Вяргіня

Вяргіня
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Кветкавыя Клас:  Двухдольныя Парадак:  Астракветныя Сямейства:  Астравыя Падсямейства:  Астравыя Трыба:  Coreopsideae Род:  Вяргіня
Міжнародная навуковая назва
Dahlia Cav.
Віды
Гл. тэкст
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   37223 NCBI   41562 IPNI   325940-2

Вяргіня (Dahlia) — род кусцістых, клубневых, травяністых шматгадовых раслін, якія растуць у Мексіцы і Цэнтральнай Амерыцы. Член сямейства астравыя. Існуе 42 віды вяргіняў, гібрыды якіх звычайна вырошчваюць як садовыя расліны. Формы кветак зменлівыя, з адной галоўкай на сцябле, якая можа дасягаць у дыяметры ад 5 да 30 см. Гэта вялікая разнастайнасць з’яўляецца вынікам таго, што вяргіні з’яўляюцца актаплоідамі — гэта значыць, што яны маюць восем набораў гамалагічных храмасом, у той час як большасць раслін маюць толькі два. Акрамя таго, вяргіні таксама ўтрымліваюць шмат транспазонаў — генетычных фрагментаў, якія перамяшчаюцца з месца на месца па алелю — што спрыяе праяўленню такой вялікай разнастайнасці.

Сцёблы пакрытыя лісцем, вышынёй ад 30 см да 2,4 метра. Большасць відаў не даюць духмяных кветак. Як і большасць раслін, якія не прыцягваюць насякомых- апыляльнікаў пахам, яны ярка афарбаваныя і маюць большасць адценняў, за выключэннем сіняга.

У 1963 годзе вяргіня была абвешчана нацыянальнай кветкай Мексікі. Ацтэкі вырошчвалі клубні ў якасці харчовай культуры, але пасля іспанскага заваявання ацтэкаў гэта выкарыстанне ў значнай ступені вымерла. Спробы ўкараніць клубні ў якасці харчовай культуры ў Еўропе не ўвянчаліся поспехам.

Апісанне

Вяргіні — гэта шматгадовыя расліны з клубнепадобнымі каранямі, але ў некаторых раёнах з халоднымі зімамі іх вырошчваюць як адналетнікі. У той час як некаторыя маюць травяністыя сцёблы, іншыя маюць сцёблы, якія драўнеюць пры адсутнасці другаснай тканкі і зноў прарастаюць пасля зімовага спакою, дазваляючы наступныя сезоны росту. Будучы членам сямейства астравых, вяргіня мае кветкавую галоўку, якая насамрэч з’яўляецца кампазітнай (адсюль больш старажытная назва складанакветныя) як з цэнтральнымі дыскавымі кветкамі, так і з навакольнымі прамяністымі кветкамі. Кожны элемент сам па сабе з’яўляецца кветкай, але часта няправільна апісваецца як пялёстак, асабліва садаводамі. Сучасная назва Asteraceae адносіцца да выгляду зоркі з навакольнымі прамянямі.

Сістэматыка

Гісторыя

Ранняя гісторыя

Іспанцы паведамлялі, што знайшлі расліны, якія растуць у Мексіцы, у 1525 годзе, але самае ранняе вядомае апісанне належыць Ф. Эрнандэсуу, лекару Філіпа II, якому было загадана наведаць Мексіку ў 1570 годзе для вывучэння «натуральных прадуктаў гэтай краіны». Карэнныя народы выкарыстоўвалі іх у якасці крыніцы ежы, збіралі ў дзікай прыродзе і культывавалі. Ацтэкі выкарыстоўвалі іх для лячэння эпілепсіі і выкарыстоўвалі доўгае полае сцябло Dahlia imperialis у якасці водаправодных труб. Карэнныя народы па-рознаму ідэнтыфікавалі расліны як «чычыпатль» (тальтэкі) і «акакотль» або «какоксачытль» (ацтэкі). Ад ацтэкскага ўспрымання Эрнандэсам да іспанскай, праз розныя іншыя пераклады, гэтае слова тлумачыцца як «вадзяны трыснёг», «вадзяная труба», «кветка вадаправодная труба», «кветка з полым сцяблом» і «кветка з трыснягу». Усё гэта адносіцца да паражніны ў сцябле расліны.

Эрнандэс апісаў дзве разнавіднасці вяргіняў (вяртушкападобную Dahlia pinnata і велізарную Dahlia imperialis), а таксама іншыя лекавыя расліны Новай Іспаніі. Францыска Дамінгес, ідальга, які суправаджаў Эрнандэса падчас яго сямігадовага навучання, зрабіў шэраг малюнкаў, каб дапоўніць чатырохтомны даклад. Тры яго малюнкі паказвалі расліны з кветкамі: два нагадвалі сучасныя вяргіні, а адзін нагадваў від Dahlia merckii; усе дэманстравалі высокую ступень падвойвання. У 1578 годзе рукапіс пад назвай «Nova Plantarum, Animalium et Mineralium Mexicanorum Historia» быў адпраўлены назад у Эскарыял у Мадрыдзе, ён быў перакладзены на лацінскую мову Францыска Хіменэсам толькі ў 1615 годзе. У 1640 годзе Федэрыка Чэзі, прэзідэнт Акадэміі дэі Лінчэі ў Рыме, набыў пераклад Хіменэса і, анатаваўшы яго, апублікаваў яго ў 1649—1651 гадах у двух тамах як «Rerum Medicarum Novae Hispaniae Thesaurus Seu Nova Plantarium, Animalium et Mineralium Mexicanorum Historia». Арыгінальныя рукапісы былі знішчаны падчас пажару ў сярэдзіне 1600-х гадоў.

