Вікіпедыя:Праект:Вікітыдзень/Тысяча слоў казкі

18 лютага памёр выдатны дзіцячы пісьменнік Отфрыд Пройслер. Ён пражыў доўгае жыццё і стварыў цудоўны сусвет для дзяцей усяго свету. Прапаную ўшанаваць яго памяць незвычайным вікітыднем

Я ўзяла прыкладна тысячу словаў ад пачатку казкі Андэрсена «Русалачка» — казкі, якая мае сумны канец, але дала ўсім закаханым надзею, што перамога вышэйшых ідэалаў непазбежная і адзіна правільная. Удзельнікам Вікітыдня прапануецца палепшыць ці стварыць артыкулы па спасылкам з гэтай нарыхтоўкі

Тэрмін — 22 — … лютага 2013 года.

Новыя артыкулы, створаныя ў рамках «тыдня»

26 лютага

1. 6, лік

   25 лютага

2. Прылівы і адлівы

   22 лютага

3. Дзяцінства
4. Філіп Ар'ес
5. Русалачка
6. Русалачка, статуя
7. Цень
8. Ухіл
9. Зграя
10. Тузін
11. Кубачак
12. Пурпур
13. Нага чалавека
14. Адкрытае мора
15. Пялёстак
16. Глыбіня
17. Дно
18. Узрост
19. Мінімум
20. Праліферацыя
21. Караблекрушэнне
22. Кіль судна

Артыкулы, палепшаныя ў рамках «тыдня»

1. [[]]

Шаблоны, створаныя ў рамках «тыдня»

1. {{Праект:Вікітыдзень}}

Русалачка

Русалачка з сёстрамі

У адкрытым моры вада зусім сіняя, як пялёсткі самых прыгожых васількоў, і празрыстая, як чыстае шкло, — але затое і глыбока там! Ні адзін якар не дастане да дна; на дно мора давялося б паставіць адну на іншую шмат-шмат званіц, толькі тады б яны маглі высунуцца з вады. На самым дне жывуць русалкі.

Не падумайце, што там, на дне, адзін голы белы пясок; не, там растуць незвычайныя дрэвы і кветкі з такімі гнуткімі сцяблінамі і лісцем, што яны варушацца, як жывыя, пры найменшым руху вады. Паміж галінамі шнараць рыбы вялікія і маленькія — якраз так, як у нас птушкі. У самым глыбокім месцы стаіць каралавы палац марскога цара з высокімі стральчатымі вокнамі з найчысцейшага бурштыну і з дахам з ракавін, якія то адкрываюцца, то закрываюцца гледзячы па тым, прыліў ці адліў; гэта вельмі прыгожа: бо ў кожнай ракавіне ляжыць па жамчужыне такой прыгажосці, што любая з іх ўпрыгожыла б карону любой каралевы.

Марскі цар даўным-даўно аўдавеў, і гаспадаркай у яго кіравала старая маці, жанчына разумная, але вельмі ганарлівая сваім родам: яна насіла на хвасце цэлы тузін вустрыц, тады як вяльможы мелі права насіць ўсяго толькі шэсць. Наогул жа яна была асоба, вартая усялякіх хвал, асабліва таму, што вельмі любіла сваіх маленькіх унучак. Усе шасцёра прынцэс былі надзвычай прыгожыя русалачкі, але лепш за ўсіх была самая малодшая, пяшчотная і празрыстая, як пялёстак ружы, з глыбокімі сінімі, як мора, вачыма. Але і ў яе, як у іншых русалак, не было ножак, а толькі рыбін хвост.

Цэлы дзень гулялі прынцэсы ў велізарных палацавых залах, дзе па сценах раслі жывыя кветкі. У адкрытыя бурштынавыя вокны заплывалі рыбкі, як у нас, бывае, залятаюць ластаўкі; рыбкі падплывалі да маленькіх прынцэс, елі з іх рук і дазвалялі сябе гладзіць.

Каля палаца быў вялікі сад; там раслі агніста-чырвоныя і цёмна-блакітныя дрэвы з вечна вагальнымі галінамі і лісцем; плады іх пры гэтым зіхацелі, як золата, а кветкі — як агеньчыкі. Зямля была абсыпана дробным блакітнаватым, як сернае полымя, пяском, і таму там на ўсім ляжаў нейкі дзіўны блакітнаваты водбліск, — можна было падумаць, што лунае высока-высока ў паветры, прычым неба ў цябе не толькі над галавой, але і пад нагамі. У бязветраны дзень з дна можна было бачыць сонца; яно здавалася пурпуровай кветкай, з кубачка якога лілося святло.

У кожнай прынцэсы быў у садзе свой куток; тут яны маглі капаць і саджаць, што хацелі. Адна зрабіла сабе градку для кветак у выглядзе кіта, другой захацелася, каб яе градка была падобная на русалачку, а самая малодшая зрабіла сабе градку круглую, як сонца, і засадзіла яе ярка-чырвонымі кветкамі. Дзіўнае дзіця была гэта русалачка: такая ціхая, задуменная… Іншыя сёстры ўпрыгожвалі свой садок усячынай, якія даставаліся ім з патанулых караблёў, а яна любіла толькі свае яркія, як сонца, кветкі ды прыгожага белага мармуровага хлопчыка, які ўпаў на дно мора з нейкага карабля, які загінуў. Русалачка пасадзіла каля статуі чырвоную ніцую вярбу, якая пышна разраслася; галіны ў яе абвівалі статую і хіліліся да блакітнага пяску, дзе вагаўся іх фіялетавы цень, — вяршыня і карані сапраўды гулялі і цалаваліся адзін з адным!

