ФК Мілан

Мілан
Мілан
Поўная назва	Associazione Calcio Milan
Мянушкі	Rossoneri (Расанеры, чырвона-чорныя), Diavolo (Д’яблы)
Заснаваны	16 снежня 1899
Горад	Мілан, Італія
Стадыён	Сан-Сіра; Умяшчальнасць: 80 018
Уладальнік	Elliott Management Corporation[d]
Прэзідэнт	Паала Скароні[d]
Галоўны трэнер	Стэфана Піёлі[d];
Чэмпіянат	Серыя A
2021/22	1 месца
Сайт	Афіцыйны сайт

«Міла́н» (італ.: Associazione Calcio Milan) — італьянскі футбольны прафесійны клуб з аднайменнага горада, які быў заснаваны ў 1899. Найбольш паспяховы ў еўрапейскіх турнірах італьянскі клуб.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

ФК «Мілан» быў заснаваны 16 снежня 1899 года. Першым трэнерам стаў Герберт Кільпін. У сваіх прамовах перад матчамі ён казаў: «Мы будзем камандай д’яблаў. Нашы колеры будуць чырвонымі, як агонь, і чорнымі, каб выклікаць страх у нашых праціўнікаў!» Усяго праз паўтара гады «расанеры» упершыню сталі чэмпіёнамі Італіі пасля перамогі над «Джэноа» з лікам 3:0 на Понтэ-Каррэга 5 мая 1901 года.

У гады прэзідэнцтва Берлусконі трэнер Арыга Сакі быў вельмі паспяховым. Пад яго кіраўніцтвам Мілан выйграў адзін Скудэта, два Кубка Еўропы, два Суперкубкі Еўропы і два Міжкантынентальныя кубкі, выйграўшы ўсе міжнародныя фіналы, у якіх яны ўдзельнічалі. А тры гульцы «Расанэры» занялі тройку першых месцаў у «Залатым мячы» ў 1988 (Ван Бастэн, Гуліт і Райкард) і 1989 (Ван Бастэн, Барэзі і Райкард).

Пры Фабіа Капэла «Мілан» быў дамінуючай камандай у Італіі, выйграўшы чатыры «Скудэці» за пяць сезонаў. Аднак поспех не абмяжоўваўся толькі хатнімі перамогамі, каманда таксама заставалася сілай у Еўропе. «Расанэры» дабіраліся да трох запар фіналаў Лігі чэмпіёнаў у перыяд з 1993 па 1995 год, а поспех у Афінах супраць Барселоны ў 1994 годзе быў прызнаны фанатамі «Мілана» «Матчам стагоддзя» на рэферэндуме з нагоды стогадовага юбілею клуба. З трэнерам Капэла каманда правяла 58 гульняў без паражэнняў у перыяд з мая 1991 па сакавік 1993 года, а брамнік Себасцьяна Росі не прапускаў 929 хвілін у сезоне 1993/94. Акрамя таго, «Д’явало» выйграў тры тытулы чэмпіянату ў перыяд з 1992 па 1994 год, не атрымаўшы ніводнага пенальці.

Пасля зыходу Капэла прыйшоў Альберта Цакероні, які ў сваім першым сезоне ў клубе ўзяў тытул скудэта. Праз некаторы час прыйшоў час Карла Анчалоцці. За пяць сезонаў Анчалоці выйграў два тытулы Лігі чэмпіёнаў, а таксама выйшаў у фінал, паўфінал і чвэрцьфінал у трох іншых еўрапейскіх кампаніях.

У сезоне 2009/10 трэнера Анчалоці змяніў Леанарда - легенда клуба. Ён правёў у клубе 13 гадоў, спачатку ў якасці гульца, затым у якасці дырэктара ў дабрачыннай арганізацыі «Мілан», а таксама ў тэхнічным сектары. Пасля Леанарда прыйшоў Масіміліяна Алегры, які меў у сваім распараджэнні фантастычную каманду на сезон 2010/11 дзякуючы Ібрагімавічу, Рабінью і Баатэнгу. Пад кіраўніцтвам трэнера Алегры Мілан выйграў 18-е Скудэта і шосты Суперкубак Італіі, апошні з якіх быў выйграны супраць «Інтэра» ў жніўні 2011 года ў «Птушыным гняздзе» ў Пекіне.

