Уільям Мак-Кінлі

Уільям Мак-Кінлі
англ.: William McKinley
25-ы Прэзідэнт ЗША 4 сакавіка 1897 — 14 верасня 1901
Папярэднік	Стывен Гровер Кліўленд
Пераемнік	Тэадор Рузвельт
член Палаты прадстаўнікоў ЗША[d] 4 сакавіка 1887 — 3 сакавіка 1891
39-ы губернатар Агая[d] 11 студзеня 1892 — 13 студзеня 1896
Папярэднік	James E. Campbell[d]
Пераемнік	Asa S. Bushnell[d]
21-ы абраны прэзідэнт ЗША[d] 3 лістапада 1896 — 4 сакавіка 1897
Папярэднік	Стывен Гровер Кліўленд
Пераемнік	Уільям Говард Тафт
Нараджэнне	29 студзеня 1843(1843-01-29)[…] Niles[d], Trumbull County[d], Агая, ЗША
Смерць	14 верасня 1901(1901-09-14)[…] (58 гадоў) Буфала, акруга Эры[d], Нью-Ёрк, ЗША
Месца пахавання	McKinley National Memorial[d]
Бацька	William McKinley, Sr.[d]
Маці	Nancy Campbell Allison[d]
Жонка	Іда Мак-Кінлі
Дзеці	Katherine McKinley[d] і Ida McKinley[d]
Веравызнанне	метадызм[d]
Партыя	Рэспубліканская партыя ЗША
Адукацыя	Алегейні-каледж[d] Albany Law School[d] University of Mount Union[d] Poland Seminary High School[d]
Дзейнасць	палітык, адвакат, дзяржаўны дзеяч
Аўтограф
Род войскаў	Армія ЗША
Бітвы	Грамадзянская вайна ў ЗША
Уільям Мак-Кінлі на Вікісховішчы

Уільям Мак-Кінлі (29 студзеня 1843 — 14 верасня 1901) — 25-ы прэзідэнт ЗША, аўтар дактрыны «адчыненых дзвярэй» у Кітаі. Забіты анархістам Леанам Чолгашам. Мак-Кінлі прывёў амерыканскую нацыю да перамогі ў Іспана-амерыканскай вайне, падняў пошліны для развіцця амерыканскай прамысловасці, падтрымаў залаты стандарт і адмовіўся ад інфляцыйных прапаноў.

Біяграфія

Мак-Кінлі быў апошнім прэзідэнтам, які служыў падчас амерыканскай грамадзянскай вайны, пачаў ад радавога у арміі Саюза і закончыў маёрам. Пасля вайны ён пасяліўся ў Кантоне, штат Агаё, дзе займаўся юрыдычнай практыкай і ажаніўся з Ідай Сакстан. У 1876 годзе ён быў абраны ў Кангрэс, дзе стаў экспертам Рэспубліканскай партыі па пратэкцыянісцкіх тарыфах, якія, як ён абяцаў, прынеслі бы росквіт. Уведзены ў 1890 годзе тарыф Мак-Кінлі быў вельмі спрэчным; гэтыя абставіны разам са змяненнем акруг у выніку джэрымэндэрынгу дэмакратамі, накіраванага на зняцце яго з пасады, прывяло да паразы Мак-Кінлі на выбарах 1890 года. Ён быў абраны губернатарам Агаё ў 1891 і 1893 гадах, праводзіў ўмераны курс паміж балансаваннем інтарэсаў працоўных і капітала. З дапамогай свайго блізкага дарадцы Марка Ханны, на фоне глыбокай эканамічнай дэпрэсіі атрымаў ад рэспубліканскай партыі вылучэнне на пасаду прэзідэнта ў 1896 годзе. Ён перамог свайго суперніка ад Дэмакратычнай партыі Уільяма Джэнінгса Браяна ў кампаніі пярэдняга ганка, у якой ён абараняў «гук грошаў» (залаты стандарт, пакуль яго не зменіць міжнародная дамова) і паабяцаў, што высокія тарыфы будуць спрыяць аднаўленню росту эканомікі.

Падчас прэзідэнтства Мак-Кінлі адзначаўся хуткі эканамічны рост. Быў выдадзены тарыф Дынглі 1897 г. для абароны вытворцаў і працаўнікоў ад замежнай канкурэнцыі, а ў 1900 годзе ён прыняты закон аб золатым стандарце. Мак-Кінлі спадзяваўся пераканаць Іспанію даць незалежнасць мяцежнай Кубе без канфлікту; але калі перамовы праваліліся, ён прывёў нацыю да рашучай і хуткай перамогі ў іспана-амерыканскай вайны 1898 года. У рамках мірнага ўрэгулявання, Іспанія перадавала Злучаным Штатам свае асноўныя замежныя калоніі Пуэрта-Рыка, Гуам і Філіпіны; Кубе была абяцана незалежнасць, але ў той час яна знаходзілася пад кантролем арміі ЗША. Злучаныя Штаты анексавалі незалежную Рэспубліку Гаваі ў 1898 годзе, якая стала тэрыторыяй ЗША.

Традыцыйна лічыцца, перамога Мак-Кінлі на выбарах 1896 г. дазволіла выйсці з палітычнага тупіка эпохі заканчэння грамадзянскай вайны і дамінавання рэспубліканцамі падчас чацвёртай партыйнай сістэмы. Мак-Кінлі зноў перамог Браяна на прэзідэнцкіх выбарах 1900 года, яго кампанія была сканцэнтравана на імперыялізме, пратэкцыянізме і свабодным срэбры. Тым не менш, Мак-Кінлі нядоўга знаходзіўся на пасадзе: быў забіты 6 верасня 1901 года Леанам Чолгашам, польскім эмігрантам у другім пакаленні з анархісцкімі поглядамі; Мак-Кінлі памёр праз восем дзён, і яго змяніў віцэ-прэзідэнт Тэадор Рузвельт. Як наватар амерыканскага інтервенцыянізму і падтрымкі бізнесу, прэзідэнцтва Мак-Кінлі, як правіла, лічыцца вышэй за сярэдняе, хоць яго эканамічныя поспехі пераўзышоў Рузвельт.