Еўрапейская інтрадукцыя

У 1787 годзе французскі батанік Нікаля-Жазеф Цьеры дэ Менанвіль, якога паслалі ў Мексіку, каб скрасці кашаніль, якую шанавалі за яе пунсовы колер, паведаміў пра дзіўна прыгожыя кветкі, убачаныя ім у садзе ў Аахацы. У 1789 годзе Вісентэ Сервантэс, дырэктар батанічнага саду ў Мехіка, адправіў «часткі расліны» абату Антоніа Хасэ Каванільесу, дырэктару Мадрыдскага батанічнага сада. У той жа год у Каванільеса заквітнела адна расліна, а праз год — другая. Каралеўскі батанік, вывучыўшы расліны, даў ім не толькі апісанне, але і іншую назву  Dahlia, зробленую ім ад імя свайго шведскага калегі Андэрса Даля, вучня Карла Лінея. Першая расліна было названа Dahlia pinnata праз пёрыстае лісце; другая, Dahlia rosea за ружова-фіялетавы колер кветак. У 1796 годзе ў Каванільеса заквітнела трэцяя расліна з частак, дасланых Сервантэсам, якую ён назваў Dahlia coccinea за яе пунсовы колер.

У 1798 годзе Каванілес адправіў насенне Dahlia pinnata у Парму, Італія. У тым годзе маркіза Б’ют, жонка англійскага пасла ў Іспаніі, атрымала пасадачны матэрыял ад Каванільеса і адправіла яго ў сады К’ю, дзе яны зацвілі, але праз два-тры гады былі страчаныя.

Сад вяргіняў у Холанд-хаўсе ў 1907 годзе.

У наступныя гады Мадрыд адправіў насенне ў Берлін і Дрэздэн у Германіі, а таксама ў Турын і Цьенэ ў Італіі. У 1802 годзе Каванільес адправіў клубні гэтых трох відаў (D. pinnata, D. rosea, D. coccinea) швейцарскаму батаніку Агюстэну Піраму Дэкандолю з Універсітэта Манпелье ў Францыі, Андрэ Туэну ў Сад раслін у Парыжы і шатландскаму батаніку Уільям Айтану у садах К’ю. У тым жа годзе Джон Фрэйзер, англійскі гадавальнік, а пазней батанік калекцыі расійскага імператара Паўла I, прывёз насенне Dahlia coccinea з Парыжа ў Аптэкарскі сад ў Англіі, дзе праз год яны зацвілі ў яго аранжарэі, забяспечыўшы Botanical Magazine ілюстрацыяй.

У 1804 годзе новы від Dahlia sambucifolia быў паспяхова вырашчаны ў Холанд-хаўсе, Кенсінгтан. Знаходзячыся ў Мадрыдзе ў 1804 годзе, Каванільес падарыў лэдзі Холанд альбо насенне вяргінь, альбо клубні. Яна адправіла іх назад у Англію, да бібліятэкара лорда Холанда містэра Буанаюці ў Холанд-хаўсе, які паспяхова вырасціў расліны. Праз год Буанаюці дала дзве махрыстыя кветкі. Расліны, выгадаваныя ў 1804 годзе, не выжылі; новы запас быў прывезены з Францыі ў 1815 годзе. У 1824 годзе лорд Холанд адправіў сваёй жонцы запіску з наступным вершам:

«Вяргіні, якія вы прывезлі на наш востраў
Хвалы Твае вечна будуць гаварыць.
Сярэдзіна садоў, мілая, як твая ўсмешка,
І такога ж колеру, як твая шчака» .

У 1805 годзе нямецкі натураліст Аляксандр фон Гумбальт адправіў больш насення з Мексікі ў Айтану ў Англію, Туэну ў Парыж і Крыстофу Фрыдрыху Ота, дырэктару Берлінскага батанічнага сада. Што яшчэ больш важна, ён адправіў насенне батаніку Карлу Людвігу Вільдэнаў у Германію. Цяпер Вільдэнаў перакласіфікаваў хутка растучы лік відаў, змяніўшы назву роду з Dahlia на Georgina; паводле натураліста Ёгана Готліба Георгі. Ён аб’яднаў віды Cavanilles D. pinnata і D. rosea пад назвай Georgina variabilis; D. coccinea па-ранейшаму лічыўся асобным відам, які ён перайменаваў у Georgina coccinea.

Класіфікацыя

З 1789 года, калі Каванільес упершыню развёў вяргіні ў Еўропе, шмат хто з садоўнікаў, батанікаў і сістэматыкамі працягваў намаганні вызначыць развіццё вяргіні да сучаснасці. Было зарэгістравана па меншай меры 85 відаў: прыкладна 25 з іх упершыню былі зарэгістраваны ў дзікай прыродзе; астатнія з’явіліся ў садах Еўропы. Іх лічылі гібрыдамі, вынікамі скрыжавання раней апублікаваных відаў, або атрыманымі з насення, прысланага Гумбальтам з Мексікі ў 1805 годзе, або, магчыма, з іншага незадакументаванага насення, якое трапіла ў Еўропу. Неўзабаве было выяўлена, што некаторыя з іх ідэнтычныя відам, пра якія паведамлялася раней, але найбольшая колькасць — гэта новыя сарты. У вяргіні моцна выяўлена марфалагічная зменлівасць. Уільям Джон Купер Лоўрэнс, які гібрыдызаваў сотні сямействаў вяргіняў у 1920-х гадах, заявіў: "Я яшчэ не бачыў ніводных дзвюх раслін у сем’ях, якія я вырасціў, якія б не адрозніваліся адна ад другой. Пастаянная рэкласіфікацыя 85 зарэгістраваных відаў прывяла да значна меншай колькасці асобных відаў, паколькі сёння існуе вялікая колькасць рознагалоссяў паміж сістэматыкамі адносна класіфікацыі.