Пасля яшчэ двух з паловай сезонаў, падчас якіх «Мілан» заняў другое і трэцяе месца ў Серыі А, Кларэнс Зэедорф заняў кіраўніцкую пасаду, - яшчэ адзін чалавек, які раней бліскаў у футболцы «Расанэры». Пад кіраўніцтвам Зэедорфа Мілан набраў 35 ачкоў у другой палове сезону 2013—2014.

Пасля гэтага ў сезоне 2014/15 першай камандай кіраваў Філіпа Індзагі. У сезоне 2015/16 Сініша Міхайлавіч давёў каманду да фіналу Кубка Італіі, перш чым Крысціян Брокі быў пераведзены з Primavera на замену яго да канца сезона. У 2016/17 годзе кіраўніцтва клуба зноў захацела перагарнуць старонку, прызначыўшы Вінчэнца Мантэлу новым трэнерам «Расанэры». Ён прывёў расанеры да поспеху ў Суперкубку Італіі супраць «Ювентуса» 23 снежня 2016 года, калі «Мілан» перамог «Ювентус» па пенальці ў Досе.

Рына Гатуза стаў наступным чалавекам, які ўзяў стырно 27 лістапада 2017 года — на той момант ён ужо стаў іконай расанеры пасля таго, як выйграў 10 трафеяў з «Міланам» з 2002 па 2011 год (пяць у Італіі і пяць на міжнароднай арэне). Былы паўабаронца «Расанэры» давёў клуб да фіналу Кубка Італіі, а таксама два разы забяспечваў кваліфікацыю ў Лізе Еўропы.

Адносіны паміж Гатуза і Каса Мілан узаемна скончыліся ў траўні 2019 года. Тады выбіралі спартыўную іерархію, якую складалі Звонімір Бобан і Паола Мальдзіні. Яны выбралі Марка Джампаола ў якасці новага трэнера, які дэбютаваў у «Расанэры» тым жа летам падчас Міжнароднага Кубка чэмпіёнаў 2019 года. Кампанія «Мілана» ў лізе тады пачалася павольна, і пасля трох запар паражэнняў ад «Інтэра», «Тарына» і «Фіярэнціны», а таксама барацьбы за рэалізацыю сваёй новай футбольнай філасофіі, Марка Джампаола пакінуў клуб.

Стэфана Піолі заняў яго месца і зрабіў выдатную працу, перапрацаваўшы групу і надаўшы ёй выразную ідэнтычнасць. Пачынаючы з чэрвеня 2020 года, пасля блакавання, выкліканага пандэміяй Covid-19, «Расанеры» зладзілі важную пераможную серыю і здолелі перамагчы амаль усіх супернікаў. Сезон 2020/21 стаў для клуба перараджэннем, і каманда выступіла ў лізе надзвычай добра. «Мілан» заняў другое месца з 79 ачкамі, выйграўшы ў 24 матчах, з якіх 16 - у гасцях, і ўпершыню за сем гадоў кваліфікаваўся ў Лігу чэмпіёнаў. ^[1]

Дасягненні[правіць | правіць зыходнік]

Нацыянальныя тытулы[правіць | правіць зыходнік]

Чэмпіянат Італіі (Серыя A)

Чэмпіён (19): 1900/01, 1905/06, 1906/07, 1950/51, 1954/55, 1956/57, 1958/59, 1961/62, 1967/68, 1978/79, 1987/88, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04, 2010/11, 2021/22
Віцэ-чэмпіён (15): 1901/02, 1947/48, 1949/50, 1951/52, 1955/56, 1960/61, 1964/65, 1970/71, 1971/72, 1972/73, 1989/90, 1990/91, 2004/05, 2011/12, 2020/21
Бронзавыя ўзнагароды (18): 1937/38, 1940/41, 1948/49, 1952/53, 1953/54, 1959/60, 1962/63, 1963/64, 1968/69, 1975/76, 1979/80, 1988/89, 1999/00, 2002/03, 2005/06, 2008/09, 2009/10, 2012/13