Больш за ўсё любіла русалачка слухаць расказы пра людзей, якія жывуць наверсе, на зямлі. Старой бабулі давялося расказаць ёй усё, што яна ведала пра караблі і гарады, пра людзей і пра жывёл. Асабліва займала і здзіўляла русалачку тое, што кветкі на зямлі пахнуць, — не тое што тут, у моры! — Што лясы там зялёныя, а рыбы, якія жывуць у галінах, звонка спяваюць. Бабуля называла рыбкамі птушак, інакш унучкі не зразумелі б яе: яны ж зроду не бачылі птушак. — Калі вам споўніцца пятнаццаць гадоў, — казала бабуля, — вам таксама дазволяць усплываць на паверхню мора, сядзець пры святле месяца на скалах і глядзець на вялізныя караблі, якія праплываюць міма, на лясы і гарады!

У гэтым годзе старэйшай прынцэсе якраз павінна было споўніцца пятнаццаць гадоў, але іншым сёстрам — а яны былі пагодкамі — прыходзілася яшчэ чакаць, і даўжэй за ўсіх — самай малодшай. Але кожная абяцала расказаць астатнім сёстрам аб тым, што ёй больш за ўсё спадабаецца ў першы дзень, — бабуліных расказаў ім было мала, ім хацелася ведаць пра ўсё падрабязней.

Нікога не вабіла так на паверхню мора, як самую малодшую, ціхую, задуменную русалачку, якой даводзілася чакаць даўжэй за ўсіх. Колькі начэй правяла яна каля адчыненага акна, пазіраючы ў сінь мора, дзе варушылі сваімі плаўнікамі і хвастамі цэлыя зграі рыбак! Яна магла разгледзець праз ваду месяц і зоркі; яны, вядома, блішчалі не так ярка, але затое здаваліся значна больш, чым здаюцца нам. Здаралася, што пад імі нібы быццам вялікае цёмнае воблака, і русалачка ведала, што гэта ці праплываў кіт, ці праходзіў карабель з сотнямі людзей; яны і не думалі пра прыгожанькую русалачку, што стаяла там, у глыбіні мора, і працягвала да кілю карабля свае белыя ручкі.

Але вось старэйшай прынцэсе споўнілася пятнаццаць гадоў, і ёй дазволілі ўсплыць на паверхню мора.

Колькі было расказаў, калі яна вярнулася назад! Лепш жа за ўсё, па яе словах, было ляжаць у ціхае надвор'е на пясчанай водмелі і лашчыцца пры святле месяца, любуючыся які раскінуўся па беразе горадам: там, быццам сотні зорак, гарэлі агні, чуліся музыка, шум і грукат экіпажаў, відаць былі вежы са шпілямі, званілі званы. Так, менавіта таму, што ёй нельга было патрапіць туды, яе больш за ўсё і вабіла гэта відовішча.

Як прагна слухала яе расказы самая малодшая сястра! Стоячы ўвечары каля адчыненага акна і ўглядаючыся ў марскую сінь, яна толькі і думала, што аб вялікім шумным горадзе, і ёй здавалася нават, што яна чуе, як звоняць званы.

Праз год і другая сястра атрымала дазвол падымацца на паверхню мора і плыць, куды яна захоча. Яна вынырнула з вады якраз у тую хвіліну, калі сонца садзілася, і знайшла, што лепш гэтага відовішча нічога і быць не можа. Неба ззяла, як расплаўленае золата, расказвала яна, а хмары… ды тут у яе ужо і слоў не хапала! Пурпуровые і фіялетавыя, яны хутка несліся па небе, але яшчэ хутчэй іх ляцела да сонца, нібы доўгі белы вэлюм, чарада лебедзяў; русалачка таксама паплыла было да сонца, але яно апусцілася ў мора, і па небе і вадзе разлілася ружовая вячэрняя зара.

Яшчэ праз год ўсплыла на паверхню мора трэцяя прынцэса; гэтая была смялейшая за ўсіх і праплыла ў шырокую раку, якая ўпадала ў мора. Тут яна ўбачыла зялёныя пагоркі, пакрытыя вінаграднікамі, палацы і дамы, акружаныя густымі гаямі, дзе спявалі птушкі, сонца свяціла і грэла так, што ёй не раз даводзілася ныраць у ваду, каб асвяжыць свой палымяны твар. У маленькай бухце яна ўбачыла цэлы натоўп голенькіх дзетак, якія плёскаліся ў вадзе; яна хацела было пагуляць з імі, але яны спалохаліся яе і ўцяклі, а замест іх з'явіўся нейкі чорны звярок і так страшна пачаў на яе скуголіць, што русалка перапалохалася і паплыла назад у мора; гэта быў сабака, але русалка бо ніколі яшчэ не бачыла сабак.