У 1829 годзе ўсе віды, якія раслі ў Еўропе, былі перакласіфікаваны пад усеахопную назву Dahlia variabilis, Desf., хоць гэта непрынятае імя. Праз міжвідавое скрыжаванне насення Гумбальта і відаў Каванільеса ў той год было зарэгістравана 22 новыя віды, усе з якіх па-рознаму класіфікаваліся некалькімі сістэматыкамі, ствараючы значную блытаніну адносна таго, дзе які від.

У 1830 годзе Уільям Сміт выказаў здагадку, што ўсе віды вяргіняў можна падзяліць на дзве групы па афарбоўцы: чырвоныя і фіялетавыя. Даследуючы гэтую ідэю, Лоўрэнс вызначыў, што за выключэннем D. variabilis, усе віды вяргіняў могуць быць аднесены да адной з дзвюх груп па колеры кветак: група I (слановая косць-пурпурны) або група II (жоўта-аранжава-пунсовы). 

Таксанамічнае становішча

Род Dahlia знаходзіцца ў падсямействе астравых сямейства астравых, у трыбе Coreopsideae. У межах гэтай трыбы гэта другі па велічыні род пасля роду Карэопсіс (Coreopsis), які вылучаецца выразна вызначанай кладай у Coreopsideae.

Падраздзяленне

Інфрародавае падраздзяленне

Эрл Эдвард Шэрф (1955) у першай сучаснай таксанаміі апісаў тры секцыі для 18 вядомых ім відаў: Pseudodendron, Epiphytum and Dahlia. Да 1969 года Пол Дэвідсан Сёрэнсэн прызнаў 29 відаў і чатыры секцыі, аддзяліўшы Entemophyllon ад секцыі Dahlia. Наадварот, Давід Джаназі (1975), выкарыстоўваючы фітахімічны аналіз на аснове флаваноідаў, скараціў род толькі да двух секцый, Entemophyllon і Dahlia, апошні падзяліўшы на тры падсекцыі: Pseudodendron, Dahlia і Merckii. У 1980 годзе Сёрэнсэн выдаў наступную рэдакцыю, уключыўшы падраздзел Merckii у свой першапачатковы раздзел Dahlia. Калі ён апісаў два новыя віды ў 1980-х (Dahlia tubulata і Dahlia congestifolia), ён змясціў іх у свае існуючыя секцыі. Яшчэ адзін від Dahlia sorensenenii быў дададзены Гансам Вільгельмам Хансенам і Енсам Петэрам Кнудсенам Х'ертынгам у (1996). У той жа час яны прадэманстравалі, што Dahlia pinnata больш правільна пазначаць D. x pinnata. Было паказана, што D. x pinnata на самай справе з’яўляецца варыянтам Dahlia sorensenii, які набыў гібрыдныя якасці да таго, як быў завезены ў Еўропу ў шаснаццатым стагоддзі і афіцыйна названы Каванільесам. Арыгінальны дзікі D. pinnata лічыцца вымерлым. Далейшыя віды працягваюць апісвацца, Дэйл Саар (2003) апісвае 35 відаў. Аднак падзел раздзелаў на марфалагічныя, цыталагічныя і біяхімічныя крытэрыі не быў цалкам здавальняючым.

На сённяшні дзень гэтыя секцыйныя аддзелы не былі цалкам пацверджаны філагенетычна , што дэманструе толькі секцыю Entemophyllon як асобную секцыйную кладу. Іншая буйная група — гэта ядро клады Dahlia (CDC), якое ўключае большую частку секцыі Dahlia. Астатнія віды займаюць тое, што было апісана як зменная каранёвая клада (VRC), якая ўключае невялікую секцыю Pseudodendron, а таксама манатыпную секцыю Epiphytum і шэраг відаў з секцыі Dahlia. Па-за межамі гэтых трох кладаў знаходзяцца Dahlia tubulata і Dahlia merckii як палітамія.

У садоўніцтве секцыі захоўваюць некаторае выкарыстанне, у англійскіх крыніцах секцыю Pseudodendron называюць «дрэвападобнымі вяргінямі» (англ.: Tree Dahlias, а Epiphytum — «вяргінямі-лозамі» (англ.: Vine Dahlia). Астатнія дзве травяністыя секцыі адрозніваюцца сваімі лісточкамі, супротыўнымі (Dahlia) або чаргаванымі (Entemophyllon).