Кубак Італіі па футболе

Уладальнік (5): 1966/67, 1971/72, 1972/73, 1976/77, 2002/03
Фіналіст (9): 1941/42, 1967/68, 1970/71, 1974/75, 1984/85, 1989/90, 1997/98, 2015/16, 2017/18

Суперкубак Італіі па футболе

Уладальнік (8): 1988, 1992, 1993, 1994, 1996, 2004, 2011, 2016
Фіналіст (4): 1996, 1999, 2003, 2018

Медаль Караля

Уладальнік (3): 1900, 1901, 1902

Чэмпіянат Італіі (Серыя B)

Чэмпіён (2): 1980/81, 1982/83

Еўрапейскія тытулы[правіць | правіць зыходнік]

Ліга чэмпіёнаў УЕФА

Пераможца (7): 1963, 1969, 1989, 1990, 1994, 2003, 2007
Фіналіст (4): 1958, 1993, 1995, 2005

Кубак уладальнікаў кубкаў UEFA

Уладальнік (2): 1968, 1973
Фіналіст (1): 1974

Суперкубак УЕФА

Уладальнік (5): 1989, 1990, 1994, 2003, 2007
Фіналіст (2): 1973, 1993

Міжнародныя тытулы[правіць | правіць зыходнік]

Міжкантынентальны кубак

Уладальнік (3): 1969, 1989, 1990
Фіналіст (4): 1963, 1993, 1994, 2003

Клубны чэмпіянат свету:

Пераможца (1): 2007

Іншыя тытулы[правіць | правіць зыходнік]

Лацінский кубак

Уладальнік (2): 1951, 1956
Фіналіст (1): 1953

Кубок Мітропы

Уладальнік (1): 1981/82

Узнагарода Луіджы Берлусконі

Уладальнік (13): 1992, 1993, 1994, 1996, 1997, 2002, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2014
Фіналіст (11): 1991, 1995, 1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2010, 2012, 2015

Кубак Санцьяга Бернабеу

Уладальнік (2): 1988, 1990
Фіналіст (2): 1999, 2018

Склад[правіць | правіць зыходнік]

Станам на красавік 2022 года.

№	Пазіцыя	Імя	Год нараджэння
16	Бр	Майк Меньян	1995
83	Бр	Антоніо Мірантэ	1983
1	Бр	Чыпрыян Тэтэрушану	1986
5	Аб	Фодэ Бало-Турэ	1997
2	Аб	Давід Калабрыя	1996
25	Аб	Алесандро Фларэнцы	1991
46	Аб	Матэо Габія	1999
19	Аб	Тэо Эрнандэс	1997
20	Аб	П'ер Калулу	2000
24	Аб	Сімон К'ер	1989
13	Аб	Алесіо Раманьёлі	1995
23	Аб	Фікайа Таморы	1997
41	ПА	Цьемуэ Бакайока	1994
4	ПА	Ісмаэль Бенасер	1997

№	Пазіцыя	Імя	Год нараджэння
7	ПА	Самуэль Кастэльеха	1995
10	ПА	Браім Дыяс	1999
79	ПА	Франк Кэсье	1996
33	ПА	Радэ Круніч	1993
30	ПА	Жуніёр Месіас	1991
56	ПА	Алексіс Салемакерс	1999
8	ПА	Сандро Таналі	2000
9	Нап	Аліўе Жыру	1986
11	Нап	Златан Ібрагімавіч	1981
22	Нап	Марка Лазеціч	2004
17	Нап	Рафаэль Леао	1999
27	Нап	Даніэль Мальдзіні	2001
12	Нап	Антэ Рэбіч	1993