Клемент Этлі

Клемент Рычард Этлі Clement Richard Attlee
11-й Сакратар па дамініёнах
19 лютага 1942 — 24 верасня 1943
Прэм’ер-міністр:	Уінстан Чэрчыль
Папярэднік:	Роберт Гэскайн-Сесіл
Пераемнік:	Роберт Гэскайн-Сесіл
Лорд-прэзідэнт Савета
1943 — 26 ліпеня 1945
62-гі прэм'ер-міністр Вялікабрытаніі
26 ліпеня 1945 — 26 кастрычніка 1951
Манарх:	Георг VI
Папярэднік:	Уінстан Чэрчыль
Пераемнік:	Уінстан Чэрчыль
Лорд-захавальнік Малой пячаткі
24 верасня 1943 — 23 мая 1945
Папярэднік:	Кінгслі Вуд
Пераемнік:	Стафард Крыпс
Партыя:	Лейбарысцкая партыя Вялікабрытаніі
Адукацыя:	Універсітэцкі каледж[d] юрыдычны факультэт Лонданскага гарадскога ўніверсітэта[d] Haileybury and Imperial Service College[d]
Дзейнасць:	палітык, дыпламат, прафесар
Месца працы:	Лонданская школа эканомікі і палітычных навук
Член у:	Лонданскае каралеўскае таварыства
Веравызнанне:	агнастыцызм
Нараджэнне:	3 студзеня 1883(1883-01-03) Лондан
Смерць:	8 кастрычніка 1967(1967-10-08) (84 гады) Лондан
Пахаванне:	Вэстмінстэрскае абацтва
Бацька:	Henry Attlee[d]
Жонка:	Violet Attlee, Countess Attlee[d]
Узнагароды:	член Лонданскага каралеўскага таварыства

Клемент Этлі (англ.: Clement Attlee; 3 студзеня 1883, Лондан — 8 кастрычніка 1967) — дзяржаўны і палітычны дзеяч Вялікабрытаніі, 63-і прэм'ер-міністр. Належаў да Лейбарысцкай партыі. Граф (1955).

Вучыўся ў Оксфардскім універсітэце, юрыст. 3 1907 у Фабіянскім таварыстве, з 1908 у Незалежнай рабочай партыі (у складзе Лейбарысцкай партыі Вялікабрытаніі). У 1922—55 член Палаты абшчын парламента ад Лейбарысцкай партыі (у 1935—55 лідар партыі). Член лейбарысцкіх урадаў 1924 і 1929—31. лорд-хавальнік дзяржаўнай пячаткі (1940—42), нам. прэм'ер-міністра, міністр па справах да-мініёнаў і лорд-старшыня Савета кааліцыйнага ўрада У. Чэрчыля (1942—45). Прэм'ер-міністр (1945—51), адначасова міністр абароны (1945—46). Удзельнік Патсдамскай канферэнцыі 1945. Урад К. Этлі нацыяналізаваў Англійскі банк, чыгункі, грамадзянскую авіяцыю, сувязь, некаторыя галіны прамысловасці, зрабіў захады па паляпшэнні сістэмы сацыяльнага страхавання, асветы і аховы здароўя, надаў незалежнасць Індыі (1947), якая паводле плана Маўнтбетэна падзелена на дамініёны (Індыйскі саюз і Пакістан), Бірме (1948), актыўна ўдзельнічаў у рэалізацыі плана Маршала, стварэнні блока НАТА (1949), накіраваў брытанскія войскі для ўдзелу ў карэйскай вайне 1950—53.