Секцыі

Секцыі (уключаючы лік храмасом), з геаграфічным размеркаваннем:

• Epiphytum Sherff (2n = 32)
  • Ліяна 10 м вышынёй з паветранымі каранямі 5 см таўшчынёй і больш за 20 м даўжынёй; лісточкі супротыўные
  • 1 від, D. macdougallii Sherff
  • Мексіка: Аахака
• Entemophyllon PD Sorensen (2n = 34)
  • 6 відаў
  • Мексіка: Ідальга, Нуэва-Леон, Тамаўліпас, Керэтара, Дуранга, Сан-Луіс-Патасі
• Pseudodendron PD Sorensen (2n = 32)
  • 3 віды + D. excelsa нявызначанай ідэнтычнасці
  • Мексіка: Ч’япас, Герэра, Халіска, Мічаакан, Аахака і Коста-Рыка, Сальвадор, Гватэмала і Калумбія
• Dahlia (2n = 32, 36 або 64)
  • 24 віды
  • Мексіка: федэральная акруга, Герэра, Ідальга, Марэлас, Нуэва-Леон, Пуэбла, Сан-Луіс-Патасі, Тамауліпас, Веракрус, Аахака, Ч’япас, Уэуэтэнанга, Чыўаўа, Дуранга, Мічаакан і Гватэмала

За межамі Мексікі сустракаюцца толькі Pseudodendron (D. imperialis) і Dahlia (D. australis, D. coccinea).

Віды

У цяперашні час існуе 42 прынятыя віды ў родзе Dahlia, але новыя віды працягваюць апісвацца.

Этымалогія

Сама назва расліны доўгі час выклікала блытаніну. Шматлікія крыніцы сцвярджаюць, што назву «Dahlia» даў шведскі піянер-батанік і таксанаміст Карл Ліней у гонар нябожчыка, свайго вучня Андэрса Даля, аўтара Observationes Botanicae. Аднак Ліней памёр у 1778 годзе, больш чым за адзінаццаць гадоў да таго, як расліна была завезена ў Еўропу ў 1789 годзе, таму, хаця агульнапрызнана, што расліна было названа ў 1791 годзе ў гонар Даля, які памёр за два гады да гэтага, Ліней не мог быць тым, хто зрабіў гэта. Верагодна, менавіта абату Антоніа Хасэ Каванільесу, дырэктару Мадрыдскіх каралеўскіх садоў, варта прыпісаць спробу навуковага вызначэння роду, паколькі ён не толькі атрымаў першыя ўзоры з Мексікі ў 1789 годзе, але і назваў першыя тры віды, якія заквітнелі з чаранкоў.

Незалежна ад таго, хто яго дараваў, імя было не так лёгка ўсталяваць. У 1805 годзе нямецкі батанік Карл Людвіг Вільдэнаў, сцвярджаючы, што род Dahlia Thunb. (апублікаваны праз год пасля роду Каванільеса, цяпер лічыцца сінонімам Trichocladus) быў больш шырока прыняты, змяніў назву роду з Dahlia на Georgina (у гонар натураліста нямецкага паходжання Ёгана Готліба Георгі, прафесара Імператарскай Акадэміі навук у Санкт-Пецярбургу, Расія). Ён таксама перакласіфікаваў і перайменаваў першыя тры віды, вырашчаныя і ідэнтыфікаваныя Каванільесам. Толькі ў 1810 годзе, у апублікаваным артыкуле, ён афіцыйна прыняў першапачатковае абазначэнне Каванільеса Dahlia. Аднак назва Georgina усё яшчэ захоўвалася ў Германіі на працягу наступных некалькіх дзесяцігоддзяў, у розных варыяцыях згодна мясцовай фанетыцы такая назва перайшла і ў іншыя мовы, у тым ліку ў беларускую — бел.: Вяргіня, рускую — руск.: Георгина, украінскую — укр.: Жоржина і гэтак далей.

«Dahl» — амафон шведскага слова «dal» — «даліна»; хоць гэта не дакладны пераклад, расліну часам называюць «кветкай даліны».

Распаўсюджанне і асяроддзе пражывання

Вяргіні сустракаюцца ў асноўным у Мексіцы, але некаторыя віды сустракаюцца на поўдні аж да паўночнай часткі Паўднёвай Амерыкі. Dahlia australis сустракаецца як мінімум на поўдні да паўднёва-заходняй Гватэмалы, у той час як Dahlia coccinea і Dahlia imperialis таксама сустракаюцца ў некаторых частках Цэнтральнай Амерыкі і паўночнай частцы Паўднёвай Амерыкі. Вяргіня — гэта род узвышшаў і гор, яго прадстаўнікі сустракаюцца на вышынях ад 1500 да 3700 метраў, у так званай расліннай зоне хваёва-дубовых лясоў. Большасць відаў маюць абмежаваныя арэалы, раскіданыя па многіх горных масівах Мексікі.

Экалогія

Самыя распаўсюджаныя апыляльнікі — пчолы і дробныя жукі.

Шкоднікі і хваробы

Смаўжы і слімакі з’яўляюцца сур’ёзнымі шкоднікамі ў некаторых частках свету, асабліва вясной, калі ў глебе з’яўляецца новае пакаленне. Скурыстакрылыя таксама могуць знявечыць красаванне. Іншымі асноўнымі шкоднікамі, з якімі можна сутыкнуцца, з’яўляюцца тля (звычайна на маладых сцеблах і неразвітых кветкавых пупышках), Tetranychus urticae (выклікае плямістасць і абескаляроўванне лісця, што яшчэ горш у гарачых і сухіх умовах) і слепнякі (прыводзяць да скрыўлення і дзірак на кончыках парасткаў). Хваробы, якія шкодзяць вяргіням, уключаюць сопкую расу, шэрую цвіль (Botrytis cinerea), вертыцылёзнае завяданне, галаўню (Entyloma calendulae f. dahliae), фітафтору і некаторыя вірусы раслін. Вяргіні з’яўляюцца крыніцай ежы для лічынак некаторых відаў лускакрылых, у тым ліку Phlogophora meticulosa, Korscheltellus lupulina, танкапрада хмелевага (Hepialus humuli) і Noctua pronuba.

