параметр |coauthors= ігнараваны (прапануецца |author=) (даведка) Архівавана 24 красавіка 2006.
  • Makiewicz, Tadeusz. The Goths in Greater Poland. The Council of Europe, EuRoPol Gaz S.A.. Праверана 5 September 2008.
  • Skorupka, Tomasz; Rafal Witkowski, Translator. Jewellery of the Goths. Poznan Archaeological Museum (1997). Праверана 16 September 2008.
  • Hooker, Richard. The Germans. World Civilizations. Washington State University (1996). Праверана 19 September 2008.
  • Kaliff, Anders. Gothic Connections:Abstract(недаступная спасылка). Uppsala Universitet (2001). Архівавана з першакрыніцы 21 жніўня 2004. Праверана 19 September 2008.
  • "The Savage Goths". [[Terry Jones’ Barbarians]]. June 2006. Архівавана з арыгінала 8 снежня 2008. Праверана 25 ліпеня 2012. {{cite book}}: Канфлікт вікіспасылкі з URL (даведка); Невядомы параметр |deadurl= ігнараваны (прапануецца |url-status=) (даведка) Архівавана 8 снежня 2008..
  • Forest People: the Goths in Transyvania. Hungary: NIIF..
  • The origin of the Goths (PDF). Neðerlands: Kortland..

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]