Артур Слівіньскі

Артур Слівіньскі
польск.: Artur Śliwiński
Прэм’ер-міністр Польшчы 28 чэрвеня 1922 — 7 ліпеня 1922
Папярэднік	Антоні Панікоўскі
Пераемнік	Юліян Новак
Нараджэнне	17 жніўня 1877(1877-08-17) Ruszki, Łódź Voivodeship[d], Гміна Бэдльна, Кутноўскі павет, Лодзьскае ваяводства, Польшча
Смерць	16 студзеня 1953(1953-01-16) (75 гадоў) Варшава, Варшаўскае ваяводства, Польская Народная Рэспубліка
Месца пахавання	Старыя Павонзкі
Веравызнанне	каталіцтва
Партыя	Польская сацыялістычная партыя[d] Беспартыйны блок супрацоўніцтва з урадам[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Артур Слівіньскі (польск.: Artur Śliwiński; 17 жніўня 1877 — 16 студзеня 1953 года) — польскі палітык, навуковец, прэм'ер-міністр Польшчы.

Нарадзіўся ў памешчыцкай сям'і. У яго было шмат братоў і сясцёр. Скончыў гімназію ў Варшаве, вучыўся ў Акадэміі гандлю ў Лейпцыгу. З 1902 года — член Польскай сацыялістычнай партыі. У 1900–1905 гадах супрацоўнічаў з левымі часопісамі ў Варшаве. Падчас рэвалюцыі 1905 года застаўся ў Кіеве, дзе ўзначаліў мясцовую арганізацыю Польскай сацыялістычнай партыі. У 1905 годзе ажаніўся з Леакадзіяй Чарнецкай. У 1906 годзе пад наглядам паліцыі разам з жонкай выехаў у Галіцыю. У лістападзе 1906 года стаў рэдактарам двухтыднёвіка «Трыбуна» у Кракаве. З 1907 года член Замежнага камітэта ППС. У 1907 годзе назаўсёды пасяліўся з жонкай у Варшаве. У гэты перыяд працаваў у банку. З 1908 года выдаваў двухтыднёвік «Віцязь». У 1912 годзе быў адным з заснавальнікаў, а затым і вядучых дзеячаў Саюза патрыётаў.

Падчас Першай сусветнай вайны быў адным з бліжэйшых паплечнікаў Юзафа Пілсудскага. У 1917 годзе стаў сакратаром Часовага дзяржаўнага савета і прэзідэнтам Партыі нацыянальнай незалежнасці. Пасля вайны ў 1918-1919 гадах быў віцэ-старшынёй Варшаўскай гарадской рады, а ў 1919-1922 гадах - віцэ-прэзідэнтам Варшавы. Прэм'ер-міністрам быў прызначаны 28 чэрвеня 1922 года. Сышоў у адстаўку 7 ліпеня 1922 года. У 1925 годзе стаў загадчыкам гарадскіх тэатраў у Варшаве, а ў 1932-1939 гадах — дырэктар Польскага камунальнага банку. У 1930-я гады вярнуўся ў палітыку, на гэты раз у якасці сенатара (1935–1939) па квоце прэзідэнта.

Пасля пачатку Другой сусветнай вайны быў членам Грамадзянскага камітэта ў Варшаве. Ён быў адным з 12 закладнікаў, пазначаных немцам у адпаведнасці з капітуляцыяй горада ад 28 верасня «для абароны ад актаў сабатажу». У 1939–1941 гадах узначальваў Сталічны камітэт сацыяльнай самапомачы. Памёр 16 студзеня 1953 года ў Варшаве, пахаваны на могілках Павонзкі.