Вырошчванне ў культуры

Вяргіні растуць у натуральных умовах у клімаце, дзе няма замаразкаў (клубні марозаўстойлівыя да зоны USDA Zone 8), таму яны не прыстасаваныя вытрымліваць мінусавыя тэмпературы. Аднак іх клубнепадобны характар дазваляе ім выжываць у перыяды спакою, і гэтая характарыстыка азначае, што садоўнікі ва ўмераным клімаце з маразамі могуць паспяхова вырошчваць вяргіні, пры ўмове, што клубні падымаюцца з зямлі і захоўваюцца ў прахалодных, але незамярзальных умовах на працягу зімы. Засаджваюць клубні досыць глыбока (10-15 см), што таксама забяспечвае пэўную абарону. Падчас актыўнага росту сучасныя гібрыды вяргіняў найбольш паспяхова працуюць на добра ўвільготненых, але дрэнажных глебах і ў сітуацыях, дзе яны атрымліваюць шмат сонечнага святла. Больш высокія сарты звычайна патрабуюць некаторай апоры па меры росту, і ўсе садовыя вяргіні маюць патрэбу ў рэгулярнай зрэзцы адцвілых суквеццяў, як толькі пачынаецца цвіценне.

Садоўніцкая класіфікацыя

Гісторыя

Неадпаведны тэрмін D. variabilis часта выкарыстоўваецца для апісання сартоў вяргіні, паколькі правільнае паходжанне застаецца незразумелым, але, верагодна, датычыцца Dahlia coccinea. У 1846 годзе Каралеўскае каледанійскае садаводчае таварыства ў Эдынбургу прапанавала прыз у 2000 фунтаў стэрлінгаў таму, хто першы здолее атрымаць блакітную вяргіню. Гэта да сённяшняга дня не выканана. У той час як вяргіні вырабляюць антацыянін, элемент, неабходны для атрымання сіняга колеру, для дасягнення сапраўднага сіняга колеру расліны, антацыяну дэльфінідзіну патрэбныя шэсць гідраксільных груп. На сённяшні дзень бліжэй за ўсё да атрымання «блакітнага» асобніка тыя варыяцыі, якія маюць ліловае, фіялетавае і бэзавае адценні.

Да пачатку дваццатага стагоддзя было прызнана некалькі розных тыпаў. Гэтыя тэрміны былі заснаваныя на форме або колеры, і брытанскае Нацыянальнае таварыства вяргіняў уключыла віды «кактус», «пампон», «адзіночны», «выставачны» і «фантазійны» ў сваім даведніку 1904 года. Многія нацыянальныя таварыствы распрацавалі свае ўласныя сістэмы класіфікацыі да 1962 года, калі Міжнародны садаводчы кангрэс пагадзіўся распрацаваць міжнародна прызнаную сістэму на сваёй сустрэчы ў Бруселі ў тым жа годзе, а затым у Мэрылендзе ў 1966 годзе. Гэта завяршылася публікацыяй у 1969 годзе Міжнароднага рэестра назваў вяргіняў Каралеўскім садаводчым таварыствам, якое стала цэнтральным рэгіструючым органам.

Гэтая сістэма залежала галоўным чынам ад бачнасці цэнтральнага дыска, незалежна ад таго, ці быў ён з адкрытым цэнтрам, ці толькі прамянёвыя кветачкі былі бачныя ў цэнтры (падвойнае цвіценне). Затым сарты з падвойным цвіценнем былі падзелены ў залежнасці ад таго, як яны былі згорнуты ўздоўж сваёй падоўжнай восі: плоскія, эвальвентныя (закручаныя ўнутр) або паваротныя (закручаныя назад). Калі канец прамянёвай кветачкі расшчапляўся, яна лічыліся распушчанай. На аснове гэтых характарыстык было вызначана дзевяць груп плюс дзесятая іншая група для любых сартоў, якія не адпавядаюць вышэйзгаданым характарыстыкам. У 2004 годзе былі дададзены вяргіні з каляровымі кончыкамі, а ў 2007 годзе — яшчэ дзве групы (адзінкавыя і падвойныя). Апошняя група, якая была дададзена, Peony, упершыню з’явілася ў 2012 годзе.

У многіх выпадках дыяметр суквецця затым выкарыстоўваўся для дадатковай маркіроўкі пэўных груп ад мініяцюрных да гіганцкіх. Гэтая практыка была пакінута ў 2012 годзе.

Сучасная сістэма (RHS)

У цяперашні час існуе больш за 57 000 зарэгістраваных сартоў, якія афіцыйна зарэгістраваны ў Каралеўскім садаводчым таварыстве (RHS). Афіцыйны рэестр — The International Register of Dahlia Names 1969 (перавыданне 1995 года), які абнаўляецца штогадовымі дадаткамі. Першапачатковы рэестр 1969 года апублікаваў каля 14 000 сартоў, да 1986 года дадалося яшчэ 1700, а ў 2003 годзе іх было 18 000. З тых часоў штогод дадаецца каля сотні новых сартоў.

Тып кветкі

Афіцыйная класіфікацыя RHS пералічвае чатырнаццаць груп, згрупаваных па тыпу кветак, разам з абрэвіятурамі, якія выкарыстоўваюцца RHS;.

Памер кветкі

Ранейшыя версіі рэестра падзялялі некаторыя групы па памеры кветкі. Групы 4, 5, 8 і 9 былі падзелены на пяць падгруп (ад А да Е) ад гіганцкіх да мініяцюрных, а група 6 — на дзве падгрупы, маленькія і мініяцюрныя. Затым вяргіні былі апісаны групамі і падгрупамі, напрыклад, 5(d) «Ace Summer Sunset». Некаторыя Таварыствы вяргіняў працягваюць гэтую практыку, але гэта не з’яўляецца ні афіцыйным, ні стандартызаваным. Па стане на 2013 год RHS выкарыстоўвае два дэскрыптары памераў

• Dwarf Bedder (Dw.B.) — звычайна не перавышаюць 600 мм па вышыні, напрыклад, «Preston Park» (Sin/DwB)
• Lilliput dahlias (Lil) — звычайна не перавышаюць 300 мм у вышыню, з адзінарнымі, паўмахрыстымі або махрыстымі кветкамі да 26 мм у дыяметры («baby» або «top-mix» вяргіні), напрыклад, «Harvest Tiny Tot» (Misc/Lil)

Памеры могуць вар’іравацца ад малюсенькіх мікравяргіняў з кветкамі менш за 50 мм да гігантаў дыяметрам больш за 250 мм. Пералічаныя тут групы паходзяць з Новазеландскага таварыства:

• Гіганцкакветкавыя сарты маюць суквецці дыяметрам больш за 250 мм.
• Буйнакветкавыя сарты маюць суквецці дыяметрам 200—250 мм.
• Сярэднекветкавыя сарты маюць суквецці дыяметрам 155—350 мм.
• Дробнакветкавыя сарты маюць суквецці дыяметрам 115—155 мм.
• Мініяцюрнакветкавыя сарты маюць суквецці дыяметрам 50-115 мм.
• Пампонавакветкавыя сарты маюць дыяметр суквеццяў менш за 50 мм.

У дадатак да афіцыйнай класіфікацыі і тэрміналогіі, якая выкарыстоўваецца рознымі таварыствамі вяргіняў, асобныя садаводы выкарыстоўваюць шырокі спектр іншых апісанняў, такіх як «выгнутыя» і абрэвіятуры у сваіх каталогах, такіх як CO для Collarette.

Брэндынг

Dahlinova 'Carolina Burgundy' (Misc)

Некаторыя раслінаводы ўключаюць сваю марку ў назву сорта. Такім чынам, Fides (частка Dümmen Orange Group) у Нідэрландах вывела серыю сартоў, якія яны назвалі серыяй Dahlinova, напрыклад Dahlinova 'Carolina Burgundy'. Гэта Група 10 Рознае ў схеме класіфікацыі RHS.

Падвойныя вяргіні

У 1805 годзе было зарэгістравана некалькі новых відаў з чырвонай, фіялетавай, бэзавай і бледна-жоўтай афарбоўкай, а ў Бельгіі была атрымана першая сапраўдная двайная кветка. Адна з найбольш папулярных канцэпцый гісторыі вяргіняў і аснова для мноства розных інтэрпрэтацый і блытаніны заключаецца ў тым, што ўсе арыгінальныя адкрыцці былі тыпамі з аднымі кветкамі, якія шляхам гібрыдызацыі і селекцыйнага развядзення атрымалі падвойныя формы. Многія з відаў вяргіняў тады і цяпер квітнеюць адзінкавымі кветкамі. D. coccinea, трэцяя заквітнелая вяргіня ў Еўропе, была адзінкавай. Але два з трох малюнкаў вяргіняў Дамінгеса, зробленых у Мексіцы паміж 1570 і 1577 гадамі, паказалі пэўныя характарыстыкі падваення. У першыя часы для вяргіні ў Еўропе слова «падвоены» проста абазначала кветкі з больш чым адным шэрагам пялёсткаў. Цяпер найбольшыя намаганні былі накіраваны на распрацоўку палепшаных відаў махрыстых вяргіняў.

У перыяд з 1805 па 1810 год некалькі чалавек сцвярджалі, што вывелі падвойныя вяргіні. У 1805 годзе Генры Крэнк Эндрус зрабіў малюнак такой расліны ў калекцыі Лэдзі Холанд. Яна была выгадавана з саджанцаў, дасланых у тым жа годзе з Мадрыда. Як і іншыя падвоеныя кветкі таго часу, яна не нагадвала сучасныя. Першы сучасны падвоены сорт, або поўны падвоены, з’явіўся ў Бельгіі; М. Данкелаар, дырэктар батанічнага саду ў Лёвене, адабраў расліны для гэтай характарыстыкі і на працягу некалькіх гадоў атрымаў тры цалкам падвойныя формы. Да 1826 года вырошчваліся амаль выключна падвойныя сарты, было вельмі мала цікавасці да адзіночных формаў. Да гэтага часу ўсе так званыя падвойныя вяргіні былі фіялетавымі або з фіялетавым адценнем, і было пад сумневам, што можна атрымаць разнавіднасць іншага колеру.

У 1843 годзе ў Ной-Вербасе, Аўстрыя, упершыню былі зарэгістраваныя духмяныя асобныя формы вяргіняў D. crocea, духмяны сорт, выгадаваны з аднаго з экземпляраў Гумбальта, які, верагодна, быў скрыжаваны з адным D. coccinea. Новы духмяны від не быў інтрадукаваны да наступнага стагоддзя, калі D. coronata была прывезена з Мексікі ў Германію ў 1907 годзе .

Дакладная дата з’яўлення вяргіні ў ЗША невядомая. Адной з першых вяргіняў у ЗША, магчыма, была D. coccinea speciosissima, выгадаваная Уільямам Літам з Кембрыджпорта, непадалёк ад Бостана, каля 1929 года. Па словах Эдварда Сэерса, «яна выклікала вялікае захапленне і ў той час лічылася вельмі элегантнай кветкай, аднак неўзабаве яе зацямніў той цудоўны пунсовы графіні Ліверпульскай». Тым не менш, 9 сартоў былі ўжо пералічаны ў каталогу Торнберна, 1825. І нават больш раннія спасылкі можна знайсці ў каталогу Батанічнага саду Лінея, Нью-Ёрк, 1820, дзе згаданыя адна пунсовая, адна фіялетавая і дзве падвойныя аранжавыя вяргіні.

Саерс заявіў, што «Ніхто не зрабіў больш для ўвядзення і развіцця культуры вяргіняў, чым Джордж Торберн з Нью-Ёрка, які штогод вырошчвае многа тысяч раслін у сябе ў бухце Халетс, недалёка ад Гарлема. Шоў там у сезон цвіцення — багаты пачастунак для аматараў кветкаводства: бо амаль кожны сорт можна ўбачыць двума вялікімі блокамі або масамі, якія вядуць ад дарогі да жылога дома і ўтвараюць поўнае поле вяргінь на пярэднім плане дома. Т. Хогг, Уільям Рыд і многія іншыя вядомыя фларысты таксама ўнеслі вялікі ўклад у вывядзенне вяргіні ў ваколіцах Нью-Ёрка. Сапраўды, густ стаў настолькі агульным, што амаль у кожным садзе ў сезон ёсць шоу з вяргінямі». У Бостане таксама было шмат калекцый, згадвалася таксама калекцыя містэра Хоўві з Кембрыджпорта. 

У 1835 г. Томас Брыджман апублікаваў спіс са 160 махрыстых вяргіняў у сваім «Даведніку фларыста». 60 самых адборных былі пастаўлены Г. К. Торнбернам з Асторыі, Нью-Ёрк, які атрымаў большасць з іх ад кантактаў у Вялікабрытаніі. Некаторыя з іх займалі прызавыя месцы «на англійскіх і амерыканскіх выстаўках». 

«Зоркі д’ябла»

У 1872 годзе Дж. Т. ван дэр Берг з Утрэхта ў Нідэрландах атрымаў партыю насення і раслін ад сябра з Мексікі. Увесь груз быў моцна гнілы і выглядаў сапсаваным, але ван дэр Берг уважліва агледзеў яго і знайшоў невялікі кавалачак кораня, які здаваўся жывым. Берг пасадзіў і старанна даглядаў яго; ён вырасл у расліну, якую ён ідэнтыфікаваў як вяргіню. Зімой 1872—1873 гадоў Берг зрабіў тронкі з расліны. Гэта быў зусім іншы тып кветкі, з насычаным чырвоным колерам і высокай ступенню падваення. У 1874 годзе Ван дэр Берг занёс яго ў каталог для продажу, назваўшы яго Dahlia juarezii у гонар прэзідэнта Мексікі Беніта Пабла Хуарэса, які памёр годам раней, і апісаў яго як «…прыгажэйшы колер чырвонага маку. Яе форма вельмі выбітная і ва ўсіх адносінах адрозніваецца ад усіх вядомых кветак вяргіні».

Гэта расліна, магчыма, аказала большы ўплыў на папулярнасць сучасных вяргіняў, чым любая іншае. У Францыі яе называюць «Les Etoiles du Diable» («Зоркі д’ябла») і ў іншых месцах «кактусавыя вяргіні». Краі яе пялёсткаў закручаны назад, а не наперад, і гэтая новая форма зрабіла рэвалюцыю ў свеце вяргіняў. Лічылася, што гэта была пэўная мутацыя, бо ў дзікай прыродзе не было знойдзена іншай расліны, падобнай на яе. Сёння лічыцца, што D. juarezii калісьці існаваў у Мексіцы, а потым знік. Пітомнікі ў Еўропе скрыжавалі гэту расліна з адкрытымі раней вяргінямі; вынікі сталі родапачынальнікамі ўсіх сучасных сучасных гібрыдаў вяргіняў.

Прэмія садовых заслуг (RHS)

Па стане на 2015 год 124 сарты вяргіняў атрымалі ўзнагароду Каралеўскага садаводчага таварыства за садовыя заслугі, у тым ліку:

• «Bednall beauty»
• «Bishop of Llandaff»
• «Clair de lune»
• «David Howard»
• «Ellen Huston»
• «Fascination»
• «Gallery Art Deco»
• «Gallery Art Nouveau»
• «Glorie van Heemstede»
• «Honka»
• «Moonfire»
• «Twyning’s After Eight»

Выкарыстанне

Кветкаводства

Астэрыды ўтрымліваюць два эканамічна важныя роды геяфітаў, Dahlia і Liatris. У садоўніцтве садовыя вяргіні звычайна разглядаюцца культыген D. variabilis Hort., які, хоць і адказвае за тысячы сартоў, мае незразумелы таксанамічны статус (гл. таксама Вырошчванне ў культуры).

Іншае

Сёння вяргіня па-ранейшаму лічыцца адным з мясцовых інгрэдыентаў кухні Аахакі; некалькі сартоў да гэтага часу вырошчваюць спецыяльна для іх вялікіх, падобных на салодкую бульбу клубняў. Дакопа, інтэнсіўны экстракт мока са смажаных клубняў, выкарыстоўваецца для араматызацыі напояў па ўсёй Цэнтральнай Амерыцы.

У Еўропе і Амерыцы да адкрыцця інсуліну ў 1923 годзе хворым на цукровы дыябет, а таксама хворым на тлустую ежу часта давалі рэчыва пад назвай атлантычны крухмал або дыябетычны цукар, атрыманы з інуліну, натуральнай формы фруктовага цукру, які здабываецца з клубняў вяргіні. Інулін па-ранейшаму выкарыстоўваецца ў клінічных тэстах на функцыянальнасць нырак.

Bloemencorso Zundert

Bloemencorso Zundert — гэта найбуйнейшы кветкавы парад у свеце, цалкам створаны добраахвотнікамі з выкарыстаннем вяргіняў. Парад праходзіць у першую нядзелю верасня ў нідэрландскім горадзе Зюндэрт. Там выстаўляюцца вялікія творы са сталёвага дроту, кардона, пап’е-машэ і кветак. На Bloemencorso Zundert у асноўным вяргіні выкарыстоўваюцца для ўпрыгожвання аб’ектаў, і патрэбныя тысячы іх, каб толькі пакрыць адну платформу. Для ўсяго шэсця неабходна каля 8 мільёнаў вяргіняў. З іх каля 6 мільёнаў вырошчваецца ў Зюндэрце. Фестываль быў заснаваны ў 1936 годзе.

Імя

Назву роду Dahlia таксама выкарыстоўваюць як імя, часцей за ўсё жаночае. Шведскае слова dal азначае val, таму вяргіні часам называюць кветкай даліны. Вяргіня сімвалізуе вечныя сувязі, таму гэта папулярная кветка для вяселляў. Упершыню вяргіня была ўнесена ў амерыканскі спіс жаночых імёнаў у 2006 годзе. Папулярнасць імя рэзка ўзрасла прыкладна з 2005 года. З 2016 года колькасць дзяцей з імем Далія ў год застаецца на ўзроўні 839. Яно трапіла ў топ-10 жаночых дзіцячых імёнаў толькі аднойчы, але па-ранейшаму папулярна, асабліва ў Мантане, Алясцы, Мэне і Род-Айлендзе.

Гл. таксама

• Спіс захворванняў вяргіні

Літаратура

• The Growing World of Dahlias (нявызн.) (17 снежня 2015).
• Linda's Dahlias (нявызн.)(недаступная спасылка) (17 снежня 2015). Архівавана з першакрыніцы 21 June 2015. Праверана 21 June 2015.
• Welcome to Dave's Garden! (нявызн.). Internet Brands (17 снежня 2015). Праверана 14 June 2015.
• The National Dahlia Collection (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2015. Праверана 4 верасня 2022.
• The Stanford Dahlia Project (нявызн.). Праверана 2 July 2015.
• Fides: Our Roots, Your Success (нявызн.) (17 снежня 2015). Праверана 2 July 2015.
• One Mission (нявызн.) (17 снежня 2015). Праверана 2 July 2015.
• Welcome at Dahlinova (нявызн.)(недаступная спасылка) (17 снежня 2008). Архівавана з першакрыніцы 16 ліпеня 2015. Праверана 2 July 2015.

Артыкулы

• Harshberger, John W. (December 17, 1897). "The Native Dahlias of Mexico". Science. New Series. 6 (155): 908–910. Bibcode:1897Sci.....6..908H. doi:10.1126/science.6.155.908. JSTOR 1623914. PMID 17740849.
• Sherff, Earl Edward, 1951: Epiphytum, a new section of the genus Dahlia Cav. Bot Leaflets: 4,21
• Hansen, H. V. (2004). "Simplified keys to four sections with 34 species in the genus Dahlia (Asteraceae-Coreopsideae)". Nordic Journal of Botany. 24 (5): 549–553. doi:10.1111/j.1756-1051.2004.tb01639.x.
• Saar, Dayle Ellyn. A phylogenetic analysis of the genius Dahlia (asteraceae): An interdisciplinary study. Ph D Thesis, Northern Illinois University, 1999
• Whitley GR (September 1985). "The medicinal and nutritional properties of Dahlia spp". J Ethnopharmacol. 14 (1): 75–82. doi:10.1016/0378-8741(85)90031-5. PMID 3910964.
• The Alpha-Omega of Dahlias (нявызн.). American Dahlia Society. Праверана 2 July 2015.

Таварыствы

• Royal Horticultural Society (нявызн.) (17 снежня 2015). Праверана 19 June 2015.
  • Dahlia
• National Dahlia Society (U.K.) (нявызн.)(недаступная спасылка) (17 снежня 2011). Архівавана з першакрыніцы 7 чэрвеня 2015. Праверана 4 верасня 2022.
  • Dahlia species; The National Dahlia Society (U.K.)
• The American Dahlia Society (нявызн.). Праверана 17 June 2015.
• National Dahlia Society Of New Zealand (нявызн.). Праверана 17 June 2015.

Спасылкі

• D E Saar. Wild Dahlias
• The United Kingdom National Dahlia Collection Архівавана 18 кастрычніка 2008.
• North American Dahlia Shows
• Dahlia Flower Care
• Dahlia Pinnata Eatable Plans
• Info about care for dahlias
  • Dahlia rosea at pfaf
  • Dahlia pinnata at pfaf
• Gallery of Dahlia Images
• Hans V. Hansen. Native (wild) Dahlias — taxonomy, historical review, and the derivation of cultivars, in Trial of Dahlia 2008, Final Report. Royal Horticultural Society Архівавана 11 жніўня 2014.
• A history of Dahlia, from «Oxford Junior Encyclopedia»

Базы даных

• Глабальны кантрольны спіс складанакветных(недаступная спасылка)